Jul Sezar'ın Seçimi

Jul Sezar'ın yönetimi altındaki Roma savaş ganimetleriyle güçlenmiş ve zenginleşmiş bir imparatorluğun merkeziydi, yüzyıllarca önce Roma'nın soylu ailelerinin yaşadıkları ve hatta üzerinde tarım yaptıkları toprakları, şimdi zengin Romalı senatörler köle çalıştırarak işletiyorlardı İmparatorluğun özgür vatandaşları yoksullaşıyordu Ne çiftlikleri onların verimli topraklarıyla, ne de güçleri köle fabrikalarının üretimiyle boy ölçüşebilecek durumdaydı

Roma şehrinde yaşayanların sayısı birkaç bin kişiden iki milyonun üstüne çıkmıştı Bu kadar insanı beslemek şimdiden hazineye ve tüccar denizcilere zor geliyordu Şehir halkını beslemek için gereken tahıl, Mısır'ı ve bugün Balkanlar diye bilinen Romalıların Panoria adını verdikleri bölgeyi fethetmelerinin önemli bir nedeniydi Her iki bölgede de tahıl bol miktarda vardı Nüfusu artan, aç Roma kendisini yönetenlerden çok şey bekliyordu

Bütün hükümetlerde olduğu gibi bürokrasi kendi kendine varolmaya başlamıştı Rüşvet yeme toplumun her kesiminde almış başını gidiyordu Genellikle rüşvet, alınmamasını kontrol etmekle görevli zengin senatör aileleri tarafından destekleniyor ve korunuyordu Lejyonlar az sayıda İtalyan, daha çok da yeni fethedilmiş ülkelerin vatandaşlarının egemenliğindeydi

Ortalıkta huzursuzluk hakimdi; itfaiyecilik bile bir sorundu Roma genellikle birkaç katlı tahta evlerden oluşan bir şehirdi İtfaiyecilik, şehir için çok önemliydi Ama aynı hükümet gibi, o da çürümüş bir kurum haline gelmişti Geniş alanlar fahiş fiyatlarla özel şirketlere ruhsatlanmıştı

Bunlar da karşılığında, bir yangın çıktığında evlerini kurtarmak ya da korumaya çalışmak için her bir ev sahibiyle anlaşmaya başladılar Çoğunlukla bu şirketler ev tam yanarken geliyorlar ve yangını söndürmeye çalışırken ek bir para talep ediyorlardı

Politikacılar da intizamsız ve kuralsız ortamda siyasi katillere dönüşmüşlerdi Özel çeteleri, hizipler ellerinde tutuyorlardı Hatta ordu bile bağımsız hareket ediyordu Senato, orduyu kontrol altında tutmak için çoktan bir yasa koymuştu Buna göre hiçbir kumandan, senatonun izni olmadan Rubicon nehrini aşarak ordusunu başkente yaklaştıramayacaktı ki hiçbir zaman da böyle bir izin verilmedi

Birkaç general Roma'ya girecekleri tehdidinde bulundular; hatta bir tanesi ordusunu yasal sınır olan Rubicon nehrinin ilerisine geçirdi Bu general, Roma'nın çoğunluğunu oluşturan pleplerin desteğini almış Jul Sezar'dı Ama Lepidus gibi diğer liderlerin kendi lejyonları vardı Mesela Crassus'un emrinde imparatorluğun zenginliğinin büyük bölümünü ellerinde bulunduran bir grup adam bulunuyordu

Önde gelen liderler haricinde, politikacılara yapılan suikastlar çok artmıştı Bir zamanlar son sözü söyleme yetkisine sahip olan Senato hızla güç kaybediyordu

Zengin ailelerin ve önemli işlerin başında olan senatörlerin bir karar vermeleri gerekiyordu Daha fazla demokrasi halk tarafından kontrol edilmek demekti Pleplerin zengin elit zararına kendi şartlarını iyileştirmek için hareket etmeleri önlenemezdi Diğer yandan, Sezar gibi liderlerde güçlü bir temel, zenginlik ve halkı yönetmek için gerekli yetenek vardı Bu, bütün yetkilerin bu liderlerden birine verilmesi demekti Bu değiş tokuş sayesinde huzur gelecek, bu da zenginlerin mali ve sosyal pozisyonlarını sağlama alacaktı

Ya da Senato, birçok üyesinin önerdiği gibi, geleneklerin yanında yer alabilir ve imparatorluğun kontrolünü elinde tutmaya çalışabilirdi Ama varolan durum Senato'nun halktan hiç destek almadığını ve çatışan güçler tarafından yakında bir kenara atılacağını gösteriyordu

Böylece senatörler bir araya geldiler ve en az karşı çıkmayı getirecek olan çözümde karar kıldılar Jul Sezar zaten birinci konsüldü, eşit konumda olanlar arasında en önde olandı Zengin ve soylu bir aileden geliyordu, kendi ordusu vardı ve geçmişte Galya savaşlarında gücünü kanıtlamıştı Eğer Senato imparatorluğu yönetmek için güçlü birisini seçecekse en uygunu oydu Jul Sezar'ın başa geçmesi ve huzur ortamı yaratması her şeylerini kaybetmelerinden daha iyiydi Jul Sezar'ın hayat boyu birinci konsül seçilmesinin, en azından kendileri için barış ve refah sağlayacağını düşünüyorlardı

