Seninle Aynı Şeyleri Özlüyoruz Aslında

Seninle aynı şeyleri özlüyoruz aslında


Sıradan şeyler, Basit, zarif, anlaşılır


Kıyıları özlüyoruz, mesela Ve kıyıda kalbimiz gibi bir evi


Ve orada bize benzeyen insanlarla bir arada yaşamak istiyoruz


Çocuklar, bize boyun eğen bir doğa ve yavaşlatılmış bir hayat istiyoruz


Her şey açık olsun ve hayat içimizden aksın ama yine de bize pek zarar vermesin istiyoruz


İyi insanlar olmak istiyoruz İyi Bir sarmaşık gibi birbirimize sarılıp sonsuza dek kopmamak istiyoruz


Oysa özlemek başka, kim olduğumuz ve neyi istediğimiz başka


Ve bu oyunu önce ben bozdum


Sen de bozabilirdin


Özlemlerini seni sıkan terli bir gömlek gibi üzerinden çıkarıp bir bilinmezliğe doğru alıp başını gidebilirdin


Önce ben çıkmak istedim yola Bitişi değildi bu, sana duyduğum sevginin Bu, sonu değildi içimdeki aşkın


Bu yüzden, sen şimdi vazgeçtin kendi yolculuklarından, vazgeçtin, ruhunun gurbetinden dönmekten Vazgeçtin, kendinden


Ve sen şimdi her şeyi bile bile, beni bu hayata çağırıyorsun


Özlemlerimize yer açmaya çalıştığımız, bu bilinmez, bu yalancı topraklara


Beni yitirmemek için kendinden vazgeçiyorsun Kendine dönmekten


Sevgin, kendinden daha önemli Sevgin, bugüne dek ertelediğin bütün yolculuklarından daha önemli Bana duyduğun aşk için hep anlaşılır olmaya, hep iyi olmaya çalışıyorsun


Bense, iyi ve anlaşılır olmak istemiyorum


Belki de haklısın, Ben iyileşmek istemiyorum


Hayat İnsanlar Bu dünya, pek inanmadığın halde senin söylediğin gibidir belki de Babalar çocuklarını seviyordur Kadınlar eşlerine sevgiyle bağlıdırlar Otobüste yaşlı insanlara yer veriliyordur İşçiler çalışkan, esnaf dürüsttür Mevsimler iyi huylu, insanlar yardımseverdir Geceleri aşk koruyordur şehirleri


Ve en önemlisi, sen beni katıksız seviyorsundur



Oysa, bilmiyor değilim ben bunları Hayatın içindeyken, hayatı mahcup bir özlemle özlerim çünkü Şükran duyarım ona ama yine de eksiğimdir ondan; belki de biraz fazla Her şey hazırdır Avuçlarımdadır özlediğim her şey ama yine de beni çağıran sese giderim ben


Giderim, kendime Onca emek, onca çile sonunda, bana sunulan her şeyi, istesem de istemesem de elimin tersiyle, iter giderim, artık ertelemek istemediğim yolculuklarıma


Giderim, sonunda Ulaşmak için çırpındığım, bu yüzden kendimi kınadığım her şey silinip gider, kendimle çırılçıplak kalırım orada


Buymuş, derim; buymuş, işte, aradığım! Bu tarifsiz acı, bu tarifsiz çözümsüzlük Bu saf hasret


Ve orada yıkarım yüzümü, ağlayışımı gizleyen o karanlık sularla


Yıkarım yüzümü, kaybetmenin, o deli, o çıplak sevinciyle


İyi ki derim, iyi ki kaçıp gelmişim buralara İyi ki burada kendimle baş başa yaralarıma bakmışım


Oysa çok geldim, bu karanlık ve dost denizin önüne Çok yalvardım ona Ona, bu susuzluğun ne olduğunu bilmediğini söyledim Korkusuzca açtım önünde varlığımı


Yalvardım Küfrettim Haykırdım Arındım


Sınırlarımı aşmak istercesine hayatı ve bütün iyiliklerini, hayatı ve bütün kötülüklerini ve çözümsüzlüklerini ona şikâyet ettim


Hayatı ve bütün aşklarını; sevgilerini


Gözyaşlarımı karanlık denizin tuzuyla seviştirirken, o an hayatta olmaktan derin bir haz duyarken ama aynı anda yok olmanın sınırında gezinmenin kirli gururuyla, varlığımı ona şikâyet ettim


Umutlarımı, aşklarımı ve özlemlerimi ona şikâyet ettim


Anladım, sevgili! Anladım Kendimi ve bana ait olan her şeyi şikâyet ettiğim bu karanlık denizin önünde Anlam, özlediğim her şey, beni benden kopartıyormuş


Anladım, sevgili! Ben iyileşmek istemiyorum


İnan, hayatın, insanların iyi olup olmaması beni zerrece ilgilendirmiyor bu anda


Kimse sorumlu değil Suçlu yok Böyleyim ben


Sevgisiz, bencil biri değilim Bunu en çok senin bilmen gerek


Evet, aşkı çok arzuladım


Girdim, çıplak ayakla onun topraklarına Büyülendim ve sustum


Ve ben aşkı özlerken, o, beni benden kopardı


Aşk, ben bu hayattan kurtulmak isterken, beni bu hayata benzetti


İşte bu yüzden, seni ne kadar sevsem de sen gidince ferahlık duymam


Evet, en çok seni seviyorum, bu yeryüzünde


Bunu kanıtlayabilirim sana


Önceleri bundan çok utanırdım Bir zaman sonra, yanımdan gitmeni istememden Sen gidince, içimin ferahlamasından


