Mahkumun Mektubu 1

Mahkumun Mektubu - Mektup Hikayesi

sevgiyle selamlamak isterim önce ve ardından içten bir kucaklama

Malum, içinde bulunduğum durum sıcak bir kucaklaşmaya engel Yıllarımı nasıl olup da senin gibi bir kardeşe sarılmadan geçirdim, şimdi düşünüyorum Hiç düşündün mü, bunca zaman neden bu kadar ayrı olduğumuzu? Benim burada düşünmeye çok vaktim oluyor

Gönderdiğin fındıkları muhallebi veya sütlaç yaptıkça kırıp üstüne serpiştiriyorum Ve seni anıyorum

Tespih yaptırıp göndermişsin, oltu taşından ve çocuklarımın isimlerini iki yana yazdırmışsın, gümüş işlemeli olmuş Teşekkür ederim Oysa ben senden sadece imame istemiştim Sen hep böyleydin zaten, 10 lira istesem 50 lira çıkarıp verirdin

Uzunca bir mektup çıktı gönderdiklerinin yanında, iki gün üst üste –sayısını hatırlayamadım- okudum Unutmamışsın doğum günümü En son doğum günümü kutlayan kimdi hatırlamıyorum Çocuktum sanırım

35 yaş şiirini yazmışsın içine ve dikkatli okumamı istemişsin Her mısrasını sindirerek okudum Ve aynaya baktım, dökülen kırlaşan saçlarıma… ve sonbahara benzeyen gözlerimi gördüm Göz bebeğimde ki sönmüş ışık, yüreğimi ezdi İçki ve sigara tenimin ve tırnaklarımın rengini değiştirmiş Bana ne olmuş böyle Ne zaman bu hale geldim?

Ne zaman yolu yarılayıp geçtiğimi düşünüyorum 18 yaşına kadar bir şey anlamadan geçti, hatırlamıyorum bile o yılları Sonrasının yarısı hapis yarısı firar Ve arada olan iki çocuk

dediklerine göre “hapiste günler ağır, yıllar çabuk geçer” miş Gerçekten doğru Sabah kalkıyorum akşam olmak bilmiyor ama aylar nasıl geçiyor, fark etmiyorum

Uzun zaman oldu, ne sen beni gördün ne de ben seni gördüm, badem gözlü olduğumu söylerdin Şimdi gör, badem gözlerim küçülmüş sanki ve 8 kilo kadar verdim Oysa sen kilo almamak için yemiyorsun

Önceleri bu kadar aldırmıyordum içeride oluşuma Bu defa başka

Yaşamın hızla geçtiğini yeni yeni fark ediyorum ve ben artık biraz daha yorgunum

İlk mektuplarından biriydi sanırım Nazım hikmet’in bir şiirini yazmışsın

“Ben içeri düştüğümden beri güneşin etrafında on kere döndü dünya

Ona sorarsanız: ’Lafı bile edilemez, mikroskopik bi zaman’

Bana sorarsanız: ‘On senesi ömrümün”

Diye başlayan şiir Defalarca okumuş olmalıyım Her okumamda hayatıma dair bir iki kelime not alıyorum gönderdiğin deftere ve arada bir aldığım bu notlara bakıyorum Nasıl yazdığıma değil, geriye dönüp baktığımda ne var hayatıma dair diye merak ediyorum ve her şeyin üstünü tek tek çiziyorum…

………

Ve geriye “Tuna - bedirhan” diye karaladığım iki isim kalıyor, çocuklarım Çocuklarım! Ah çocuklarım…

Yoruldum, yorgunum Biraz uzanmalıyım, gözlerimi kapamalıyım, ısınmalıyım, uyumalıyım Yazmak isterdim ama yağmur öncesi ağırlığını yaşıyorum Gücenme bana, senin bana yazdığın kadar uzun yazamadığım için, umarım bir daha ki mektuba… ve tam şairin dediği gibi,

“Şimdilik bu kadar

Öbür mektuba,

Daha diyeceklerim var

Gücenme sakın,

Darılma bana,

Ankara günlerinin bem beyaz ufkundan,

Binlerce selam

Sana”


Seyhan Özbaş