Ölen Arkadaşımın Ruhu(?)

24 Eylül 2004 tarihinde geçen yıl dershanedeki en ii arkadaşım,bu dünyanın en ii insanı (ve tabi en yakışıklısı) olan Burak Şengöçen'i kaybettik(Adaşımdı)Bir kız kavgası sonucunda kasığına aldığı bıçak darbesi sonucu kan kaybından hayata gözlerini yumdu,arkasında kalan bizler ise arkadaşımızı kaybetmenin vermiş olduğu duygu ile bir süre boş boş yaşadık diyebilirim(Tanrı kimsenin başına böyle kötü bir olay vermesin)O boş geçen,umutsuz günlerden biriydiGece yarısını çoktan geçmişti ve ben her gece yaptığım gibi Buffy The Vampire Slayer dvd lerimi izlemiş ve evin salonundaki koltukta yatmak üzere hazırlanmıştımVe yattımYattıktan hemen sonra aklıma dua etmek ve içimden Burak'la konuşmak geldi''Belki sen şu anda beni görüyorsundur ama ne acı ki ben seni göremiyorum arkadaşım'' diyerek uyumaya hazırlandımAma her zaman onu çok sevediğimi bilmesini isterdimOnu da ekledimEvet,belkide bir ölüyle konuşuyordumGözlerim kapalı şekilde üçlü koltukta öylece bekledimAradan beş dakika geçmemiştiki çok garip bir şey olduBiri yanımda yavaş yavaş nefes alıyorduSanki zorlanıyormuş gibi''Acaba ben mi yanılıyorum?'' diyerek sessizliği dinledim bir süreYANILMIYORDUM!Biri yanımda,hemen yanı başımda durmuş kesik kesik ama duyabileceğim ölçüde nefes alıyorduOlduğum yerde kaldım,tüylerim diken diken olmuştu,sanki boğzım düğümlenmiştiNe yapabilirim diye düşünmeden hemen arkamı döndüm seseAma nafileArkamdaki ses hala nefes alıyordu ve ben artık içimden ''Bitsin bitsin !'' diyordumBitmediBir süre daha devam ettiKorkudan her noktam uyuşmuştu sankiKollarım tutumuyorduBu duyguyu ancak bu olayları yaşayan a(gerçekten yaşayan) arkadaşlarımız bilebilirlerSonra birden durduNe ile karşılaşacağımı bilmeden deli cesaretiyle tekrar koltukta önüme döndümSessizlikHiçbir şey yoktuTam derin bir nefes alıyorum derken daha da fazla korkmama sebep olan o şey oldu :Az ilerimdeki anrenin ışıkları açıldı''Allah'' derken ne duruma düştüğümü hatırlamıyorumSadece kilitlendiğimi biliyorumBildiğiniz kilitlenmek,hareket edememekGözlerimi açılmış ışıklardan ayıramıyordumBu bir tesadüf müydü?Bence hayır !Aradan ne kadar geçtiğini bilmiyorum ama yine o deli cesareti ile ayağa kalktımYavaş yavaş antreye doğru yürüdümAnnem-babam ve abim aşığı katta uyuyorlardı(bizim ev dublekstir)Gittim ve ışığı kapattımEllerim uyuşmuş,ağrımıştıAynı hızla koltuğa geri döndüm ve yorganımı başıma kadar çekerek uyumaya çalıştımKorkudan olacak,üzerime baygınlık gibi bir his çöktü ve oracıkta kendimden geçivermişimO âna kadar aklıma ölen arkadaşım,biricik arkadaşım Burak gelmemiştiAma sabah kalkıp açık fikirle düşününce aklıma ilk gelen o olmuştu çünkü günlerdir içimden ''Burak,abi beni görüyorsan bir işaret ver bari'' deyip duruyordumÖlülerin dünyasına ne kadar inanırsınız bilmiyorum ama bence onlar her saniyemizde olmasada bizi görüyorlarÖlen çok yakın bir arkadaşımın beni korkutmuş olmasını aklım pek almıyorAma belki korkutmak istememişti,benim istediğim,yalvardığım gibi bana bir işaret vermeye çalışmıştı(tek bir ışıkla)Korktuğumu anlamış olacak ki o günden sonra bir daha bana uğramadıOna her gece mekanının Cennet olması için dua ediyorumVe bazen içimden ekliyorum:''Lütfen beni korkutma!''ALINTIDIR