Hayatın Süs Kalemleri

Bir şeyler geldi aklıma ve masanın üzerindeki küçük defteri önüme çekip hemen kalemliğe uzandım

Pek kullanmasam da hep gözümün önündeydi bu içi dolu kalemlik Kim bilir ne kadar zaman sonra, işte şimdi, böyle ansızın zihnimde peyda olan satırları kaçmadan yakalamak için bu kalemlerden birine ihtiyaç duymuştum

*
Mavi bir plastik kalemdi elime aldığım, ama kapağı açılmadı Sıkışmış deyip çektim, büktüm olmadı Bu kapak kaleme yapışmış, dedim O kadar uğraştım ki, acıyan elimin derisi kızardı Kalemin kapağı açılmadı ama zorlanmaktan dibindeki vidalı kapak çıktı Olsun, dedim ve hazır açılmışken çıkardığım içiyle not tutmaya niyetlendim Bu defa da uç yazmadı! Bilyesi alışmamış, sanarak kâğıda sürttüm filan, olmadı

Bununla vakit kaybedersem ne yazacağımı unutacağımdan endişe ettim Siyah keçeli kalemlerden birini aldım, o da yazmadı Kâğıda sürünce sadece uçuk gri bir iz kaldı ardında! İki tane daha vardı ona benzeyen, sonunda üçü de kurumuş, dedim İnce uçlu uzun boylu kırmızı kalemi aldım bir ümit; belli ki o da bitmiş kullanılmaktan Birkaç boya kalemi duruyordu kenarda; ama uçları açık değildi Kurşun kalemlerinse kalemtıraşa bile girmemişti hiçbiri!

*
Bu nasıl iş, dedim kendi kendime; kalemlik kalem dolu, ama içinde bir teki bile yazmıyor Öyleyse neden duruyorlar bu kalemliğin içinde? Bunlara kalem diyorsak, kalem biliyorsak onları, kalemlikte yer açıyorsak kendilerine; kendilerinden beklediğimiz de yazmaları değil mi?
Sonra da; sen bir insansın, dedim
Peki, bir kalemden farkın ne ki?

Yazmayan kalemler, işte şimdi çöp kutusunu boyladı; hem de arkalarında bir iz, birkaç satır bırakmadan! Onlar yazmasınlar diye mi kalem yapılmışlardı ve sen söylemeyesin diye mi insan oldun?
Ha kalemsin, ha insan; önce izine kendin bak!
Çünkü bu gördüğün iz, isminle birlikte anılacak!

Muammer ERkul

çok guzel bir yazı

Marifet güzel, faydalı izler bırakabilmekte Zira o yazmayan kalemlerin de yazdığı, söyleyemeyen insanların da söylediği zamanlar vardı