Bazen İnsan, İstemeden, Bilmeden Hayatında En Deger Verdigi Kisiyi Kırar.

Bazen insan, istemeden, bilmeden hayatında en deger verdigi kisiyi kırar




Bazen insan, istemeden, bilmeden hayatında en değer verdigi kisiyi kırar
Bilirsiniz
Pismanlığı fayda etmez
Geriye dönemez
Acı verir
İci acır

Kırmıstır, kırılmıstır

Göze alamayacağı sey yok zannettiği bir dostlugu, bir sevgiyi belki bir birlikteliği parcalamıstır
Güzelim cin vazosu kırılmıstır
Yapıstırırsın su sızdıracağını bile bile,
Bakmaya kıyamadıgın, artık yaralıdır

Aglamak istersin, aglayamazsın,
Bilsen gözyagların bir seyleri tamir edecek, belki de seller akıtırsın, ama gözyasları iyi bir yapıskan değildir, bu yüzden o yaslar icinde erir gider
Kalbin acır, ama elinden bir sey gelmez
Yalvarırsın günlerce, belki de düne kadar varlıgını bile reddettigin yada sonsuz inandığın Allah'a, bir sans, ne olur bir sans daha diye

Sevdiginin bir gülüsüne, bir nidasına, sana taktıgı bir sıfata yerlere kapanmaya hazırsındır Oysa o sessiz kalır
Sessizligi üstelik sessiz bir sessizlik değildir
Konusur seninle, sohbet eder, seni, yaşamı paylasır

Ama sessizdir iste
Anlarsın
Uzaktır, uzaklasmıstır
Geri getiremezsin
Dokunamazsın

Bir mucize beklersin Bir adım, bir gülüs, bir sıcaklık, tıpkı eskiden kalan ama eskimeyen bir yakınlık
Ve eger içindeki çocuğu öldürmemissen, belki o mucize gerceklesiverir
Kırılgan ama eskisinden daha saglam, yeni bir baslangıc yaparsın

(Kimsenin kimseyi kırmaması ama kırarsa da yeni ve daha saglam birliktelikleri basarması dilegiyle)