B A B A Özlemi

Unuttum sanma seni, her duada adın var;

Dün oğlum, babasına, “baba” diyordu Baba!

Duvardaki resimde, bakışın var, yâdın var;

Ciğerimden can koptu, “baba” diyordu Baba!


Sarılırken oğluma, aklıma geliyorsun;

Gözlerimde yaş olup, sinemi deliyorsun;

Özlemez olurmuyum, özledim, biliyorsun;

Ciğerimden can koptu, “baba” diyordu Baba!


“Baba” diyen kim varsa, gördüğümde ağlayıp;

Başa geldi ayrılık, karaları bağlayıp;

Sensiz olan gönlümü, yokluğunla dağlayıp;

Ciğerimden can koptu, “baba” diyordu Baba!


Sen bulunmaz efsane, sen gönlümün sultanı;

Sen şu fâni dünyada, ömrümün tutar yanı;

Senden bir emanettir, taşıyorken bu canı;

Ciğerimden can koptu, “baba” diyordu Baba!


Gidişin, emânetin, teslimiyet vaktiydi;

Gidişin, Yaradan’ın “tamam” diyen aktiydi;

En büyük mirasındı, ak alnımın naktiydi;

Ciğerimden can koptu, “baba” diyordu Baba!


Küçük bi çocogun babasına duydugu özlemin dile gelişi


esen kalın