İyi Uykusuzluklar! Sevgili Zamane

En güzel yastığın nedir?” diye sorsalardı bana, hiç tereddütsüz “yarın” derdim Yastık…
Başımı usulca bırakıp kendimi unuttuğum yer
Yastık…
Gözlerimi kapatıp gövdemi sessizce, dertsizce yarına taşıdığım dem
Yarın…
Bugünün telaşlarını savurup fırlattığım loş uçurum Yarın
Bugünün ellerinden ellerimi çekip hayatla bağlarımı koparmama bahane eylediğim boşluk

“Nasılsa yarın var!” deyip de an’ın üzerimizdeki keskin hükmünü törpülüyor değil miyiz?
“Yarın yaparım!” deyip de günün içinden duygularımızı, aklımızı, yeteneklerimizi, hasılı varlığımızı çekiyor değil miyiz?

Kapatmıyor muyuz gözlerimizi bugünün güneşine, nasılsa yarın güneş yeniden doğacak diye?
Kapatmıyor muyuz gönlümüzü bugünün aşkına, önümde çok uzun yıllar var diye?

Sevdiklerimizi küstürüyoruz, sevenlerimizi kırıyoruz, umarsız bir maske takıyoruz bugün
Nasılsa yarın telafi ederim diye

Çekmiyor muyuz ellerimizi en ciddi işlerin eteğinden daha zamanı gelmedi diye?
Alıp gölgemizi her akşamın hüsranına yatırmıyor muyuz?

Sanki hiç yokmuşuz gibi, hiç var olmamışız gibi geçmiyor muyuz günün içinden?
Hasretlerimizi, hayallerimizi, ümitlerimizi, beklentilerimizi, özlemlerimizi zamanın kanına katmadan, elimizde meyvesiz kuru tohumlarla kala kalmıyor muyuz?


Yastığımızdır yarın Alıp başımızı gittiğimiz isimsiz, sınırsız, kuralsız, tanımsız ülkemiz
Aklımızı başımızdan alıp götüren uykumuz

Bugünden kaçışın saydam, sessiz, itirazsız suç ortağı, sırdaşı
Gözümüzü bağlayıp bize habire sayılar saydıran saklambaç arkadaşımız
Sürekli bizi körebe eder yarın Bizi topal bırakır
Bizi sığlaştırır Bizi yok sayar Kendi kıyılarımızdan çeker yüreğimizin inci mercanını
Kentin kuytularında nefesimizi boğuyor, sözümüzü kekeme ediyor



Yo, yo, suç yarının değil
Yarının ayağımıza gelir gelmez adını “bugün” diye değiştirdiğini unutan bizlerin suç
Yarınlara güvenip de bugünü eğretileştirirken, yarınların birinde kendisine geniş zamanlar düşeceğini hayallerken, “dün”lerde “yarın” diye idealleştirdiği bir “yarın”ı daha elinin tersiyle ittiğini fark etmeyende suç…
Bizde!

Şairin dediği gibi “yarın artık bugündür”

Yarın diye beleyip beslediğimiz, hayallerimizle emzirdiğimiz o gelecek günler, o bitmez zamanlar, o geniş zamanlar gelir gelmez, kendimizi içinde sıradanlaştırdığımız bir “bugün” oluveriyor

Yarına ideal yükleyenler, gelen yarının adı “bugün” olduğunda, bütün idealleriyle o günün sabahında var kılmaları gerekir kendilerini

Hayallerini yarınlara güvenerek erteleyenler, yarınlar sıra sıra gelip “bugün” olarak ellerine ayaklarına vardığında, her şeyi bir kenara bırakıp el üstünde tutmaları gerekir bugünü

Sanki son günleriymiş gibi, sanki başkaca ve bir daha yarın gelmeyecekmiş gibi, ruhlarını damıtıp bugünün imbiğinde damıtmaları gerekir yarın sevdalılarının

Sahi, bugüne kadar kim “yarın” gerçekleştirmiş başarısını? “Yarın” ödev yapan öğrenci oldu mu acaba? Yazısını “yarın” yazmayı başaran bir yazar olmuş mudur?

Hayır, hayır, içimizden hiç kimse “yarın”ı yaşamadı, yaşamıyor, yaşamayacak Yarınların hepsi bugün oldu, oluyor, olacak…

Bugün’e kendini yakıştıramayan, yarınların hiçbirinde gününü gün edemeyecek

İmrendiğimiz o başarı öykülerinin hepsi kahramanlarının “bugün”ünde gerçek oldu Bir ömre rengini, istikametini veren kritik kırılmaların hepsi sıradan bildiğimiz herhangi bir saatin içinde olup bitti

“Yarın”a, “az sonra”ya, “hele dur, zamanı değil!”lere yaslananlar, “bugün”lerin içinde siliniverdi, “şimdi”nin kalbine can olamadı, “an”ın göğsünden çekildi

Hiç dokunmadan geçtiler zamanın içinden Hiç yaşamamış gibi sürüklendiler bugünden yarına

İspat etmemi ister misin? Ben de bu kısa yazıyı sürekli “yarın”lara erteledim
Ama sonunda oturdum ve yazdım
Ellerimi bilgisayarımın tuşlarına bağladım, koltuğumda hapsettim gövdemi, kalbimi bu satırların karasına mahkûm ettim Yazıyı, “bugün” yazdım, “şimdi” bitirdim

Sen de “yarın” okuyamayacaksın bu yazıyı Eminim “bugün” okuyor olacaksın…

Bugünü uyanık geçirmek istersen, “yarın” yastığını başının altından çek, sevgili zamane!

İyi uykusuzluklar!