Yaşamak Sancısını Sana Sarılınca Unutuyorum

Göz kapakların bana ait cesetler gibi

Aç, o güzelim gözlerini bana baktıkça tekrar tekrar dirilt beni

Saçlarını okşuyorum
Parmaklarımda oynaşan yıldızlarını sayıyorum
Yüzünü ezberime alır gibi belleğime kazıyorum
Kıskançlıktan olsa gerek bensiz geçen her 'sizlerin' izlerini teker teker siliyorum
Ve yeniden yüzünde sadece 'biz'
Senin sesinde uyudukca, güz güzelliğim dönüşüyor bahara
Bir tutam gül-cük alıyorsun yüreğimden
Kulağıma aşk üfler gibi şiirler okuyorsun
Suskun çığlıkların fısıltıya karışıyor 'senin ne ulaşılmaz ne yüce olduğunu' anlatıyor birer birer bana
Seni koklamaya doyamıyorum
Seni kokladıkca bir aç çocuk doyuyor içimde
Seni tekrar tekrar koklamak istiyorum, istiyorum ki milyonlarca aç çocuk doysun içimde




Yaşamak sancısını sana sarılınca unutuyorum
Kanatların sarıyor, kök salmış yalnızlığımın üşüten acı yaralarını
Sarıldıkca sarılasım geliyor sana
Yüreğin susmasın
Şiirin susunca, beni aşka çağıran melekler susuyor
Sen susuyorsun kuş sesleri susuyor
Sen susuyorsun çocuk gülüşleri susuyor
Sen susuyorsun şarkılar susuyor
Sen susuyorsun dünya da yaşam susuyor Ve bil ki, sen susuyorsan ben susmalarında ölüyorum
Ölüm bile 'beyaz' teninde
Ölmek için dörtnalla sana koşuyorum
Seninle ölüyoruz her kavuşmada
Ölüm bile güzelleşiyor gözümde, senin elini her tutuşumda