Rönesans'ta Antikçağ'a öykünen Komedi

Rönesans yazarlarının çoğu Ortaçağ' in güldürü buluşlarıyla pek ilgilenmez ve başta Plautius'la Terentius olmak üzere, eski örneklerden esinlenirlerdi Hümanist diye nitelenen ilk düzenli klasik komediler, İtalya'da XVI yy başında ortaya çıktı (Bibbiena'nın La Calandria's) Daha sonra, Aretino'nun komedileri ve Machiavel-li'nin la Mandrogola adlı komedisi, daha özgün bir hava yaratır ama Antikçağ' :n etkisi, halkın sevdiği biçimleri

canlandıran commedia de H'arte'nin başarısına dek, tüm yüzyıl boyunca sürdü İspanya' da, Felipe II döneminde antik yapıtların çevirileri ve taklitleriyle kazanılan başarı Kültürlü çevrelerle sınırlı kaldı Yeniden canlanan komedinin (Jodelle'in, Larivey' nin, Ödet ve Tumebe'in yapıtları) kolejlerde ve aydın çevrelerinde gelişmesiyle, aynı olgu Fransa'da da yaşandı, ingiltere' de, XIII yy'da isa'nın mucizelerini anlatan oyunların aralarına serpiştirilen komik bölümlerin katkıları XVI yy sonlarında unutuldu ve bunların yerine Plautius modeline dayalı düzenli komediler benimsendi Bu komediler tüm Avrupa'da daha çok aydın kökenli bir hareket içinde yer aldı m kültürlü çevrelere seslendi, kimi zaman da ulusal köklerinden ve halktan koptu

Kaynak:Büyük Larousse, Cilt 11, sf 6909