Ablam - Öykü

cemil kavukçu yazıları - ablaya güzel sözler - ablaya dair öyküler - yaşamdan öyküler


Ablam / Cemil Kavukçu - Öykü



Ne zaman evimizin önünden motosikletiyle geçse, ablam hemen pencereye koşardı Ardından da ben Nam Kadir, derlerdi; öbür Kadirler'den ve delikanlılardan başkaydı Onun motosikleti gibi kimsede motosiklet yoktu Kırmızıydı Pırıl pırıldı Geceleri rüyalarıma girerdi Kapının önünde, 'pıt pıt pıt' diye usulca çalışırken görürdüm onu Koşar binerdim, arkamda da ablam Uçar giderdik


Nam Kadir, benzin deposunun üzerine hafifçe eğilmiş olurdu; geriye taradığı ıslak saçlarıyla, kapkara güneş gözlüğüyle hiçbir pencereye bakmadan geçip giderdi sokaktan Bazen o kadar hızlı geçerdi ki, göremezdik bile Halıcının kopuk oğlu, derlerdi Dükkâna bir gün bile uğramadığını, babasının parasını yediğini söylerlerdi Ablam onun için 'çok yakışıklı' derdi Artist gibiymiş Tülünü araladığımız pencerede, onun ardından bakardık Ablamın gözlerinin içi gülerdi Sarılır beni öper, öper, öperdi Küçüktüm, aklım ermezdi "Canım," derdi bana Başka zamanlar değil de, nedense Nam Kadir geçtikten sonra söylerdi bunu Canım Ablamla aramızda küçük bir oyundu bu; Nam Kadir'in evimizin önünden geçtiğini, bizim de pencereye çıkıp ona baktığımızı hiç kimseye söylemeyecektik Hele babamla abime hiç Hele hele abime hiç mi hiç Annemden hem korkardı, hem de korkmazdı ablam Çünkü annem Nam Kadir'in sokağımızdan geçtiğini, ablamın da pencereye çıkıp ona baktığını hem bilirdi, hem bilmezdi Ama olsun, hiç kimseye söylemeyecektik Yemin et, derdi Valla billa, derdim İki gözüm kör olsun de, derdi İki gözüm kör olsun, derdim Sarılıp beni göğsüne bastırır, derin derin içini çekerdi Ne güzel kokardı ablam Büyüyünce benim de öyle bir motosikletim olacaktı ve ablamı arkama bindirip çok uzaklara götürecektim


Onun evden çıkmasına, çarşıya pazara gitmesine pek izin verilmezdi En yakın arkadaşları, karşı komşumuzun kızı Nezahat Abla ile bir sokak ötede oturan Arnavutların kızı Aysel Abla'ydı İkisi de ablamdan büyüktü Birbirlerine "ahret" derlerdi Ölünceye kadar arkadaşlık gibi bir şeymiş Ahiret ile bir ilişkisi olup olmadığını sormuştum, ablam omuzlarını kaldırıp dudağını bükmüştü Bilmiyordu Nezahat Abla daha çok gelirdi Yanakları kıpkırmızı, toplu bir kızdı Çok büyük gözleri vardı Ördüğü siyah saçları, omuzlarından göğüslerine doğru inerdi Üst kattaki odaya kapanır bir şeyler konuşurlardı Gizli şeyler konuşurlardı ki, beni yanlarına almazlardı Ben de, "Abime söyleyeceğim," derdim Ablam ondan çok korkardı, babamdan bile çok O zaman, "Gel," derlerdi Harıl harıl çeyiz hazırlarlardı Oyalar, danteller, aklımın ermediği birçok şey Bir yandan el işi yapar, bir yandan sakız çiğnerlerdi Kocaman kocaman balonlar şişirirlerdi Bir şeyler fısıldaşır, kıkır kıkır gülüşürlerdi Nezahat Abla, benim onların yanında oturmamdan hoşlanmaz, "Sen çıkıp sokakta oynaşana," derdi, "ne işin var aramızda" Ama ben ayrılmazdım yanlarından "Ne meraklı şeysin sen be; kız olmalıymışsın, anan seni yanlış doğurmuş," diye çıkışırdı Ablam saçımı okşayıp gülerdi, "Amaan, otursun be ablası," derdi, "ne zararı var bize" Nezahat Abla'yı sevmezdim Düğününde, kadınlar için yapılan kına gecesine beni de götürmüştü ablam Oynamış, oynamış, yorulmak nedir bilmemişlerdi Aylar sonra bize geldiğinde tanıyamamıştım Nezahat Abla'yı O kocaman gözleri küçülmüş, kırmızı yanakları solmuştu Ablama bir şeyler anlatıp ağlamıştı Sarılmışlardı Ablam uzun uzun sırtını sıvazlamış, bir çocuğu yatıştırmaya çalışır gibi okşamıştı onu


