Mutluluk Oyunu

İçimdeki o mutluluk oyunu son buldu artıkİndirdim sahnemde yer alan herkesi! Kendimi bulabilmem için yalnız kalmalıyım,canımı yakan beni hıçkırıklara boğan insanlar olmamalı yanımda

Kimi zaman hayatın en uç noktasında buldum kendimiGündüze inat yok saydım kapattım kendimi karanlığa,gecelerse daha bir yakın şimdi banaUmut bahçesinde sevgiyle büyüttüğüm çiçeklerimde yok artık,yanımda olan sevdiğini söyleyenlerde yok,elimden tutup güç verenlerde yok

Kimsem yok kendimden başkaYorgun ve umutsuz ilerlerken yolumda her ilerleyişte kaybettim değerimiSoyutluyorum şimdi bu anlamsız yaşamdan kendimiGözyaşlarım akmamalı artık yanaklarımdan,yalnızlık bu denli soğuk olmamalı,bedenim alışmalı buna yavaş yavaş

Kapanan kapılar ardına yaslandı şimdi hayallerimHer darbede azaldı,paramparça oldu ümitlerim ve belkide yok olmaya yüz tuttu hislerimAcıysa öyle bi sarmış ki bedenimi hissedemez oldum hiçbir şeyiAçılan yaralarsa hiç kapanmadı zatenGiderek güç kaybettim kendimdenElde edeceklerim bir yana kazandıklarım bir bir kayıp gidiyor şimdi ellerimden! Ne engel olabiliyorum ne de bırakabiliyorum

Hayatın en ücra köşesinde ruhumla bedenim savaş veriyor şimdiAlınan yaralar yine silinmeyecek hiçbir zamanda kapanmayacak yakacak canımı

Oysa ne hayaller büyütmüştüm içimdeTüm yalanlara,acılara rağmenGülücükler saçacaktım etrafıma,mutluluğumdan tattıracaktım herkesiBir parça sevinebilsinler,birazda umut dolsunlar diye yanaşıcaktım onlaraKirlenmiş yaşamlara,pişmanlık ve keşkelere elveda diyerek sıfırdan başlayacaktım hayataTıpkı bir çamur gibi paçalarıma yapışan o yalanları yok farzedip gerçekleri yaşayacaktım

Ama olmadı

Hayat izin vermedi bunaTüm isteklerime umutlarıma rağmen engel oldu banaÇıkış kapılarıysa kapandı artıkAydınlık,yerini karanlığa bıraktıŞimdi ellerim soğuk gözlerimse donuk!
Diyorum ki kendime tüm bunlara rağmen yenik düşmüş yok olmuşsa ruhum,bedenim sağ olsa ne fayda!!
Yazan: Aysu Konay