Durun Korkuyorum...

Durun! Korkuyorum

Ne zaman sabahın buz gibi sessizliğinde bir salâ duysam,

kendi adımın ilânını düşünüyorum

Ölümü hatırlamam için tek sebep değil artık, yeni bir cenaze görmek…

Saçlarımın beyazlığı ürkütüyor beni…

Buruşuk ellerimin yorgunluğu,

titrek bedenimle bir olup bana zamanı hatırlatıyor

Zamanın tükendiğini…

“En sevdiklerim yaşlılardır, anlamazlar bir şeyden…”

diyerek yanımda muhabbete dalıyor

ve kırılan kalbimden habersiz, beni yine kendi hâlime bırakıyorlar…

Bilmiyorlar, yaşlılık bana çocukluğumu armağan ediyor…

Yeniden doğduğum günü hatırlamaya çalışıyorum,

yaşım neydi, hatta belki adım neydi?

Ağır adımlarla yürümek bana, emekleyen bebekliğimi yeniden yaşatıyor

Ellerimi, ağzımı başkaları yıkıyor…

Ben izliyorum…

“Sus!” derlerse susuyor, kızarlarsa boynumu büküyorum…

Bebekleri izliyorum; gözlerim doluyor,

kendimi görüyorum onlarda…

Herkes bedenimdeki acılara ağlarım sanıyor

Bense bitmiş olan geçmişim

ve nasıllığını bilmediğim geleceğime ağlıyorum

Sonsuzluğu tesellim yapmak istiyorum, ama korkuyorum

Yüzlerindeki kırışıklıkları, hayallerine yaklaştırmayan

aynadaki yüzlere bakıyorum

Sonsuzluğun şahikalarını kendilerine hiç yakıştıramıyorlar…

Kızıyorlar çıkarlarına dokunanlara ve

yanlarında olmayanlar için savuruyorlar iddialı cümlelerini…

Dedikodunun tadı damaklarında, kırıp geçiriyorlar kalpleri…

Ve “Durun!” diyorum onlara, “Durun, ben korkuyorum!

Çünkü sonsuzluğun ne demek olduğunu şimdi daha iyi anlıyorum!”

Ama yüreğimin içlerindeki bu sancılı cümleleri kimseye duyuramıyorum…

İhtiyar olmak zor gelmiyor bana

Hep yaşlı bir hayat geçirmişim gibi davranan,

şimdi ki çökmüşlüğümle beni damgalayan

sevdiklerim de değil içimi acıtan…

Sırtımda taşıdığım, geçmişi günah dolu yüklerim zorluyor beni…

Bir Allah kelâmını hatırlamadan belki de haftalarım geçip gitmişti

Yaşadıklarıma olan isyan dolu cümlelerim sarıyor etrafımı şimdi…

Bütün bunlar olup biterken, gözlerimden yaşlar süzülürken,

yaşadıklarımın ve yaşayacaklarımın hesabının

bunlardan ibaret kalmayacağını fark ediyorum

Ben yavrularımın yüreklerindeki o kocaman boşluktan sorumluydum

Allah’ı anlatmadığım her sahne için başrol oyuncusuydum

Yine ruhumla yüzleşmelerime döndü içim…

Geç de olsa tevbeleri keşfetmiştim…

Duâ etmek için ellerimi semâya doğru açtığımda,

buruşuk ellerim kadar geç kaldığımı fark ettim

Ama yine de O’nun

merhametin yaratıcısı olduğunu yüreğime îlân ettim

Ve son nefesim için geç kalmamayı,

korkularımdan uzak, yalnızca O’ndan istedim…

Fatma Aladağ