Ablamın bazen teğel ipliği ya da ibrişimi biter, alışveriş için çarşıya gitmesi gerekirdi ama, tek başına göndermezdi annem Birlikte giderlerdi Nezahat Abla'yla Aysel Abla'ya annemden söz ederken, 'jandarmam' derdi Abimse gardiyanıydı onun Çünkü ablam çok güzeldi; göze gelmesinden, çarşının orta yerinde kaçırılmasından korkarlardı O, iyi yerlere, zengin kocalara layıktı Her şeyin bir zamanı vardı; ablam henüz evlenecek yaşta değildi

O gün, annem hastaydı, çarşıya gidecek hali yoktu da yanına beni katmıştı Ablama, önüne bakarak yürümesini, çevresiyle ilgilenmemesini, davranışlarına çok dikkat etmesini tekrar tekrar anlatmıştı Sonra da beni sıkılamıştı; başını önünden kaldırıp sağa sola bakarsa eve döndüğümüzde söyleyecektim O da babama söyleyecekti Babam da ablamı eşek sudan gelene kadar dövecekti Döverdi de Bir keresinde benim önümde dövmüştü Çok küçüktüm ama hatırlıyorum, ablam "bir daha yapmıycam" dedikçe vurmuştu babam Ne yaptığını bilmiyordum Ablamın kötü bir şey yapacağına inanmıyordum Annemin arkasına saklanmıştım "Bu yaştan sonra başımı belaya sokacaksınız be!" Babam ablama vururken böyle bağırıyordu Ne olduğunu bilmiyordum, korkuyordum Sonra annem, bu cezanın yeterli olduğuna karar vermiş olmalı ki, araya girip babamın elinden almıştı onu


Çarşıya gidecektik Annem ablamın eşarbını biraz daha alnına doğru çekiştiriyordu "Bak, işiniz bitince hemen eve dönün, öyle sokaklarda sürtmek yok Tamam mı?" diyordu Ablam bir yandan ayakkabılarını giyerken bir yandan da başım sallayarak, "Tamam," diyordu Sokağa çıktık Elini tutuyordum, başı öne eğikti Ağır ağır yürüyüp caddeye çıktık Ablam elimi bıraktı Eşarbını hafifçe çekiştirip bir tutam saçını alnına düşürdü Başımı okşayıp, "Sana dondurma alayım mı?" dedi "Al," dedim Gülümsedi Pastaneye girdik "Bak," dedi, "bu da aramızda kalacak" "Hangisi?" "Sana dondurma almam, pastaneye girmemiz Tamam mı?" Başımı salladım


Ablam, tuhafiyecide, getirdiği küçük bir kumaş parçasının rengine uygun ibrişim seçmeye çalışırken nasıl da titizleniyordu; eviriyor, çeviriyor, dükkânın önüne çıkıp gün ışığında bakıyordu Çarşı ne kadar sessizdi, sokaklar ne kadar boş O dükkânda uygun düğme yoktu, kalın çerçeveli gözlüğü burnunun ucuna düşmüş tuhafiyecinin çıkardığı, hattâ, "Bu olur be kızım," dediği düğmeleri de beğenmemişti Onları başka bir yerden bakacaktık


Tuhafiyeciden çıkmıştık ki köşe başında motosikleti gördüm Nam Kadir açık mavi bir gömlek giymişti Dudağında sigara tütüyordu Güneş gözlüğünden nereye baktığı belli olmuyordu Ablamı dirseğimle dürttüm "Bak," dedim, "o!" İki parmağıyla kolumu öyle bir sıktı ki, küçük bir çığlık attım O yana bakmamıştı bile Bakmadan nasıl görmüştü Nam Kadir'i? Başımı çevirdim, Nam Kadir gülümsüyordu Sonra yanımızdan hızla geçti


İki yanı manifaturacı, tuhafiyeci, berber, terzi dükkânlarının bulunduğu uzun bir sokakta yürüyorduk Uzaktan bakırcıların çekiç sesleri duyuluyordu Terziler dükkânlarının önünde, taburelerine oturup bacak bacak üstüne atmış, kucaklarındaki kumaş parçalarını teyelliyorlardı Kalfaların ablama bakışları, belli belirsiz gülümsemeleri canımı sıkmıştı Berberler o saatte boştu Bir dükkândaki radyodan hava kadar, çarşı kadar ağır bir şarkı duyuluyordu Ablam elimi sıkı sıkı tutmuştu, başı önündeydi Gurul gurul öten bir güvercinin şikâyetlerini duyuyordum


Düğme almak için küçük bir dükkâna girmiştik İçeride alışveriş eden iki kadın vardı Dükkân küçük olduğundan ben kapının önüne çıkmıştım İleride, aşmalı kahvenin önünde Nam Kadir'in motosikleti duruyordu Onu nerde görsem tanırdım Ayaklığının üzerine kaldırmış, ön tekerleğini hafifçe kahveye doğru döndürmüştü Ama Nam Kadir ortalıkta görünmüyordu Ablama hiçbir şey söylememiştim


