Aşkın Macerası [ Şiir ]

Aşkın Macerası [ Şiir ]
Hakkında Aşkın Macerası [ Şiir ]




AŞKIN MÂCERÂSI

Hicrî altmışıncı yıl, unutulmuştu İslâm
Her taraf zulüm dolu, her tarafta katliâm
Göz yaşları sel gibi, her yer mazlumun âhı
İnsânî erdemlerin öldürülmüştü ruhu

Çıkarlar olmuştu din, cihâd mal-mülk tezgâhı
Hortlamıştı çöllerin, yağmacılık ilâhı
Susturulmuştu diller, altın veya kılıçla
Kürsülerde sefiller, oynaşırken inançla

Unutmuştu insanlar, hayâtın gayesini
Hak'tan başka her şeye, "Lâ" demek pâyesini
İlâhî niyâbetin, özgürlük mîrâcını
Değişerek giymişti, küfrün zillet tâcını

Kararmıştı ufuklar; ümitler tükenmişti
Ali bir çok cephede, vuruşarak gitmişti
Sürgünde "Ebûzerler", mu'minler yitirilmiş
Medineli sevgili, zehirle kâtledilmiş

Ölüm kol geziyordu, aman yoktu kimseye
Kalmamıştı cesâret, hak sözü söylemeye
Mazlumun feryâdına, sağır olmuş kulaklar
Zihinler dondurulmuş, zây edilmişti haklar

Bekliyordu hakikat, yürekli evladını
Anası insanlığın, en mükemmel kadını
Celladın pençesinde, güvercin raks eylemez
Zillet uzaktı ondan, zillete boyun eğmez

Bir er çıktı sahneye, Murtezâ'nın evinden
Yiğitlik suyu içmiş, Fâtıma kevserinden
Peygamber hâtırası, özgürlerin mevlâsı
"En güzel hüner ölüm", olmuştu Elif-Bâ'sı

Marûfu buyurarak, münkerden neyh etmenin
Mektebinde yetişmiş, en büyük öğretmenin
Rabbânî marifetin, yegâne temsilcisi
Ellerinde ceddinin, "gökten gelen inci"si

Hedefi hidâyetti, kan dökmek asla değil
Halkı ıslâh etmekti, saltanat, dünya değil
Topraktan vâr edilmiş, bedenler geçicidir
Yâr ile vâdeleşmek, âşıkların işidir

Bir avuç kahramanla, yöneldi Kerbelâ'ya
Muazzam bir imanla, "heyhât" çekti dünyaya
Yırtarak yeni şirkin, gösteriş maskesini
Yeniden yazdı aşkın, diriliş bestesini

Rahmet diyârında can, görünce Leylâ'sını
Geçerek kendisinden, gördü nur deryâsını
Fısıldaştı yavaşça, kılıçların ruhuyla
Kucaklaştılar aşkla, ilk kıvılcım nuruyla

Allah'a tevekkülün, yek numûne önderi
Cilvegâh-ı cânânda, ağlattı âlemleri
Aşkın mâtemi vardır, vuslatın böylesine
Ayak basınca karga "Ankâ"nın sînesine

Âşıklar vâdîsinde, ağladı aşk hançeri
Tavâf edip öperken, Yâr'in öptüğü yeri
Mecnun idi âlemler, Hüseynî velâyete
Âciz kaldı kalemler, o aşkı rivâyete

Ebedilik yolunda, en muhteşem kâfile
Aşkın şehidi oldu; yürüdü bin nâz ile
Ellerinde mâşukun, ölümsüzlük bâdesi
Olamaz böyle aşkın, sözlerle ifâdesi

Âlem-i imkanda Yâr, etti sırrı âşikâr
Bu kan Hakk'ın kanıdır, kıymeti pâhası var
Âl-i Tâ-Hâ güzeli, yaktı can çerâğını
Yüz gösterdi sevgili, açarak duvağını

Hüseyin Yalçın