Bir Çocuk Büyütmelisin Gözleri Kan Kokmayan

Bir Çocuk Büyütmelisin Gözleri Kan Kokmayan

Bir Çocuk Büyütmelisin Gözleri Kan Kokmayan

Bir çocuk büyütmelisin gözleri kan kokmayan;canı yandığında olmalısın etrafındayıpranmamalı düşleriyamalanmadan elbisesi gururla dolaşmalı sokaklardaTutmalısın ellerinden sıkıca''bu benim babam'' dediğinde arkadaşına gururlanmalısın ve senden aldığı güvenle delice koşmalı kırlardaBazen uzanmalı gökyüzünün maviliğinebuluttan yuvaları olamalıoyuncaklarını umursamadan sana koşmalı var gücüylesonra doya doya öpüp boynuna sarılmalı''hoşgeldin babacığım'' diyebilmeli o çocuk gözleri gülerekKorkmadan yaşayabilmeliistediğini almalı hayattan

Takip etmelisin her anını;bir masal okuyup uyuttuğunda sabaha kadar yalnız bırakmamalısıngece yarısı uykuda o çocuk düşleri arasında gezerken yanağına bir buse kondurupuyandırmadan üstüne çekebilmelisin yorganı usulcaSabah kahvaltısında günaydınla uyandırmalısın;önlüğünün düğmelerini ilikleyip çorabını giymesine yardımcı olmalısınbaşını okşayarak''benim oğlum ileride büyük adam olacak'' diyebilmelisin ve sarsmadan o küçük yüreğine öğretmelisin yaşamayı sarsmadanHem anne hem baba olmalısın;hissetmemeli hiçbir şeyin eksikliğinidoğduğu gün ölen annesinin suçunu yıkmamalısın üstüneGörmeli babasının gözlerinden mertçe sevmeyiacısını gömmeyi bilmeli içine delikanlılık çağında ve koruyabilmeli umudunu son nefesine kadar

Böyle bir çocuk büyütmelisin;gözleri kan kokmayansevdiklerini kaybettiğinde bile yaşatan ve hayatın tüm derslerini senden alanseni taşıyanİki eli bir ömür yakanda değil de öldüğünde her gün mezarının başında duada olanİşte böyle bir evlat yetiştirmelisin gözleri kan kokmayanyüreği kanayıp kanayıp kabuk bağlamayan ve o zaman kendine gerçekten baba diyebilirsin


Kerem Yüce