Seni Ben Ellerin Olsun Diye Mi Sevdim

Seni Ben Ellerin Olsun Diye mi Sevdim yaşam hikayesi - emine uysal yazıları



Ayşe, kara ineğin yemliğine samanı yaydıktan sonra süt kovasını alıp, aceleyle sağmaya başladı Kara inek, Ayşe’nin acelesi olduğunu anlamıyordu O, son günlerde memelerinin biraz daha haşin çekildiğinin farkındaydı Ayaklarını bir ileri, bir geri oynattı Kuyruğunu öfkeyle salladı Tam tekmeyi vurur gibi yaptı ama Ayşe eliyle ineğin bacağına dokunup, sevgiyle sıvazlayınca inek yatışıp tekmeyi vurmaktan vazgeçti “Acıttım mı kızım? Bu aralar çok acelem var kusuruma bakma olur mu?” İneği sağan Ayşe, sütü süzüp, güğüme doldurarak yola çıkardı Sütçü çoktan gelmiş bekliyordu Ayşe sütü sütçüye verdikten sonra azık sepetini alıp işe gitmek için yola çıktı Köşeyi dönünce karşıdan baktı… Oradaydı… Bekliyordu… İlk önce görmemiş gibi yapıp gözlerini yere indirdi ama yapamadı, tekrar baktı Göz göze geldiler Ali’yle


Yaklaşık bir aydır her gün bu yolda karşılaşıyordu Ali ile Ayşe Ali, evin tek oğluydu Kendisinden başka bir ablası ve küçük kız kardeşi vardı Kendisi şehirde hazır giyim mağazası işletiyordu Ayşe’nin ise beş yaşındayken babası ölmüş, annesi başka bir adamla evlenmişti Annesinin çocukları, babalığının çocukları ve ortak çocuklar derken kalabalık bir ailesi vardı Ayşe’nin Tarımla uğraşıyorlardı Zaten köyde tarımdan başka bir iş yapan, pek nadir görülürdü Ayşe’nin üç ablası evlenip gitmişti evden Şu anda evin en büyük kızı Ayşe’ydi Diğer kardeşleri küçüktü, okula gidiyorlardı Evin ve tarlanın işi Ayşe ile annesine bakıyordu


Ali’yle göz göze gelince daha yakın olmak geldi içinden Yaklaştı Ali de ona yaklaştı Kalp atışları hızlanmış, hayat durmuştu sanki Ali cebinden bir şey çıkardı, hiç konuşmadan Ayşe’ye uzattı Ayşe iki yanına baktı, birkaç kişi sağa sola gidiyorlardı Birden gözü kimseyi görmedi elini uzatıp Ali’nin uzattığı kâğıt parçasını alıp şalvarının cebine soktu ve hızla oradan uzaklaştı Arkasından Ali’nin baktığını görmüyordu ama hissedebiliyordu Köşeyi dönünceye dek arkasına bakmadı Köşeyi dönerken, tekrar göz göze geldiler Vücudu titredi Kalbi çıkacakmış gibi çarpmaya başladı Olduğu yerde kaskatı kalmıştı Canı yürümek istemiyordu Sanki ne vardı koşup sarılsa, seni seviyorum dese, kıyamet mi kopardı? Seviyordu hem de ölesiye Yüreği heyecanla çarptı, yanakları al al oldu ama işe gitmeliydi Dönüp yoluna devam etti Aklı Ali’den aldığı mektuptaydı İşe gidince tuvalete gitme bahanesiyle diğer insanlardan uzaklaştı Tarlanın en ucundaki bir ağacın dibine sindi Cebinden çıkardığı mektubu titreyen elleriyle açtı, okumaya başladı


Sevgili Ayşe


Ne zamandır her gün senin yolunu gözlemekteyim Benden önce gidersin diye erkenden yola çıkıyorum Dolmuş gelirken bir şey unutmuş gibi yapıp içeriye giriyorum, dolmuş gidince tekrar dışarıya çıkıyorum Yine kaldığım yerden yolunu gözlüyorum İçim içime sığmıyor, göğüs kafesim dar geliyor aşkla çarpan yüreğime Her sabah seni görmeden işe gidemiyorum


