Ucu Kırık Kalemimden!

uCu KıRıK KaLeMiMm
ufacık bir kagıda ve ucu kırık kalemime esir düştüm yine
her vedanda olduğu gibi simdi bir tek onlar benimle
kolay olurdu önceleri ; sana olan kırgınlığımı,
kırık kalemimle ufacık kağıtlara uzun uzun cümlelerle anlatmak
sanırım değişen birşeyler var şimdi
elim gitmiyor kalemime
gitmek için cabaladığındaysa kalemim ondan kacıyor
ben seni yazdım mı yani ?
ugruna bir hayat adadığım seni ;
ufacık kağıt parcalarına sığdırabildim mi
ha gayret! yazılmalı birkaçyüz satır daha
sen birkaç veda daha etmelisin bana
ve ben o vedalardan sonra seni yazmalıyım yine
ucu kırık kalemimle o yırtık kağıt parcalarına
ne yani simdi ben yazdım mı seni
cok mu ağır geldi bu son vedan
yada tüm vedalarının bir eserimiydi bu
en azından ’GEL’ yazmalıyım;tüm diger parcaların sonuna eklediğim gibi
geri döndürürdü her seferinde o ’GEL’ ler seni
yada ben öyle kandırdım kendimi
hayaline yenik düştü kapandı biraz gözlerim
actığımda bir cüle yazabildiğimi farketti yorgun yüreğim
ÜZGÜNÜM;BEN SENİ COKTAN YAZDIM VE COKTAN KOYDUM NOKTANI SEVDİĞİM