Acıya Dokunur Yüreğim (Emrullah Emin)

Sisli cam ardında güneşim
Gölgem acıyla akar ırmakta
Uzun suskunluklar esaretimi çaldı
Kime sitem etsem ona mahkum
Kimden geçip gitsem onda kalan

Kendine aykırı ıssızlık
Kendi sesine aşina şölen
İçinden çıkamayınca dışında kalan
İçinde kalınca mekansız kalan

Benim diyeceğim tek şey hiçliğim
Bana ait olmayan tebessüm aksi
Ağlamak gerekli burada çocukça
hesapsız / kuralsız / aynasız

Şöyle sert bir hareketle bakmak
Ve birazda gitmek sırtında sayıklama
Oysa olmaz bütün bu ışımalar
Orta yerinde hayatın bir oyun
Ortada bir oyun
-ortaoyun-
İşte ilk sahnem

Kim silerse gözyaşımı aynamı ona vereceğim
oyunlarımı / acılarımı / ıssızlığımı
Beni kim anlarsa onunla gideceğim
Kimi anlarsam onunla öleceğim
Peki benim için ölmesini kimden isteyeceğim

Öyle çok işim varki henüz gölgemin resmini çizemedim
Henüz sisli camdan güneşime değmedim
Irmağını geçmedim acının

Unutarak yaşadım yapmam gerekenleri
Unutulmayı umarak geçtim başağrılarımı
Öyle çok işim varki henüz başa dönemedim
Kerpic yazgımın gözlerinden öpemedim

Ağlamak gerek burada
Söz tüketen aynaya ne kalmışsa
İkinci sahnem

Kim benden bilirse acılarını uçurum çiçeğimi ona vereceğim
Görkemli endişelerimi felaketimi
Işıklı tennuremi ona vereceğim
Peki benim için yanmasını kimden isteyeceğim

Sisli cam ardında güneşim battı
Irmağımı kuruttu temasım
Ağlayanı kovmak lazım buradan
Yetmez ki şiirime çöl olduğu
Veda sahnem

Kim gözyaşımı silerse ellerimi ona vereceğim
son temasımı / gayretimi / ümidimi
Peki benim için ağlamasını kimden isteyeceğim

Emrullah Emin