Taş Döşek Cam Beşik

Taş Döşek Cam Beşik

Yollardan uzun sürmüş yolculuklarım

Artık benden geriye kalan yollardır

kıştan kalma karlarıyla ışıldıyor baharın

Benimse gücüm yok göklerle şakalaşmaya

aşka sabah aramaya cesaretim yok artık

kendi yazgıma bile dokunmaktan acizim

Bilmem ki taş döşekte görülmüş onca rüyanın

sebebi taş döşekle açıklanabilir mi

şimdi bilmem lütfedilmiş onca nimet içinde

nasıl bir nazla geçmiş ömrümün binde biri

Meğer başka bir düşten uyanmakmış dünyaya

yerleşip öleceğim sırlanmış ada yokmuş

adım yokmuş harcanmışların buluşmasında

ezilmiş gül kokuyor gülünce gözyaşlarım

ayıldıkça düşlerimden kayıyor dünya

Ayıldıkça düşlerinden kayıyor dünya

oyundan bile sayılmıyor yaşadıkların

her gün bir can soğurken avuçlarında

aşka ekmek sağlayan ellerin kararıyor

duyulmuyor aşağı dünyaların kalabalık alkışı

duyulmuyor uzaktan akrabalar beklediğin ırmaklar

Ayıldıkça düşlerine kıyan benmişim

benmişim her yağmurda kendine yabancı düşen nergis

ne derviş öfkesi ne peygamber hüznüdür

çeliğin gizil gücü oturmuş gözlerime

yola devam edecek cüretim olmasa da

cismi sahte çıksa da sevdiğim her nesnenin

ben baharın kıştan kalma karlarıyla hoşnutum

hoşnutum ayyaşı andıran yıllara karşı

yollardan uzun sürmüş olsa da yolculuğum

Hıdır Toraman