Kendi Kendine Sorular /Ahmet Altan

Belki en büyük savaşları kendi içimizde yaşıyoruz,arzularımız korkularımızla çarpışıyor,özlemlerimiz kuşkularımızla vuruşuyor,hayallerimiz acı tecrübelerimizin bize kurduğu pusulara düşüyor,mutluluğa doğru coşkulu bir koşu tutturma isteği,en olmadık anda kaçıp gidicek huzurun ihanetinden endişeleniyor

Özgürlüğe kendimizi bir boşluğa bırakır gibi bırakma dürtüsü,bizim özgürlüğümüzün bir başkasının esaretine yol açacagının tedirginliğiyle kuşatılmışken ,biz özgür olabilir miyiz sorusu büyüyor içimizde

Geçmişe olan borcumuz gelecegi yaratma gücümüzü zayıflatıyorAlışkanlıklarımız heyacanlarımızla boğuşuyorKendi kendimizle savaşıp,cvplarını bilmediğimiz sorularla allak bullak oluyoruzBizim isteklerimiz başkasına acı verecekse,isteklerimizden vaz mı geçmeliyiz?Vazgeçmenin bize çektirecegi acı,sevdiğimiz birinin çekecegi acıdan daha mı az yaralar bizi?

Sevdiklerimize olan borcumuz ne?peki kendimize olan borcumuz?

Bu hayatı nasıl yaşamalıyız?

Huzurumu aramalıyızheyecanı mı?

Yaptıklarımızdan mı pişman oluyoruz yoksa yapmadıklarımızdan mı?

GELECEKTE HANGİSİ TAKILIR AKLIMIZA?

Bizim mutluluğumuz bir başkasının mutsuzluğudan geçiyorsa,değiştirmeli miyiz yolumuzu?

İnsan en büyük savaşı kendi içinde veriyorBirbiriyle çelişen duygularımızla hırpalanıyoruz,kimsenin görmediği bir savaş alanı gibi içimiz kendi ölülerimizle doluyorDuygularımızdan hangisi galip gelirse gelsin,patlayan duygularımızla birilerinin vurulacağını biliyoruz artık

İsteklerimizi,coşkularımızı,özlemlerimizi evcilleştirmeli miyiz,kendi kendimizin avcısı olup kafeslere mi kapatmalıyız ruhumuzu?

Bilinmeyenin bizde yarattığı o çıldırtıcı merakın peşinden mi koşmalıyız yoksa bilinmeyenden saklı olana duyduğumuz korkuyla geri mi durmalıyız?

Ne yapmalıyız? Bu hayatı nasıl yaşamalıyız?

Kendimizden başka bir dostumuzun,kendimizden başka bir ordumuzun olmadığı bir savaşta,bölünen ruhumuzun hangi tarafının zaferi için uğraşmalıyız?Hangi tarafı tutarsak tutalım sonuçta bir tarafımıza ihanet etmiş olmayacak mıyız?İhanetsiz yaratılamayacak bir gelecegin yükünü taşıyabilecek kadar güçlü müyüz?

Kaçsak,gidecek yerimiz yok,kendi kendimize tutsağızSavaşsak,vuracağımız başkalrıyla birlikte yine kendimiz olacağızAyaklanmış duygularımızın birbiriyle vuruştuğu bir savaş yaşıyoruzGeçmişten gelecege ancak savaşla geçebiliyor ruhumuz,geçmişi olanın gelecegi savaşsız yaratılmıyorHem mutlu,hem huzurlu, hem çoşkulu,hem korkusuz,hem arzulu,hem kuşkusuz olamaz mıyız?,gelecegi başkalarına dokunmadan,onlarda acınacak yaralarla yaralanmadan oluşturamaz mıyız?

Huzur bütün duygularımızı barış içinde tutmaksa eğer,hiç mi huzurlu olamayacağız,bir huzursuzluğa mı mahkumuz?

En korkunç savaşı kendi içimizde yaşarken ne yapmalıyız?

Kim akıl verebilir bize?Kim yol gösterebilir?

Savaşa savaşa,her savaşta bir parçamızı öldürerek mi yürüyecegiz hayatın içinde?

Her mutluluk bir acıdan mı süzülecek?

Pusularla,ihanetlerle,saldırılarla,geri çekilmelerle,mütarekelerle,kaçışlarla,esaretl erle dolu bir savaşı yalnız başımıza yaşıyoruzKim galip gelirse gelsin bir tarafımız hep yeniliyoryenilmeden galip gelemiyoruz,her zafer bir yenilginin izini bırakıyor derinimizdeZaferlerimiz kadar yenilgilerimiz oluyorKendi kendimizle savaşarak yürüyoruz

Ve savaş,biz bittiğimizde bitiyor ancak

Ahmet Altan