Deriden Kostümü İslanmış Bulutların Gözyaşlarıyla

Kemiksiz bir insan torbası Deriden,boş ve anlamsız Ruhu yok çırpınan Yaşama sevinci yok artık Bitik,tükenik… Bir insandan artakalanlar, atılmış çöp misali boş sokak aralarına Arayan yok, sorulmamış uzun zamandır ona ; “neredesin?”


Kaybolmuş insan Çırpınışları zarar vermiş kanatlarına Uçamamış,kurtaramamış kendini Asılmış kimsesizler gardrobuna Bir gün gelmiş, sevincini paylaşmak istemiş insan Dinlenmemiş,terkedilmiş Kendini vurmuş sokaklara Şimdi kafası kuma gömük,yaşamaya çalışıyor Ruhu bile özgür bırakmış onu, o kadar özgür!


İlgi bekliyor yalnızlık bulvarında Gelen,geçen bakmamış,görmemiş Anlıyor ki görünmez artık,lanet ediyor yaşamaya Özlüyor,çok özlüyor gelmeyen beklediğini Son nefesi çıkarken yukarı doğru,içerisinde birşeyler yanıyor Dumanı tüterken özleminin, yalnızlığın acı kokusu bastırıyor


Deriden kostümü ıslanmış bulutların göz yaşlarıyla Çürüyen insanlığın çığlıkları arasında kaybolmuş, ümitsiz,haykırıyor


Biliyor insan, sonunun geldiğini hissediyor… O da göçecek Ruhsuz ve yalnız…