Mantıkçı Görgücülük

Mantıkçı Görgücülük Felsefeyi görgül dil çözümlemelerine indirgeyen yeni-olgucu görüş 1920'lerde yeni-olguculuğun mantıkçı olguculuk akımından türeyen mantıkçı görgücülük (Dilimizde bu anlamda mantıki ampirizm, mantıksal ampirizm ya da mantıksal görgücülük deyimleri de kullanılmaktadır) özellikle Carnap, Reichenbach, Bergman, H Feigl, Hempel ve Frank tarafından izlenmiştir Mantıksal olguculuktan farkı, felsefeyi indirgedikleri dilin, kişisel deney dili yerine, bilimin görgül dilini (eşdeyişle, duyularla algılanabilen fiziksel nesneleri dile getiren dili) kabul etmeleridir


Bununla beraber görgücülüğü öznel düşünceci acıdan yorumlamakta, kaynakları olan, mantıkçı olguculuktan ayrılmamışlardır Bu anlayışa göre felsefenin kendine özgü bir konusu yoktur, görevi sadece dil'in mantıksal çözümünden ibarettir İleri sürdüklerine göre matematik, mantığın bir dalıdır; re var ki matematik de, mantık da önsel ve genelemeci ıralıdır Bu arada, bütün idealist öğretiler gibi, tarihsel ve diyalektik maddecilik öğretisine de karşı çıkmaktan ve anamalcılık yararına savlar ileri sürmekten geri kalmazlarFelsefe, varlık, anlam ve öz sorunlarının eleştirel bir yaklaşımla araştırılmasına ve varılan sonuçların sistemli bir biçimde ortaya konmasına yönelik düşünsel etkinlik Yokluğa karşıt olarak var olan şey Oluşa karşıt bir şey olarak, değişmeden aynı kalan gerçeklik Boşluğa karşıt bir şey olarak, mekanda bir yer işgal eden kalıcı gerçeklik