Gitme İsteği...

bugünlerde herkes gitmek istiyor
küçük bir sahil kasabasına,
bir başka ülkeye, dağlara, uzaklara

hayatından memnun olan yok
kiminle konuşsam aynı şey
herşeyi, herkesi bırakıp gitme isteği

öyle "yanına almak istediği üç şey" falan yok
bir kendisi
bu yeter zaten
herşeyi, herkesi götürdün demektir
keşke kendini bırakıp gidebilse insan
ama olmuyor

hadi kendimize razıyız diyelim, öteki de olmuyor
yani herşeyi yüzüstü bırakmak göze alınmıyor

böyle gidiyoruz işte
bir yanımız "kalk gidelim",
öbür yanımız "otur" diyor

"otur" diyen kazanıyor
o yan kalabalık zira
iş, güç, sorumluluk, çoluk çocuk, aile,
güvende olma duygusu
en kötüsü alışkanlık
alışkanlığın verdiği rahatlık,
monotonluğun doğurduğu bıkkınlığı yeniyor
kalıyoruz
kuş olup uçmak isterken, ağaç olup kök salıyoruz

evlenmeler
bir çocuk daha doğurmalar
borçlara girmeler
işi büyütmeler
bir köpek bile bizi uçmaktan alıkoyabiliyor

misal ben
kapıdaki rex'i bırakıp gidemiyorum
değil bu şehirden gitmek,
iki sokak öteye taşınamıyorum
alıp götürsem gelmez ki
bütün sokağın köpeği olduğunun farkında,
herkes onu, o herkesi seviyor
hangi birimizle gitsin?

"sırtında yumurta küfesi olmak" diye bir deyim vardır;
evet, sırtımızda yumurta küfesi var hepimizin,
kendi imalatımız küfeler

ama eğreti de yaşanmaz ki bu dünyada
ölüm var zira
ölüme inat tutunmak lazım,
inadına kök salmak lazım

bari ufak kaçışlar yapabilsek
var tabii yapanlar, ama az
sadece kaymak tabakası
hepimiz kaçabilsek
bütçe, zaman, keyif denk olsa
gün içinde mesela
küçücük gitmeler yapabilsek

ne mümkün
sabah 9, akşam 18
sonra başka mecburiyetler
sıkışıp kaldık
sırf yeme, içme, barınmanın bedeli
bu kadar ağır olmamalı

hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz
bir ömür karşılığı, bir ömür yani
ne saçma
bahar mıdır bizi bu hale getiren?
galiba

ben her bahar aşık olmam ama
her bahar gitmek isterim
gittiğim olmadı hiç,
ama olsun istemek de güzel