Ama artık utanmıyorum Çünkü, en çok yokken, varsın sen bende


Özlemini, hayalini alıp o karanlık denizin önüne getiriyorum


Orada, sen yokken, seninle fısıldaşıyorum


Orada, sen yokken, seninle haykırıyorum karanlık denize


Senin yokluğunda ama yokluğundan daha sahici olan hayalinle arınıyorum, o karanlık denizin önünde


Titreyerek, sabırsızca, çocukça ve cesur…


Seni, yokluğunu ve beni bu karanlık denizin önüne sürükleyen varoluşumla arınmak istiyorum


Ne arıyorum ben burada? Benim için her şeyin iyiye ve doğruya gittiği söylenirken, neden, ben burada bana ait her şeyi yok etmek istiyorum?


Boşunaymış, alınganlıklarım Boşunaymış, incinmelerim


Sordum kendime, sordum; öfkemin ve arzularımın doruğunda sandığım an Sordum, “Sahi, ne istiyorsun sen?” diye


Çok cesurdum ama ölmek istemiyordum Bu hayatı da istemiyordum aslında


Çünkü kendimi ne kadar kandırsam da er geç, geleceğim yer, yine bu karanlık denizin önüydü


Daha çok gidebilmek isterdim Sonuna dek


İçimde biriktikçe, beni yaralayan hüznümün ne olduğunu biliyorum Hissettiğim yere kadar gidememekti, benim hüznüm Hep, yarı yoldan dönmek Hep, son anda vazgeçmek


Burası bana ait değil Bu hayat


Sevgilim, beni affet! Sana duyduğum o büyük aşk, bana ait değil


Düşünsene, en çok sevdiğim sensin ama yine de sen gidince içim ferahlıyor!


Düşünsene, senin için her şeyimi feda edebileceğim şu an, yine de sensiz gitmek istiyorum o

karanlık denizin önüne!


Sensiz Orada varoluşumun o büyük acısıyla baş başa kalmak istiyorum


Bu bir sevgisizlik; bu bir bencillik değil


Ben değil, sen bozsaydın oyunu önce sen isteyecektin bunu benden


Ve bil ki burada, bu karanlık denizin önünde, yokluğumla savaşırken, en çok senin adın geçiyor içimden!


Senden aldıklarım, sana kattıklarım


En çok da senin için hesap veriyorum, bu karanlık denize


Saçlarının kokusu, gözlerinin cinnet yarısı, aşk için o derin çırpınışın, ölümü ne kadar istesen de hayata duyduğun o derin özleyişin İnan, ben, kendimle birlikte sanabana ve dışımızdaki her şey için hesap veriyorum, bu karanlık denize!


Ne olur, beni engelleme! Çünkü ne pahasına olursa olsun, giderim ben oraya Orada, belki kendimi bulurum, belki bulamam: Ama giderim


Engellersen, sana en korkak, en zavallı, en düşkün yanımı bırakırım


Çoğu insan böyle yapıyor Ve ben o çoğunluktan olmak istemiyorum


Bırak, beni, gideyim kendime! Ne olur, incitme ve bunu benim bencilliğime yorma!


Beni kınama ve araya aşkı, sevgiyi sokma!


Kalırsam burada, beni, benimle yalnız bırakırsın


Ne olur, beni, benimle ıssız bırakma!


Ne olur, “bana, benimle ihanet etme!”


Sana göre belki gidecek bir yer yok Hepsi hepsi, burası… Bir de aşk üzerine bütün

bildiklerimiz


Sakın, seni eksik sevdiğimden şüphelenme


Ben bu hayata gerekli olduğu söylenen bir sürü şeyi, bu sevgi yüzünden öğrenmek istemedim


Sen varken öğreneceğim her şeyi, sana rakip saydım Ama yine de gitmek istedim, o karanlık denizin önüne


Çünkü, gideremedi, susuzluğumu sendeki aşk


Gideremedi, aşk üzerine bütün bildiklerim


Gideremedi, avuçlarıma bırakılan özlediğim her şey İşte bu yüzden, kendimden başka biri olmak istemiyorum


Çok ama çok acı çeksem de almasın beni benden kimse Bunu çok istiyorum


Sen, benim için herkesten daha önemlisin


Ama ben, kendisini özleyen bir başkasıyım


Ve bildim Kendimi anlamak, hayatı anlamak kadar düş kırıcıydı


Ama böyle; belki de iyi ki böyle oldu


İşte bu yüzden iyileşmek istemiyorum Beni iyileştirmeye çalışma, ne olur!


Ve beni benimle yalnız bırakma! “Bana, benimle ihanet etme!”


Belki gidecek hiçbir yer yok Belki her şey bu kadar…


Belki de boşuna çırpınıyorum Boşuna kanatıyoruz gökyüzünü ve hayallerimizi


Ama eminim, sen de biliyorsun


Aşk, içindeki aşka rağmen yine de kendisini aramaya gidenlerle mümkün, bu dünyada



Cezmi Ersöz