Kış Hikayelerine Örnekler

Kış Hikayesi, Kış Öyküsü, Kış Öyküleri, Kış Hikayeleri

Bir Kış Günü Hikayesi


- Bugün hava her zamankinden soğuk değil mi?

- Evet Ama mecburuz yola çıkmaya Hem dert etme Gittiğimiz yer çok sıcakmış Isınırız orda bir güzel Diğer dostlarımızı da göreceğiz bu yolculukta unutma Bu bile yeter yola çıkmaya

- Doğru söylüyorsun galiba


Ellerine baktı son kez Ayışışığı vurmuştu sanki çehresine Öylesine parlıyordu alabildiğine Şımarmamak için zor tuttu kendini " Acaba yolculuk nasıl geçecekti? Şikayet edip sabredemezse, bu diyarları terk etmeyi göze alamazsaOlmazdı,olamazdı O zaman ben, ben olamam kiİnsanlar beni gördüklerinde " işteo ne güzel ne kadar temiz, ne kadar gayretli" dediklerinde yüreğindeki sevgiyi ve var olma nedenini sevinçle izleyecekti bu yolculukta Yaratılma amacı için bu yolculuğa çıkması gerekiyordu


Ve yoldaydı Fakat üşümüyordu çok fazla Yine nazlıydı Yine dans eder gibi oradan oraya koşturuyordu Kimseye rahatsızlık vermeden, üstelik engelleri kaldırarak akıyordu adeta


" Ne kadar hoş herkes burada Tanışmalıyım hepsiyle" diye söyleniyordu kendi kendine


- Hey! Senin adın ne?

- Berfin Ya seninki?

_ Ben mi? Ben , ben


Kar tanesi son kelimesini söylerken, toprakla kucaklaşır buldu kendini Ve sıcaklığını hissettiğinde, gülücükler açtı çehresinde Bundan böyle toprağa bakabilen herkes, kar tanesini göremese de, onun tebessümünü gördü her seferinde


kış güneşi hikayesi


Limanda bekleyen kız dönecek umuduyla dikilirken rüzgar esti “ondan sana bir tutam koku getirdim” Dedi “kokla sevdiğini hisset”dedi Kız rüzgarı var gücüyle içine çekti Ama bu yetmedi ona Beklemeye devam etti Güneş açtı “sen onun kalbinde yeşeriyorsun unutma”dedi Kız güneşin sıcaklığını kemiklerine kadar hissetti Gece oldu ay çıktı Kız limanda oturmadan, yorulmadan bütün umuduyla bekliyordu Ay ona acıyıp “sana onu göstereceğim, iyi bak” dedi Denizde ona eşlik eşlik etti ve hafif dalgalanmasıyla yakamozda kız sevdiğini gördü Ama gene yetinmedi Görmek özlemini eksiltmiyor aksine dokunamamak daha da canını acıtıyordu Yağmur yağdı Üzgün bir şekilde “ağlama lütfen Ben bile sana yetişemiyorum” dedi Ama kız özlüyordu Bu sefer sonbahar geldi Yapraklar çevresini sardı “hazan ayıdır bu ay Bizde sarardık bütün sevgilerde Ayrılık var Ver bize götürelim uzaklara” Dediler Ama kız onları duymazlıktan geliyordu Bekliyordu Dönecekti Dalgalar vururken limana o da vuracaktı onun kalbine Demir atacaktı Beklemeliydi Artık ümidi azalmıştı ama beklemeliydi Kış geldi Her tarafını beyaz kaplamıştı Onunda söyleyecekleri vardı “bekleme onu Dönmeyecek Onun kalbi artık buz kaplı” Kız inanmıyordu Dönüp güneşe baktı Kış onu üşütmüştü Belki güneş onu gene ısıtabilirdi Ama güneşte bu sefer umutsuzdu “ artık yeşeren çiçekler soldu Sonbaharda gittin O artık buz kalpli” Dedi Zavallı kız duyduklarına inanamadı Güneş iyice üşütmüştü O kadar beklemişti onu ama vuslatta acı vardı Artık gitmeliydi Kalbini, mabedini sonsuza dek acı çekmemek için kapattı ve mevsimler boyu beklediği yerden ayrıldı

