Erken Bir Yaz Sabahı

Öylesine bütünlüklü ve öylesine sade güzelliği var ki bu erken yaz sabahının, başka hiçbir güzelliğe içinde yer bulunmuyor; belki de ilk kez, bir başka güzelliğin, bir mısranın, bir şarkının, hatta uzun bir şampanya kadehinin içinde duran şu çiçeklerin, derin bir duygunun, eğlenceli bir düşüncenin bozabileceği böyle bir vakte rastlıyorum Sabah, sanki bir beyaz manolya yaprağı

Parlak, mavi bir yaz sabahı

Sakin, sessiz

Sanki hiçbir sese, hiçbir harekete tahammülü yok

Müziği kapattım

Dümdüz lacivert bir deniz, koruluklarının yeşili bile gözüken adalar, bir beyaz yelkenli, uzaklarda bir şilep

Balkondaki sardunyaların kızgın kızıllığından bile rahatsız olan bu masum ve aydınlık sabah, kendi mavi masumiyetiyle hayatın bütün karmaşasını, düşünceleri, duyguları reddediyor sanki

Bu ışıklı sessiz örtünün altında yatan heyecan verici karanlıklara uzanan yollar erken yaz sabahının sükunetiyle kesilmiş

İnsan, bu durgun güzelliğe boyun eğmekten başka bir çare bulamıyor

Sessiz mavi bir yaz sabahının bir parçası oluyor

Bir sevinç bile istemiyor

Hiçbir duygu olmamalı, bir düşünce bulunmamalı

Bir maviliğin içinde süzülmelisin

Bu sabah vaktinin bir parçası olmalısın

Ve bunun için, bütün varlığından, geçmişinden, hayallerinden bir anlığına da olsa vazgeçmeli, bu sükuneti bozacak hiçbir kıpırtıyı içinde taşımamalısın

O sessizliğin içine kendimi istekle bıraktım

Hiçbir şey olmamanın muhteşem sükunetiyle uçuk bir maviliğe büründüm, kendimi terkettim

Minik bir yaprak bile değilim, kavak ağaçlarının uçuşan pamukçukları da değilim, bir ağaç ya da bir çiçek de değilim

Mavi bir sabahım şimdi ben

Bütün derinliklerim sessiz

Beni çağıran hiçbir şey yok

Hiçbir yere gitmeyeceğim

Hiçbir şey düşünmeyeceğim

Hiçbir şey hissetmeyeceğim

Kendi sesim de dahil bütün seslerden uzaklaştım

Öylesine bütünlüklü ve öylesine sade güzelliği var ki bu erken yaz sabahının, başka hiçbir güzelliğe içinde yer bulunmuyor; belki de ilk kez, bir başka güzelliğin, bir mısranın, bir şarkının, hatta uzun bir şampanya kadehinin içinde duran şu çiçeklerin, derin bir duygunun, eğlenceli bir düşüncenin bozabileceği böyle bir vakte rastlıyorum

Sabah, sanki bir beyaz manolya yaprağı

Ona hiçbir şey değmemeli, dokunmamalı, değerse küser ve kararır

Hatta güzelliğini bile seyretmemelisin

Bir parçası olmalı, o maviliğe karışmalısın

Uyandığımda bende olan ne varsa artık yok

Ben yokum

Bir sabah vaktiyim

Sessizim, sakinim, maviyim

Beni terkeden herşey, bütün sesler, bütün düşünceler, bütün duygular, bütün kaygılar, bütün özlemler aniden ve büyük bir gürültüyle geri dönecekler, bunu biliyorum

Ben, yine ben olacağım

Hayat, yine hayat olacak

Bu mavi örtünün altında dolaşan o olağanüstü karmaşa, bütün karanlığı ve çekiciliğiyle yeniden ortaya çıkacak

Onları yeniden gördüğümde belki de çok sevineceğim

Ama, şu kısa an, sabahın içinde dağılıp bir mavi sabah olduğum şu vakit, neredeyse inanılmaz olan bu tanrısal armağan, herkes gibi benim de en çok kurtulmak istediğimden, kendimden kurtarıyor beni

İçimde dolaşıp duran, birbiriyle çatışan, beni bazen eğlendirip bazen yoran bütün o 'ben'ler sustular, gittiler, yokoldular

Issız içim

Kendi ıssızlığını da özlüyor bazen insan

Bunun asla ele geçemeyeceğini, o kalabalığın asla beni terketmeyeceğini sanırken, erken bir yaz sabahı, beni kalabalıklarımdan kurtarıp içine aldı

Görkemli bir cömertlikle kendini bütünüyle bana verirken, beni de inanılmaz bir hoşgörüyle kendi içine kabul etti

Bir şarkı duymak istemiyorum

Hiçbir şeyi, bir çiçeği, bir insanı, bir ağacı, bir kuşu, bir duyguyu tek başına görmek istemiyorum

Bu bütünlük, kalabildiği kadar bir bütün olarak kalmalı

Onun parçası olmalıyım

Tek olan her şey bu bütünlüğü bozacak

Ben bir bütünün parçası olamayacağım o zaman

Bütüne bazen hayranlıkla, bazen merakla, bazen dehşetle bakan, ayrı bir parça haline geleceğim yeniden

Buna da sevineceğim belki

Ama şimdi

Şimdi değil

Parlak, mavi bir yaz sabahı

Sessiz ve sakin

Ben yokum

Siz yoksunuz

Kimse yok

Mavi bir sabah var yalnızca

Ve, mavi bir sabah vaktiyim şimdi ben



Ahmet Altan