Konuşan Yapraklar

Konuşan Yapraklar - Tuğçe Baykoca

Yapraklar tek tek dökülüyorduBir sonbahar sabahıydıHafif rüzgar ağaçları okşuyorduKapıyı yavaşça kapattıKırmızı hırkasını elleriyle çekiştiriyorduİçindeki hüzün yüzüne yansımıştıYavaş yavaş yürüyorduAyakkabılarına bakıyorduBu ayakkabılar ne yollar görmüştü,ne tümsekler, ne uçurumlar,ne yokuşlar



Gözleri büyük ağaca dalmıştıAğaç gökyüzüne doğru yükseliyorduKafasını kaldırıp gökyüzüne bakamadıKendisini o kadar yorgun hissediyordu ki gücü ona bile yetmiyorduAğacın yanındaki banka oturduYapraklar üstüne düşüyorduO da kendisini bu yapraklara benzettiO da bir ağaçtı zamanındaŞimdi ise yaprakları dökülüyordu bir banktaİçini acıtan o kelimeyi hissetti yüreğinde"Hayat",onu bu hale getiren hayattıKeşke gelmeseydi ama geldi bir kere, yapacak birşey yokYaşamak kuraldı sadeceSonra zamanı düşündüİlk defa geldiği şu hayatta kaybettiği yığınca zamanEn zor bulunan ve en çabuk kaybedilen bir hazineydi sankiYa onlar ne olacak kapatılabilir mi?


Buna gücü yeter mi?Bu soruları düşündükçe içinde birşey sıkışıyorduBeyninin acıdığını hissettiArtık ağlamak istemiyorduGöz yaşları içinde boğulmak istemiyorduKendini iten bir güçle ayağa kalktıYürümek onun için daha iyi olacaktıUzun uzun yürümek ve hiç durmamak istediBelki o yollar buradan kurtaracaktı onuBaşka yerlere götürecektiYaşadıklarını düşünmeyecektiKördüğüm olmuş hayatından kurtulacaktıAma düşündü ki nereye giderse gitsin yaşadıklarını da beraberinde götürüyor insan


Birden durdu ve arkasına baktıArkasında uzun ve dümdüz bir yol bırakmıştıBıraktığı yol ona yaşadıklarını hatırlattıYol nasıl bitmeden devam ediyorsa,yaşadıkları da gerçekten onunla devam ediyordu kaldığı yerden

Ya duyguları,onlar da mı geliyordu?Onlarda mı hiç tükenmeden hissediliyordu?Şimdi gökyüzüne doğru kaldırdı başınıGökyüzü o kadar berrak, o kadar temiz gözüküyordu ki tıpkı yaşanmamış sayfalar gibiDerin bir nefes aldıBir güvercinin kanatlarında buldu kendiniİmrendi o küçücük kuşun kanatlarınaO da onun gibi uçmak istediKaçmak,yok olmakBaşka diyarlarda, başka hayatlarda bulunmakO maviliğin içinde temizlenmek

Sonra dengesini tutamadıBir ağacın kucağına yaslandıBelki ona o ağaçtan başka birşey çare olmayacaktıDüşündü, ona hayatı boyunca kim destek çıkmıştı,kim bu ağaç gibi kollarını açmıştı?


Bu sorular bitmeyecekti,biliyorduŞimdi düşlerinin sonbaharındaydıAyakkabısına uçuşan yapraklar ona birşey söylüyorduKalkmak istedi ve ağaca tutunarak ayağa kalktıBir iki adım attıktan sonra koşmaya başladıİçindeki ses ve uçuşan yapraklar ona şunu fısıldadı"Hayata aldırma kalbinin sesini dinle"


Tuğçe Baykoca