YalNızlığımıN SüKutu....

YALNIZLIĞIMIN SÜKUTU


Eğik sırtım duvara yaslanıp, hayallerimi ipe tutunarak yaşatır Hayallerimin zorluğu soluk yanaklarım da belirirİpe tutunmamdır nedeni Dertlerim, diş diş olmuş acıtıyor omuzlarımıBir kambur gibi çökmüştür omuzlarıma dertler Şarap rengi güneş, gözlerimi kızgın ve yorgun kehribara çevirir Kaşlarımın çatmasının sebebidir, o şarap rengi ışık Ellerim halat (hayat) çekmekten yıpranmış, varlığım bir damla kadar hafif ve umursamaz olmuş


Beni yoran bu tren rayı olan hayatım, üzerinden içinde insan olan tren geçmez olmuş Dostlar beni, masam ve sandalyemle bir koymuş Ruhum derinlere gider uykuda ve rüyalarım anlamsız olmuş Tabiri olmaz rüyalar


Bir deniz gibi sakin halim her an büyük-küçük bir dalga ile sarsılabilir, diyarlara (uzaklara) küsebilir


Şimdi dilimde zakkumun hissiyatını yaşıyorum Konuşmaz olmuş ağzım Gözler bana bakar şaşkın renklerle Bu vakit mi yalnızlığımın iniltisini duydunuz Sustum, sükutu yaşattım diye mi eller bana dua eder olmuş Ruhsuzluğum, solukluğum, nefesimin sükutluğu dillerde dolanır olmuş Bu mudur gereken, benliğimin akıllara düşmesi için Vakit bu ise ilelebet susuyorum, sessiz ölümümle Zihinlerde ''sadece masası, sandalyesi olan yalnız insan!'' diyerek başımın tacı olmuş

Şaşırmıyorum, şaşırmayacağım ve susacağım