Olgunluk

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-11-2012

20 li yaşlara kadar iyilikle kötülüğün ülkesi, kalın sınır çizgileriyle ayrılıyor birbirinden

Sıkı dostları ve düşmanları oluyor insanın

Onları ölesiye seviyor yada ölesiye nefret ediyor onlardan

30 larındayalanı hakikatten ayırt etmeye başlıyor

İyi sandıklarının hıyanetiyle tanışıyor, sırtında dost işi hançer darbeleriyle; ve en kötü zannettiği şefkatle imdadına yetişiveriyor

Zaman kanatlanıp da 40 ınayaklaştığında insan, iyiyi kötüden ayıran hudut çizgilerini birbirine karıştırıyor

İyilere nakşolmuş kötüyü ve kötülerin içindeki iyiliği de keşfediyor ademoğlu

Anlıyor ki, iyi insan/kötü insan yok; insanın içinde iyilik ve kötülük var, kötüyle iyi panzehiri değil birbirinin; kankardeşi

İyilerle kötüler çekiştirmiyor ipi

İyilik ve kötülükten örülmüş ibrişimin kendisi

Bunu anlayınca şaşmıyorsun nefretin birden şehvete dönüşmesine; acı girdaplarının içinde hazzın raksetmesine

Tevazuyla gurur, haysiyetsizlikle onur el ele yürüyor

İnsan, şuuraltındaki isyankarla sahtekarı, günahkarla tövbekarı birarada farkediyor

Benim, hükmeden ve boyun eğen, zulmeden ve acı çeken

Bunca şiddet kadar onca merhamet de benim eserim

Minneti nefrete, korkuyu cesarete, zaferi hezimete bulayan benim

Kundak bezime tıpatıp benziyor kefenim, hayatım muhteşem ve sefil, mağrur ve rezil, hayasız ve asil

İşte bu keşif kolaylaştırıyor yaşamı

Anlıyorsun ki toplumlar gibi insanlar da kanlı iç savaşlarına borçlu ilerlemesini

O zaman , iyileri kötülerden ayırmakgibi nafile bir uğraşı bırakıp -başta kendin olmak üzere- insanların içindeki iyiliğin peşine düşüyorsun; kıymet bilmeyi ve -yine başta kendin olmak üzere- herkesi hoş görmeyi öğreniyorsun

Tükendikçe pahalanıyor zaman; günler azaldıkça uzuyor

Saçların gibi, seyreldikçe değerleniyor dostların

Günahları ve zaaflarıyla da övünüyor insanlar; sevapları ve zaferleri kadar

Önemli değil kaç kez yenildiğin; önemli olan, kaç yenilgiden sonra yeniden doğrulabildiğin

Bu paramparça ruhlardan, çelişkili duygulardan, çatışmanın açtığı yaralardan mucizevi bir ahenk çıkıyor ortaya ki olgunluk diyorlar adına

Can Dündar

07-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Olgunluk 20 li yaşlara kadar iyilikle kötülüğün ülkesi, kalın sınır çizgileriyle ayrılıyor birbirinden Sıkı dostları ve düşmanları oluyor insanın Onları ölesiye seviyor yada ölesiye nefret ediyor onlardan 30 larındayalanı hakikatten ayırt etmeye başlıyor İyi sandıklarının hıyanetiyle tanışıyor, sırtında dost işi hançer darbeleriyle; ve en kötü zannettiği şefkatle imdadına yetişiveriyor Zaman kanatlanıp da 40 ınayaklaştığında insan, iyiyi kötüden ayıran hudut çizgilerini birbirine karıştırıyor İyilere nakşolmuş kötüyü ve kötülerin içindeki iyiliği de keşfediyor ademoğlu Anlıyor ki, iyi insan/kötü insan yok; insanın içinde iyilik ve kötülük var, kötüyle iyi panzehiri değil birbirinin; kankardeşi İyilerle kötüler çekiştirmiyor ipi İyilik ve kötülükten örülmüş ibrişimin kendisi Bunu anlayınca şaşmıyorsun nefretin birden şehvete dönüşmesine; acı girdaplarının içinde hazzın raksetmesine Tevazuyla gurur, haysiyetsizlikle onur el ele yürüyor İnsan, şuuraltındaki isyankarla sahtekarı, günahkarla tövbekarı birarada farkediyor Benim, hükmeden ve boyun eğen, zulmeden ve acı çeken Bunca şiddet kadar onca merhamet de benim eserim Minneti nefrete, korkuyu cesarete, zaferi hezimete bulayan benim Kundak bezime tıpatıp benziyor kefenim, hayatım muhteşem ve sefil, mağrur ve rezil, hayasız ve asil İşte bu keşif kolaylaştırıyor yaşamı Anlıyorsun ki toplumlar gibi insanlar da kanlı iç savaşlarına borçlu ilerlemesini O zaman , iyileri kötülerden ayırmakgibi nafile bir uğraşı bırakıp -başta kendin olmak üzere- insanların içindeki iyiliğin peşine düşüyorsun; kıymet bilmeyi ve -yine başta kendin olmak üzere- herkesi hoş görmeyi öğreniyorsun Tükendikçe pahalanıyor zaman; günler azaldıkça uzuyor Saçların gibi, seyreldikçe değerleniyor dostların Günahları ve zaaflarıyla da övünüyor insanlar; sevapları ve zaferleri kadar Önemli değil kaç kez yenildiğin; önemli olan, kaç yenilgiden sonra yeniden doğrulabildiğin Bu paramparça ruhlardan, çelişkili duygulardan, çatışmanın açtığı yaralardan mucizevi bir ahenk çıkıyor ortaya ki olgunluk diyorlar adına Can Dündar