Bedirhan Gökçe

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-09-2012

Ellerim üşürdü

Ellerim üşürdü üşürdüm

şehrin vitrinlerinden kayardı düşlerim

seni düşünürdüm

sense bir başka mevsimde sağanak halinde yağardın

başka ülkelere sımsıcak

ellerim üşürdü

nikotin kokan ellerim üşürdü ve

bir sigara daha yakardım

şehir ıslanırdı duman duman

çocuklar uyanmış olurdu

düşlerini kaybetmeden uykularından

benimse kabuslarım kese kağıdı buruşukluğunda

asılı kalırdı gündoğumlarına

ellerim üşürdü

ellerim üşürdü donardı

donardım teninin yokluğuna değince ve

bıçak ağzı bir yalnızlık ikiye bölerdi her şeyi

bir yarısı sen olurdun her şeyin bir yarısı ben olurdum hiçbir şeyin

ellerim üşürdü üşürdüm

bir bardak çay ve taze bir simit gibi kokardı rutubetli geçmişim

küçük bir saçak altı kahvesinde güneşi soğuturdum

sonra denize karşı

kimsesiz bir adam gibi dalgalar hıçkırıklarımı boğardı

Varlığına açken muhtaçken bir lahza görmeye seni

ellerim üşürdü, üşürdüm ve doyardım yokluğuna

donardım

martılar göç ederdi

demirlerdi tüm gemiler limana boşalırdı deniz

yürüyüp çıkardı balıklar tuzlu bir yaşamın soluk aralarından

seni düşünürdüm

su olurdum, toprak olurdum, kus olurdum ama

yasam olmayı beceremezdim

sensizliğinde acemi bir ölümü karşılardım

beceremezdim ölmeyi

ellerim üşürdü, üşürdüm

tanıdık bir adam sesine karışırdı hüzünlerim

kapanan bir kapı sesine kilitlenirdim

duvar duvar karanlık büyürdü içimde yollar

ne bir köşe başı ne bir viraj ne dur ne durak

adımlarım soluklarını arardı kayıp yollar da

sonra bir kadın çığlığı kayardı yıldız yıldız

önce ilk bahar defnedilirdi karınca ayazında

sonra bir pervane yanardı

gözlerimin sırılsıklam aydınlığında

kanatlarına islerdi yaşanmamış bir yaz kelebeklerin

sonbahar geçerdi kar yağardı

ellerim üşürdü üşürdüm

ve şubatla biterdi bir masalın son cümlesi

seni düşünürdüm

Bedirhan Gökçe

10-09-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Bedirhan Gökçe Ellerim üşürdü Ellerim üşürdü üşürdüm şehrin vitrinlerinden kayardı düşlerim seni düşünürdüm sense bir başka mevsimde sağanak halinde yağardın başka ülkelere sımsıcak ellerim üşürdü nikotin kokan ellerim üşürdü ve bir sigara daha yakardım şehir ıslanırdı duman duman çocuklar uyanmış olurdu düşlerini kaybetmeden uykularından benimse kabuslarım kese kağıdı buruşukluğunda asılı kalırdı gündoğumlarına ellerim üşürdü ellerim üşürdü donardı donardım teninin yokluğuna değince ve bıçak ağzı bir yalnızlık ikiye bölerdi her şeyi bir yarısı sen olurdun her şeyin bir yarısı ben olurdum hiçbir şeyin ellerim üşürdü üşürdüm bir bardak çay ve taze bir simit gibi kokardı rutubetli geçmişim küçük bir saçak altı kahvesinde güneşi soğuturdum sonra denize karşı kimsesiz bir adam gibi dalgalar hıçkırıklarımı boğardı Varlığına açken muhtaçken bir lahza görmeye seni ellerim üşürdü, üşürdüm ve doyardım yokluğuna donardım martılar göç ederdi demirlerdi tüm gemiler limana boşalırdı deniz yürüyüp çıkardı balıklar tuzlu bir yaşamın soluk aralarından seni düşünürdüm su olurdum, toprak olurdum, kus olurdum ama yasam olmayı beceremezdim sensizliğinde acemi bir ölümü karşılardım beceremezdim ölmeyi ellerim üşürdü, üşürdüm tanıdık bir adam sesine karışırdı hüzünlerim kapanan bir kapı sesine kilitlenirdim duvar duvar karanlık büyürdü içimde yollar ne bir köşe başı ne bir viraj ne dur ne durak adımlarım soluklarını arardı kayıp yollar da sonra bir kadın çığlığı kayardı yıldız yıldız önce ilk bahar defnedilirdi karınca ayazında sonra bir pervane yanardı gözlerimin sırılsıklam aydınlığında kanatlarına islerdi yaşanmamış bir yaz kelebeklerin sonbahar geçerdi kar yağardı ellerim üşürdü üşürdüm ve şubatla biterdi bir masalın son cümlesi seni düşünürdüm Bedirhan Gökçe