Yanlış zaman yanlış insan

Tutunmak imkansız bıktım yamalı sevdalardan

Yanlış bahar kış güneşi

Yoruldum her bulduğumda kaybetmekten seni

Kıyamete kadar kapattım kalbimi


Bir Kis Masalı Hikaye


kis aksamlari,bizim,ailece bir arada mutlu gunlerimizdibiz genis bir aileydikbuyuk annem,buyuk babam,babam,annemve uc kardesimle birlikte sekiz kisiydikkis aksamlarini cok seviyorordumbuyukannemin anlattigi masallarla onumde genis bir kapi aciliyor,ben de bu masal kapisindan iceriye giriyordumen kucuk kardesim ercan birinci sinifa,ortanca kardesim bircan da ucuncu siunifa gidiyorduen buyukleri bendimbende besinci sinifa gidiyordumhepimiz kar yagarken camdan disariya bakmayi cok seviyordukbuharlasan cama isimleimizi yaziyordukannem bunu yaptigimiz zaman bizi azarliyorduama biz her sefer,cami buharlasmis gorunce dayanamiyor uzerine bir seyler yaziyordukbuyukbabam bize sobanin uzerinde kestane patlatiyordusobanin uzerinde kestaneleri kapiyor,elimizi yaka yaka kabuklaini soyuyorduk sonra da kahkahalarla guluyorduk


Soğuk Kış Sıcak Annem


Soğuk bir kış günüydü Buz gibi, buzul gibiydi sokaklar Kaçan kurtuluyordu karın yırtıcı soğuğundan Kalanlarsa buz kütlesi misali donuyordu Biz ise annemle küçük ve yıkık dökük evimizde kendini bile ısıtamayan sobamızın başında ısınmaya çalışıyorduk Sokakta olmadığımız için şükrediyorduk Çünkü babam kızınca bizi sokağa atabiliyordu Biz de onu kızdırmamaya çalışıyorduk


Saat çok geç olmuştu Annem ve ben çok yorulmuştuk ve uykumuz gelmişti Ama uyuyamıyorduk Çünkü babam gelmeden uyuyunca babam ikimizi de dövüyordu Hatta geçen gece babam gelmeden birazcık içim geçmişti de babam beni dövmeye yeltenmişti Annem ise ben dayak yemeyeyim diye üzerime atılmış ve benim yerime dayak yemişti


Çok geçmeden babam geldi Ayakta duracak hali yoktu Öylesine içmişti ki düşecek diye çok korkmuştum Zar zor yürüyerek masaya oturdu ve sert bir şekilde:


— Yemek yok mu, diye bağırdı Annem çaresizdi Evde yiyecek tek lokma yoktu Annem korka korka:


— Kuru ekmek ve sudan başka bir şey yok, dedi Babam hiddetle ayağa fırladı ve:


— Dalga mı geçiyorsun sen benle, diye bağırmaya başladı Biliyordum Kavga çıkacaktı Ezilen, dayak yiyen yine annem olacaktı Annemin dayak yiyişini izlemek, onun çığlıklarını duymak beni kahrediyordu Annem babama cevap vermeden korka korka:


— Kızma babacığım, dedim Babam bu lafımı duyunca sinirlenerek:


— Karşı mı geliyorsun sen bana, diye üzerime yürüdü Annem bağırarak:


— Yeter! Vurma çocuğa, dedi Babam daha da sinirlenmişti Annemi de beni de omzumuzdan tuttu ve döverek sokağa attı


Üzerimizde ne beş paramız vardı ne de gidecek bir yerimiz vardı Hava çok soğuktu Çok üşüyordum Annem eski ve yırtık hırkasını çıkararak beni sardı Hırkasını çıkarınca üzerinde kısa kollu kazağından başka hiçbir şey kalmamıştı O an anneme olan sevgim bir nebze daha artmıştı


Annem de ben de çok üşüyorduk Ayrıca karnımız da çok açtı Kar ise hiddetli soğuğunu iyice arttırmış, yağmıştı da yağmıştı Gecenin bir vakti annemle beraber sokakta kalmıştık Üstelik o kadar uykumuz vardı ki… Eğer biraz daha bu soğuğun altında kalırsak donacaktık


Az daha ilerledik ve boş bir bina bulduk Daha doğrusu binanın bodrum katı boştu Annem bulduğu pis kartonlarla hemen bir yer yatağı yapmaya başladı


Ben ise her an babam gelecek de bizi dövecekmiş gibi hissediyordum Çok korkuyordum Ama her şeye rağmen artık eve dönemeyeceğimizi biliyorduk Çünkü dönersek babam ikimizi de feci bir şekilde döverdi


Annemin artık yorgunluk canına tak etmiş olacak ki yaptığı yatağa uzandı Bana dönerek:


