Ben Oynamak İstiyorum

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-10-2012

Ben Oynamak İstiyorum - Emine UYSAL yazıları

Muşamba örtülü tahta masada dört kişi oturmuş, muhtarı bekliyorlardı

Bekleyenlerin ikisi, yaşını başını almış adamlardı

Diğeri, sürekli yere bakan suskun bir gençti

Birisi vardı ki masada, bütün bu kalabalık onu görmek için toplanmıştı

Odaya giremeyenler, pencere önünde birbirlerini itip kakıp duruyorlardı

Görmek istedikleri kişi ise, on üç yaşına gireli iki ay olmuş küçük bir kız çocuğuydu

Zeynep’ti seyrettikleri gelin

Zeynep; bukle bukle sarı saçlarıyla, korkuyla bakan ela gözleriyle, hayata direnmeye çalışan çelimsiz vücuduyla orada neden bulunduğunu idrak edemeyecek yaştaydı henüz

Sokaktaki arkadaşlarıyla oyunlar oynamak, okula gitmek istiyordu

İstiyordu da ona soran yoktu ki; “sen ne istiyorsun?” diye

Etrafındaki büyükleri, Zeynep’in en baştan yazılan kaderini yeniden yazmaya taliptiler sanki

Hâşâ! Kendilerini Tanrı mı sanıyordu bu insanlar(!) Hayat; Zeynep’in hayatı değil de kendi hayatlarıymış gibi yön verip evirip çeviriyorlardı

Hiç kimse sormamıştı Zeynep’e; “evlenmek istiyor musun?” diye

Üzerinde eğreti duran gelinliği ile yüzüne sürülen boyalarla kendisini sirk maymunundan farksız hissediyordu o an Zeynep

Neyi merak edipte toplanmıştı bunca insan? Kadınlar gününde bir çocuğun katledilişini mi? Kaybolan ümitlerini, yok edilen düşlerini mi? Neden Zeynep ve Zeynep gibiler kendi hayatını kendileri seçemiyor, neden istemedikleri hayatı yaşamaya zorlanmışlar ve hâlâ zorlanıyorlardı?

Birden kalabalıkta bir uğultu başlamış, beklenen konuk, elinde dolaştırmaktan eskittiği kara kaplı nikâh defteriyle odaya girip masadaki yerini almıştı

Defterini açtı ve Zeynep’e dönerek sordu:

“Mehmet kızı Zeynep; Mustafa oğlu Kamil’i kocalığa kabul ediyor musun?”

Zeynep; utangaç yüzünü yerden kaldıramadı

Muhtar’ın sözlerine de aldırmadı

Muhtarın birinci, ikinci ve ancak üçüncü soruşunda, kenarda dikilen babalığı usulca masaya yanaşıp, kimseye çaktırmadan Zeynep’in bacağına kuvvetli bir çimdik attı

Zeynep, uykudan uyanır gibi kısık bir sesle, “evet” dedi

Kalabalıkta bir alkış tufanı koptu

O gün; sekiz mart Dünya Kadınlar Günü’ydü

Zeynep kadın olunca anladı(!)

SEKİZ MART SIZISI

Bir çocuk gelir gözlerimin önüne

Nikâha zorlanmakta…

Aklı?

Yarınki oyunda

Saklanacak daha iyi bir yer bulmakta…

Fikri(!)

Onun fikri yok ki…

Emine UYSAL

8

3

2011

07-10-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Ben Oynamak İstiyorum Ben Oynamak İstiyorum - Emine UYSAL yazıları Muşamba örtülü tahta masada dört kişi oturmuş, muhtarı bekliyorlardı Bekleyenlerin ikisi, yaşını başını almış adamlardı Diğeri, sürekli yere bakan suskun bir gençti Birisi vardı ki masada, bütün bu kalabalık onu görmek için toplanmıştı Odaya giremeyenler, pencere önünde birbirlerini itip kakıp duruyorlardı Görmek istedikleri kişi ise, on üç yaşına gireli iki ay olmuş küçük bir kız çocuğuydu Zeynep’ti seyrettikleri gelin Zeynep; bukle bukle sarı saçlarıyla, korkuyla bakan ela gözleriyle, hayata direnmeye çalışan çelimsiz vücuduyla orada neden bulunduğunu idrak edemeyecek yaştaydı henüz Sokaktaki arkadaşlarıyla oyunlar oynamak, okula gitmek istiyordu İstiyordu da ona soran yoktu ki; “sen ne istiyorsun?” diye Etrafındaki büyükleri, Zeynep’in en baştan yazılan kaderini yeniden yazmaya taliptiler sanki Hâşâ! Kendilerini Tanrı mı sanıyordu bu insanlar(!) Hayat; Zeynep’in hayatı değil de kendi hayatlarıymış gibi yön verip evirip çeviriyorlardı Hiç kimse sormamıştı Zeynep’e; “evlenmek istiyor musun?” diye Üzerinde eğreti duran gelinliği ile yüzüne sürülen boyalarla kendisini sirk maymunundan farksız hissediyordu o an Zeynep Neyi merak edipte toplanmıştı bunca insan? Kadınlar gününde bir çocuğun katledilişini mi? Kaybolan ümitlerini, yok edilen düşlerini mi? Neden Zeynep ve Zeynep gibiler kendi hayatını kendileri seçemiyor, neden istemedikleri hayatı yaşamaya zorlanmışlar ve hâlâ zorlanıyorlardı? Birden kalabalıkta bir uğultu başlamış, beklenen konuk, elinde dolaştırmaktan eskittiği kara kaplı nikâh defteriyle odaya girip masadaki yerini almıştı Defterini açtı ve Zeynep’e dönerek sordu: “Mehmet kızı Zeynep; Mustafa oğlu Kamil’i kocalığa kabul ediyor musun?” Zeynep; utangaç yüzünü yerden kaldıramadı Muhtar’ın sözlerine de aldırmadı Muhtarın birinci, ikinci ve ancak üçüncü soruşunda, kenarda dikilen babalığı usulca masaya yanaşıp, kimseye çaktırmadan Zeynep’in bacağına kuvvetli bir çimdik attı Zeynep, uykudan uyanır gibi kısık bir sesle, “evet” dedi Kalabalıkta bir alkış tufanı koptu O gün; sekiz mart Dünya Kadınlar Günü’ydü Zeynep kadın olunca anladı(!) SEKİZ MART SIZISI Bir çocuk gelir gözlerimin önüne Nikâha zorlanmakta… Aklı? Yarınki oyunda Saklanacak daha iyi bir yer bulmakta… Fikri(!) Onun fikri yok ki… Emine UYSAL 832011