Canbaba Şiirleri- Ben Yoksulluğumu Öalüyorum

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-10-2012

BEN YOKSULLUĞUMU ÖZLÜYORUM

Umut ekmek arası bir düş

Hayat verecek bir iksir gibi
seni düşünmek ve hissetmek

Ve soluksuz bir rüya gibimsin gecemde

Unutulmuş seslerimle bir köşede
bir esintiye teslim olurdu güzelliğin

Yaranmaya geç kalmış sevgide
sıramı savardım sevmelerde,
sıramı savardım düş kurup

Bakışlarımızla ödeşirdik
saygı sanırdık utanmaları

Yüz kızarmalarına yenik düşerdi
yüreklerdeki sevdalar

Ben örfümü özlüyorum

Bütün yüzlerin gülmediği
gecikmiş bir ayrılık
gecikmiş bir sabır
yabanıl dağ kuşları yüreğinde
ürkek ve tedirgin

Yitirmelerinden belli baharlarını

Kırılmış bir dal ucu arar
konmaya kendi yalnızlığına

Hani lepiska saçları çocukluğunun
karşılıksız sevgilerden çıkardın yoluma

Yaşlandığımızı bilmezdik zaman içinde
ölümler çoğalırdı farkında olmadan

içlerinde sevgi taşıyan
bağışlayan sözler gülümserdi dudaklarda

Ben senin feri kaçmış mavi gözlerini görmesem de
renksiz bir sevginin ışığı vuruyordu gözüme

Ölümsüz dokunuşlardı
iki okyanus mavisi gözlere

Sessizdi eller

Çocuk hırçınlığında
ve susmayan ağıtlarda
büyüyen bir geleceği taşırdık
sevgimizle suladığımız yüreklerimizde

Ben çocukluk aşkımı özlüyorum

Ne arabam vardı
ne villam yatım eskiden

Ayakta kalmaktı yaşamak
ölüme ayak sürüyüp

Sıkımı askerlerimi öldürecek biri
halkımı düşman belleyecek

Cezası ölümdü be yapanın

Hangi devlet niye astınız mı derdi

Onurumuz vardı be eskiden

Aslına dönsün be ne varsa
bir rüyadan uyanır gibi

Varsın hep yoksulluğa yüreğini aralasın yaşam
Komşu gözlerin kem bakışlarında bile
bir mutluluk vardı be
Beyazlar yamalıydı, çatılar çaresiz

Ne perişanlıklar damlardı yağmurla
Bir anamın şefkati vardı
kardeşlerimin güler yüzü

Ben gecekondumu,
ben yoksulluğumu özlüyorum

Ahmet Canbaba

10-10-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Canbaba Şiirleri- Ben Yoksulluğumu Öalüyorum BEN YOKSULLUĞUMU ÖZLÜYORUM Umut ekmek arası bir düş Hayat verecek bir iksir gibi seni düşünmek ve hissetmek Ve soluksuz bir rüya gibimsin gecemde Unutulmuş seslerimle bir köşede bir esintiye teslim olurdu güzelliğin Yaranmaya geç kalmış sevgide sıramı savardım sevmelerde, sıramı savardım düş kurup Bakışlarımızla ödeşirdik saygı sanırdık utanmaları Yüz kızarmalarına yenik düşerdi yüreklerdeki sevdalar Ben örfümü özlüyorum Bütün yüzlerin gülmediği gecikmiş bir ayrılık gecikmiş bir sabır yabanıl dağ kuşları yüreğinde ürkek ve tedirgin Yitirmelerinden belli baharlarını Kırılmış bir dal ucu arar konmaya kendi yalnızlığına Hani lepiska saçları çocukluğunun karşılıksız sevgilerden çıkardın yoluma Yaşlandığımızı bilmezdik zaman içinde ölümler çoğalırdı farkında olmadan içlerinde sevgi taşıyan bağışlayan sözler gülümserdi dudaklarda Ben senin feri kaçmış mavi gözlerini görmesem de renksiz bir sevginin ışığı vuruyordu gözüme Ölümsüz dokunuşlardı iki okyanus mavisi gözlere Sessizdi eller Çocuk hırçınlığında ve susmayan ağıtlarda büyüyen bir geleceği taşırdık sevgimizle suladığımız yüreklerimizde Ben çocukluk aşkımı özlüyorum Ne arabam vardı ne villam yatım eskiden Ayakta kalmaktı yaşamak ölüme ayak sürüyüp Sıkımı askerlerimi öldürecek biri halkımı düşman belleyecek Cezası ölümdü be yapanın Hangi devlet niye astınız mı derdi Onurumuz vardı be eskiden Aslına dönsün be ne varsa bir rüyadan uyanır gibi Varsın hep yoksulluğa yüreğini aralasın yaşam Komşu gözlerin kem bakışlarında bile bir mutluluk vardı be Beyazlar yamalıydı, çatılar çaresiz Ne perişanlıklar damlardı yağmurla Bir anamın şefkati vardı kardeşlerimin güler yüzü Ben gecekondumu, ben yoksulluğumu özlüyorum Ahmet Canbaba