— Haydi oğlum Gel artık İkimizde çok yorulduk Bu gece burada idare edersek ertesi sabah ne yapacağımıza karar veririz, demişti


Annemin yanına uzandım Annem öylesine üşüyordu ki bu soğukluk gözlerinden okunuyordu Anneme sarıldım O da bana sarıldı Sıkı, hem de sımsıkı sarıldı bana Yanağıma da sıcacık bir öpücük konduruverdi O kadar ısıtmıştı ki beni bu öpücük… Bütün yorgunluğum, bütün korkum bir anda uçuvermişti Artık ne soğuk etkiliyordu beni ne de babamın üzerimde bıraktığı korku hissi Bütün gece beni tek ısıtan şey annem olmuştu Aslında onun sıcaklığı değildi beni ısıtan Beni ısıtan onun sevgisi ve fedakârlığıydı


Gecenin karanlığı yerini gündüze bırakıyordu yavaş yavaş Kara bulutlar dağılmış, pırıl pırıl olmasa da hafif bir güneş belirmişti Bunu camlara vuran ışıktan anlıyordum Annemin elleri hala üzerimdeydi Sabaha kadar kirli ve soğuk kartonların üzerinde sarmaş dolaş uyumuştuk annemle Ama annemin tüm gece beni ısıtan sıcaklığı gitmiş ve yerine kardan bile soğuk bir vücut ısısı gelmişti Annem artık buz gibiydi ve daha uyanmamıştı Bir gariplik olduğu belliydi Annemin ısısı öyle çabuk değişmişti ki… Artık daha fazla dayanamadım ve annemin soğuk ellerini üzerimden çekerek ayağa kalktım


Anneme doğru baktım ve gözlerime inanamadım O an o görüntüyü gören gözlerimi yerlerinden koparıp atmak istedim Gördüğüm şey o kadar korkunçtu ki bütün düşüncelerim durmuştu Bütün gece beni ısıtan annem gözleri açık uyuyordu Altı yaşında olabilirdim ama hangi çocuk olsa o an annesinin öldüğünü anlayabilirdi Gördüğüm şey melek gibi annem ve onun soğuktan mosmor olan vücuduydu Yerimde kalakalmıştım O an bana öyle bir şey olmuştu ki ağlayamıyordum bile Beynim donmuştu Hiçbir şey düşünemiyordum


Gücümü yitirmemeye çalışarak dışarı çıktım Çevreme bakınıp durdum Milyonlarca insan vardı Hangisine gideceğimi, ne diyeceğimi bilmiyordum Derken bir polis arabası gördüm Arabanın yanına gittim ve korkuyla dolan gözlerimi onlara doğru çevirdim Tuhaf bir şey olduğunu hemen anladılar İçlerinden birisi arabadan indi ve başımı okşayarak:


—Bir sorun mu var ufaklık, dedi Elinden tuttum ve onu annemin olduğu bodrum katına doğru götürdüm Bizi gören diğer polis amcalar da peşimizden geldiler Ne olduğunu çözememişlerdi


En sonunda annemin olduğu yere gelebilmiştik Elini tuttuğum polis amca annemin cesedini gördü ve onun yanına gitti Annemin koluna elledikten sonra diğer arkadaşlarına döndü ve:


-Ölmüş, dedi Aradan çok bir zaman geçmedi ki etrafı polisler ve doktorlar sardı Herkes annemin başında toplanmıştı Bense duvar kenarında çömelerek etrafı izliyordum Öyle bir şok yaşamıştım ki ağlayamıyordum bile Başımı kaldırdığımda daha deminki polis amcayı gördüm Yüzüme şefkatle baktı ve elini bana doğru uzatarak:


Hadi, dedi Elinden tuttum ve ayağa kalktım Annemin cesedinin olduğu bu yerden çıktık polis amcayla beraber Dışarı çıktığımızda ise gördüğüm tek şey bir ambulans ve meraklı bir kalabalıktı Çok geçmedi ki bizim arkamızdan bir sedye ile annemin cesedi çıkarıldı Anneme son bir kez baktım Son bir kez… Artık annem yoktu Bu kadar yıl bana bakıp, beni büyüten insan hayatımda yoktu artık… O an aklımdan geçen düşünceler sadece bunlardan ibaretti Gözlerimden dökülen ise sadece bir damla yaş oldu… Ama hiçbir zaman unutamayacağım tek şey ise annemi büyük bir özlemle hep yaşatacağımdır BUGÜN, YARIN VE DAIMA…


Alıntı