Evimizin sokağına saptığımızda onu bir daha görmüştüm Karşı köşe başında duruyordu Başımı kaldırıp ablama baktım Yanakları hafifçe pembeleşmiş, dudaklarına belli belirsiz, ama benim çok iyi tanıdığım bir gülücük yerleşmişti Bu gülüş onun içindi Yalnız onun için


Biz evin kapısını çalarken motosiklet hızla geçti sokaktan Arkasından bakakaldım Ablam kolumdan tutup çekti Alnına düşürdüğü saç tutamım eşarbının içine sokuşturdu Parmağını dudaklarına götürüp "sus" işareti yapmıştı ki, kapı açıldı Annem ikimize de suç işlemişiz gibi bakıyordu "Nerde kaldınız?" dedi sertçe "Ancak," dedi ablam, eşarbını çıkarıp başını iki yana sallayarak saçlarım omuzlarına doğru savurdu Annem ablama değil de bana bakıyordu Ayakkabılarımın bağını çözerken, "Hiiç," dedim, "tuhafiyeciye gittik, dükkân kalabalıktı O yüzden çok bekledik Sonra ablam kâğıttan neler alacağını okudu, kumaşa uygun makaraları bir bir denedi Ama orada düğme bulamadık, onu da başka yerden aldık İşimiz bitince de çıkıp geldik işte" Annem beni dinlerken arada ters ters ablama bakıyordu Sonra bir şey demeden mutfağa geçti


Ama o gece kötü şeyler oldu Abim sokak kapısından girdiğinde, "Nerde o?" diye öyle bir bağırdı ki, ablamın yüzü bembeyaz oldu Alt-dudağını dişlemiş, kuşkuyla kapıya doğru bakıyordu Öyle korktum ki, dizlerim titremeye başladı Abim, çarşıda bizi görmüş Ablamın yürüyüşü hiç de edepli değilmiş Halıcının kopuk oğlu da peşimizdeymiş Yüzüne öyle bir tokat attı ki, başı dolap kapısına çarptı ablamın İkinci tokadı vurunca da yere düştü Annem elini tuttu abimin "Yeter," da di Ablam avcuyla yüzünü kapamıştı, ağlayarak üst kata kaçtı Kilim: kan damlamıştı Abim bu kez benim üzerime yürüdü Elini kaldırdı! ama vurmadı Anneme bağırmaya başladı "Bu kız tek başına çarşıyı çıkmayacak demedim mi? Beni katil mi yapacaksınız be! Yanına bir karış çocuğu takınca ne olacak yani Makaranız batsın Bugün almasanız kıyamet kopacak sanki" Annem susuyordu Abim avluya çıktı Çeşmede başını yıkadı Annem elime bir havlu tutuşturup, "Götür ver," dedi Abim havluyu hırsla çekip aldı elimden Boynunda, ensesinde sabun köpükleri kalmıştı


Babam da geldi, ama ablam hâlâ çıkmamıştı yukarıdaki odadan! Akşam yemeği için salata yapıyor annem Yemekler ocakta ısınıyor* Sonra karpuzu kesip küçük tepsiye dilimliyor Canı çok sıkılmış, belli Babam olanların farkında değil Avludaki sekide oturuyor Abim de, yanında ama konuşmuyorlar Annem kolumdan tutup çekti beni "Git çağır şunu," dedi, "bir de babanı azdırmasın" Merdivenleri koşara çıktım Kapıyı içerden kilitlemişti "Abla," dedim, "benim aç kapıyı babam da geldi" "Hadi kızım," dedi annem Arkamdan o da gelmişSesinde öfke yoktu Kapı açıldı Ablamın şişmiş gözleri, kıpkırmızı yanağı Sessizce çıktı odadan Konuşmadan aşağı indik Babam hâli hiçbir şeyin farkında değildi Sofrada kimse konuşmadı; çatal kaşı) sesleri, komşunun havlayan köpeği, ağlayan bir çocuk sesi


Yemekten sonra bulaşıkları yıkayıp yeniden yukarıdaki odaya çıktı ablam Çok üzgündü, çok kırgın

O gece rüyamda gördüm, bir motosikletim varmış Hem de Nam Kadir'in motosikletinin aynısı Kıpkırmızı, pırıl pırıl Evin önüne gelip duruyormuşum Ablam kapıyı açıp dışarı çıkıyormuş Çok güzel gülüyormuş Arkama oturup belime sarılıyormuş Öyle bir fırlıyormuş ki motosiklet, uçuyormuşuz Eşarbını fırlatıp atıyormuş Uzun saçla: savruluyor, peşimiz sıra dalgalanıyormuş Caddelerde, sokaklarda kimseler yokmuş "Canım," diyormuş, "pastanenin önünde dur da sana dondurma alayım"


Cemil KAVRUKÇU

Adam Öykü, Mart-Nisan 2003