Ölüme Dair

Buyrun, oturun dostlar,

hoş gelip sefalar getirdiniz
Biliyorum, ben uyurken
hücreme pencereden girdiniz
Ne ince boyunlu ilâç şişesini
ne kırmızı kutuyu devirdiniz
Yüzünüzde yıldızların aydınlığı
başucumda durup el ele verdiniz
Buyrun, oturun dostlar
hoş gelip sefalar getirdiniz
Neden öyle yüzüme bir tuhaf bakılıyor?
Osman oğlu Hâşim
Ne tuhaf şey,
hani siz ölmüştünüz kardeşim
İstanbul limanında
kömür yüklerken bir İngiliz şilebine,
kömür küfesiyle beraber
ambarın dibine
Şilebin vinci çıkartmıştı nâşınızı
ve paydostan önce yıkamıştı kıpkırmızı kanınız
simsiyah başınızı
Kim bilir nasıl yanmıştır canınız
Ayakta durmayın, oturun,
ben sizi ölmüş zannediyordum,
hücreme pencereden girdiniz
Yüzünüzde yıldızların aydınlığı
hoş gelip sefalar getirdiniz
Yayalar-köylü Yakup,
iki gözüm,
merhaba
Siz de ölmediniz miydi?
Çocuklara sıtmayı ve açlığı bırakıp
çok sıcak bir yaz günü
yapraksız kabristana gömülmediniz miydi?
Demek ölmemişsiniz?
Ya siz?
Muharrir Ahmet Cemil?
Gözümle gördüm
tabutunuzun
toprağa indiğini
Hem galiba
tabut biraz kısaydı boyunuzdan
Onu bırakın Ahmet Cemil,
vazgeçmemişsiniz eski huyunuzdan,
o ilâç şişesidir
rakı şişesi değil
Günde elli kuruşu tutabilmek için,
yapyalnız
dünyayı unutabilmek için
ne kadar çok içerdiniz
Ben sizi ölmüş zannediyordum
Başucumda durup el ele verdiniz,
buyrun, oturun dostlar,
hoş gelip sefalar getirdiniz
Bir eski Acem şairi :
«Ölüm âdildir» — diyor,—
«aynı haşmetle vurur şahı fakiri»
Hâşim,
neden şaşıyorsunuz?
Hiç duymadınız mıydı kardeşim,
herhangi bir şahın bir gemi ambarında
bir kömür küfesiyle öldüğünü?
Bir eski Acem şairi :
«Ölüm âdildir» — diyor
Yakup,
ne güzel güldünüz, iki gözüm
Yaşarken bir kerre olsun böyle gülmemişsinizdir
Fakat bekleyin, bitsin sözüm
Bir eski Acem şairi :
«Ölüm âdil»
Şişeyi bırakın Ahmet Cemil
Boşuna hiddet ediyorsunuz
Biliyorum,
ölümün âdil olması için
hayatın âdil olması lâzım, diyorsunuz
Bir eski Acem şairi
Dostlar beni bırakıp,
dostlar, böyle hışımla
nereye gidiyorsunuz?

Nazım HİKMET