Ameliyat Masasinda

Olum anini yada ote aleme gidip donme deneyimini ameliyat masasinda yasadiklarini anlatan pek cok insan duydum ve okudum ama bunlarin pek cogunun normal miktardan fazla verilen narkozdan sebepli oldugunuda biliyorum

insanlarin genellikle uzun beyaz bir tunelde ilerlemeye basladiklarini,kendilerini son derece huzurlu hissettiklerini ve benliklerine sahip olduklarini soylerler

ama benim dinledigim en dikkat cekici ve gerceklik payi yuksek olan hikaye
londrada ikamet eden genc kolombiyali bayan carolina sanchez tamayo'nunkidir,ozelliklede asla hatirlamak istemeyisi ve israrlarima dayanamayip anlatisi sirasinda gozlerinin dolusu benim icin yeterli oldu

kendisi guatr ameliyati sirasinda kalbinin sebepsiz yere durmasiyla iki dakikadan fazla olu kalmis,bu sirada yasadiklariniysa su sekilde anlatti:

once mor tonunda renklerle ve siyahla kapli tunel benzeri biryerde sanki gogsumden cekiliyormus gibi muthis bir hizla ilerlerdim daha sonra tunelin sonundan bembeyaz bir bosluga cikdim,burda ne sekil vardi ne renk nede baska herhangi bir varlik acikcasi bende yokdum o sirada bir varligim yokdu ne oldugumu neler yapdigimi neden burada oldugumu dusunup durdum kendimi cok sikiyordum ama bi turlu hicbirsey hatirlayamadim o kadar korkuncdu ki !!

tamamen bir hicligin boslugun ortasindaydim en azindan tek bir sey hatirlamak istedim ben kimim? neyim? diye dusunup dururken aklima tek bir sey geldi ve beni o hiclikten kurtaranda o oldu Tanri,bir anda onu hatirladigimda mukemmel bir duygu seli yasadim aglamakdan yada mutlulukdan cok daha yuksek birseydi bu tek birseyi hatirliyordum ve biliyordum Tanri Tanrim tanrim deyip dururken herseyin bir anda karardigini hatirliyorum ve sonrasindada uyanisimi