Böylece, Roma'nın soylu aileleri, bir kriz sırasında değil de, barış zamanında bir diktatörün başa geçmesi için oy verdiler Jul Sezar bunun nasıl bir başlangıç olacağını biliyordu Bu nedenle üç kez, Roma sisteminin esasını oluşturan kuralları değiştirmek istemiyormuş izlenimini bırakarak kendisine yapılan teklifi reddetti Aslında bu mevkiye gelmek için ne kadar uğraş vermişti

Sonunda kabul etti ve Senatodaki herkes rahat bir nefes aldı Sadece birkaç gelenekçi tüm sisteme ihanet edildiğini düşünüyordu Bu adamlar 1776'da Amerika Birleşik Devletleri'nde Sam Adams'ın ve Kurucu Ataların yaptığı gibi bütün Romalıların haklarından ve Senatonun kutsal yönetme yetkisinden bahsettiler ve yapılacakları kendi başlarına yapmaya karar verdiler

Tarihi kaynaklara göre Sezar'ı uyaran herhangi bir kehanet yoktu Günlerden 15 Mart'tı, kayıtsız şartsız kabul edilmesi gereken yasa taslaklarıyla birlikte Senato Salonu'na doğru ilerledi Kısa bir zamanda Jul Sezar Roma İmparatorluğu'nun her yerinde mutlak güce sahip olmuştu Sonraki birkaç yıl boyunca da Pompeius ve diğer askeri tehdit oluşturan rakiplerini tasfiye etti Barış ve huzur kısa bir süreliğine geri geldi ama örnek oluşturan bir Senato'nun ortadan kalkmasına ve Roma İmparatorluk Sistemi'nin kurulmasına mal oldu

Bundan sonrasında gerçekleşenler ise iyi kaydedildi ve Shakespeare'in yazdığı oyunla ölümsüzleşti Gelenekçiler, sorumluluklarını tekrar üstlenmesi için Senato'ya gözdağı vermek ve Sezar'ın başa geçmesinin verdiği zararları telafi etmek üzere Birinci Konsülü öldürdüler

Öyleyse yapılması gereken ve en iyi olduğu düşünülen iki karar vardı ortada; birincisi, Jul Sezar'ı hayat boyu diktatör olarak atamak, ikincisi de Konsülün hayatına son vererek bu kararı tersine çevirmekti Birinci kararın başarılı olabilmesi için Sezar düşmanlarını yenmeli ve gücünü pekiştirmeliydi Bunun sonucunda lejyonlar arasında tarihte o zamana kadar görülmemiş çapta bir dizi savaş oldu Sezar öldürüldüğünde, düzeni sağlamak için güçlerini devrettikleri diğer liderlere dönmekten başka çare kalmadı Senato açısından Sezar'ın ölümünden sonraki birkaç yıl hemen bir iç savaş ortamı egemen oldu Önce üçer liderden oluşan iki grup birbirleriyle savaştı

Augustus, Anthonius ve Crassus diğerlerini yendikten sonra bu sefer birbirleriyle savaşmaya başladılar Heba edilen insan sayısı ve maddi hasar inanılmaz boyuttaydı Diğer üç lider de birbirleriyle savaşa başladıklarında iç savaş daha da derinleşti Sonunda Augustus Caesar galip geldi ve sonraki bir yüzyıl boyunca barış hüküm sürdü Tabii ki imparatorluk da bir kişinin keyfi yönetimine kaldı Ama iç savaşların sonuna doğru Roma artık yayılmacı politika izleyen bir imparatorluk olmaktan çıkmıştı

Birbiri ardına elde ettikleri zaferler de geçmişte kalmıştı Zamanla daha az yetenekli imparatorlar başa geçmeye başladı Sonraki iki yüzyıl boyunca değişen koşullara bağlı olarak imparatorlar da değişiyordu Yönetim sistemi içinde hiçbir denge kalmamıştı Senato önemini kaybetti ve sadece bir paravan olmaya başladı Kısa bir denge dönemi için imparatorluk diktatörlük yönetimine dönmüş ve hatta Caligula gibi bir deli imparatorun eline geçmişti

Çoğu kişi tarafından sevilmeyen Brütüs ve suikastçı grubu Senato adına yaptıkları suikastlarıyla işleri daha da içinden çıkılmaz hale getirmeyi başarmışlardı Beş yüzyıl sonraki çöküşlerine kadar, imparatorlardan hiçbiri ne düzenli olarak Senato'ya başvurma, ne de tavsiyelerine uyma ihtiyacı hissetti Belki de Caligula, bir zamanların güçlü kurumuna atını tayin ederek en iyi açıklamayı yapmış oldu

Ama Sezar'ın seçimi, hatta öldürülüşü bile o zamanlar çok doğru bir fikir gibi gözükmüştü