Öylesine Duruyorum İşte

Yine bitip tükenme var yüreğimde…

Yine aramak, soluk bir yüzle ararken kaybolmak var garip dehlizlerde

Kimi zaman bir kuşun kanat çırpması gibi heyecanlı ve kararlı, kimi zaman bir kaplumbağa gibi tamahkâr,

kimi zaman yorgun bir ihtiyar, kimi zaman korkak bir çocuk ile yol alıyorum Kendimi uzaklarda bırakarak

Yaşamak bu ise ben yaşamıyorum Ölüm bu ise ölü bile değilim

Ne oralı ne buralı, iki arada bir derede kalan zavallı bir ölümlü ölümsüzüm

Gideceğim yere adım atamayan betonlara batmış ayaklarımı kurtarmaya çalışmayarak,

sert bir fırtınayı bekleyerek duruyorum

Dev gövdeli ulu ağaçları kökünden söküp alan bir fırtına ancak beni çakılı olduğum yerden çıkarıp savurabilir

Savrulan ne saçlarım olur ne de ruhum Savrulan özlemlerim, keyfim ve mutluluğum olur

Bu kısa anlık anlarda, var olduğumu düşleyebildiğim,

nefes alabildiğim, onun dışında boş bir rüzgârdır içime çektiğim

Her sabah yatağımdan kalkarken ne için kalktığımı düşünürken kocaman bir boşluk gözümün ve günümün önünde dans ederken

öylesine dik dik bakarım o boşluğa Hiç gözlerimi kaçırmadan bakarım anlamaya çalışarak

Göz pınarlarımda biriken, dışarı çıkmak için bahane gözleyen yaşlarımı orada sımsıkı tutarken ağlamak için bile düzgün bir bahane bulamayışıma içerlerim de akıtamam yaşlarımı

Yüreğimin hızlı hızlı öfkeden çarpmasına yüz vermezken,

öfkeme öfkelenirken, neye öfkelendiğimi bilmezken söküp atmak isterim yüreğimi de yapamam; ellerimi kana bulayamam

Soracağım onca soruyu beynimde karmakarışık bir şekilde sıralarken, biriken bu soru işaretlerinden tiksinirken,

neden hala sorularım var diye hayıflanıp kime soracağımı bile bilemezken, neye yarar onca sorular diye düşünürken uyur giderim uyanıklığımın içinde

Ağlayamazken, sarılamazken, tutunamazken, göremezken, sevemezken, bilemezken, düşünemezken, haykıramazken, bilip de söyleyemezken, isteyemezken,

isteklerim bile yok olurken öylesine duruyorum işte…