Yolumdan geçtiğin her gün yüreğimi de alıp gitmektesin ve sen de bunu biliyorsun Sevdamızı o kara gözlerinden okuyorum Sevgimin karşılığı var o kömür karası gözlerinde Ta yüreğinin içini görüyorum karşıdan sana bakınca Daha fazla dayanamadım sana bu mektubu yazdım Seni seviyorum demek istiyorum çığlık çığlığa Aşkımı cümle âleme ilan etmek istiyorum! Bu sevda beni yedi bitirdi Artık seninle konuşmayı, sana dokunmayı istiyorum; sen de istersen tabii Eğer ki mektubuma karşılık verirsen, her gün sana mektup yazacağım Bir şekilde bugün olduğu gibi vermeye çalışacağım Sen de bana cevap verirsen inan dünyanın en mutlu insanı olacağım


Sakın seninle günümü gün etmek için konuşmaya çalıştığımı, dalgaya aldığımı düşünme! Seni çok sevdiğimi ve hep seveceğimi aklından hiç çıkarma Ne olursun, iki satır da olsa sen de bana yazmaya çalış Sana yakın olmak, seni sevmek için bana bir şans ver Seni çok mutlu edeceğim, çünkü ben senden başkası ile mutlu olacağıma inanmıyorum Yarın yine burada seni ve bana vereceğin mektubu bekliyor olacağım Allah’a emanet ol Seni bütün kalbiyle seven Ali’n…


Ayşe mektubu evirdi, çevirdi Bir süre kokladı Sonra cebine tekrar yerleştirip daha fazla dikkat çekmemek için işinin başına gitti Akşam eve gelince evdekilerin uyumasını sabırsızlıkla bekledi Herkes uyuyunca kardeşinin defterinden bir yaprak koparım Ali’ye kısa bir mektup yazıp sabah vermek üzere sakladı


Ali ile Ayşe’nin aşkları hızla ilerliyordu Bahardı yazdı derken güz gelmiş, köyde kız istemeler, nişanlar, düğünler başlamıştı Ayşe’ye de uzaktan yakından gelen görücüler vardı ama Ali bir türlü görücü yollayamamıştı Çünkü yaz başında babası amansız bir hastalığa yakalanmış, güze girerken de ölmüştü Ali, Ayşe’yi çok sevmesine rağmen, bu yıl babasının yasını tutup Ayşe’yi istetmeme kararı almıştı Bu kararı alırken, Ayşe’yi sevdiğini de hiç kimseye söylememişti Annesine bile…


Bir akşam Ali işten gelince, annesi her zaman olduğu gibi köydeki havadisleri vermeye başlamıştı oğluna:

“Ali, bugün biz ne yaptık biliyor musun?”

“Sen söylemezsen nereden bileyim anne”

“Amcanın oğluna Memet Ağaların Ayşe’yi istedik”

“Kimi, kime istedinzizzz?”

“Hani şu esmer kız var ya, Memet Ağa’nın, işte onu bizim Hasan’a istedik”

“Anne sen ne yaptın; o kızı ben seviyorum!”

Fatma kadının sözleri dudaklarında dondu Boğazına bir yumru oturdu Güçlükle konuştu

“Hiç demedin ya oğul”

“Tellal mı bağırtacaktım anne! Nereden bilecektim gidip de, ta benim sevdiğim kızı isteyeceğinizi; hem de amcamın oğluna! Öldürdün beni anam öldürdün!”


Ana-oğul o günden sonra pek konuşmamışlardı Zaten konuşacak bir şey de kalmamıştı Ayşe, “varmam!” diye ne kadar direttiyse de babalığı onu Hasan’a vermişti Artık Ayşe için de, Ali için de ölümden beter günler başlamıştı Ali, Ayşe’yi kaçıramıyordu da Ar namus vardı işin ucunda, amcaoğluna verilen kızı kaçıracak kadar alçalamazdı Ali


Düğün günü gelip çatmıştı Avluya yemek kazanları vurulmuş, davullar ahenkle çalınmaya başlamıştı Atılan masalara yemek servisi, içki servisi başlamış, düğün alayı eğlenmeye başlamıştı Ali, rakı kasasından bir büyük rakı aldı, en kenardaki masaya oturdu İçti, içti kendinden geçip bir şarkı mırıldandı


“Seni ben ellerin olsun diye mi sevdim!”


28022011/ Emine UYSAL