Sokağın Çöpçüsü

Sokağın Çöpçüsü – Zeynep Yılmaz’dan Yaşam Hikâyeleri – Sözler – Yazılar - Mesajlar

Oldukça fakir bir mahalleye göre oldukça büyük bir evde yaşıyorduk Mahallenin çocukları arasında ben en asiliydim O zamanlar henüz 15 yaşındaydım ve bu yaştaki bir gence göre çok kibirliydim Kimseyi sevmezdim Ailemin gönderdiği şehir dışındaki güzel bir okulda sevdiklerim vardı Orada da çok popüler bir kızdım ve mutlu bir aşk hayatım vardı Aslında sadece mutlu görünürdü Çünkü ben onu okulda en popüler çocuk olduğu için seviyor içinin boş olmasından şüphe ediyordum Hoş! Herkes benim içimi boş sanıyordu İtiraf edeyim biraz boştum da


Bir gün villanın bahçesinde resim yaparken duvarın oradan gelen atlama sesiyle irkildim Önce çocuğu tanıyamadım ama sonra her dışarı çıktığımda evin önünde oturmuş duran sessiz çocuk olduğunu anladımBana gülümsüyordu ve ben bunu ilk defa görüyordum Yeşil gözlerinin parlaklığındaki candanlığı fark ettiğimde her zaman gördüğüm bilyeye benzeyen donuk gözlerle karşılaştırmadan edemedim Benim yaşımdaydı ama benim gibi değildi oÜzerindekiler kirli değil ama eskiydi O zamanki yaşımın kibiriyle bunun cürret edilemez bir hareket olduğunu düşündüm Aniden ayaklanıp üstüne yürümeye başladım Fakat o bundan etkilenmemiş hala gülümsüyordu daha da sinirlenerek bağırmaya başladım:


"Hemen GİT BURDAN!"

Gülümsemesi soldu ama gitmedi

Daha da sinirlenip yüzüne bir tokat indirdim Bu sefer gülümsedi

"Senin elinden gelecek her şey bir hediye" diye mırıldandı Sesindeki yanık tondan etkilenmemek mümkün değildi Ama hiç bozuntuya vermedim

"Hemen geldiğin gibi gitmezsen bir tokat daha yersin seni sokağın çöpçüsü!" diye haykırdım Bu sefer ağlayacakmış gibi kızardı Evet birkaç gün sonra araştırdığımda gerçekten sokaklarda çöpçülük yaptığını öğrenecektim Kendimi asla o zamanki söylediğim bu söz yüzünden affetmedim Duvara tırmanıp giderken hiçbir şey diyemedim


O akşam gözüme bir türlü uyku girmedi Dediğim gibi sabah aşağıya inip dadıma:

"Dadı şu karşı evde oturan sessiz çocuk ne iş yapıyor kimin nesi?" diye sordum umursamıyor taklidi yaparak

"Babası ona çöpçülük yaptırıyor be kızım yazık diğer çocukların yanında dışlanıyor o yüzden"

dedi sonra o çocuk için dualar mırıldanarak gitti Ve ben o gün okul için dışarı çıktığımda ilk defa kaçtım O eve gittim ve kapıyı babası açtı Ne diyeceğimi bilemedim Daha çocuğun ismini bile bilmiyordum ki! Önce biraz kekeledim:

"Burada bir çocuk vardı O evde mi?" diye saçma bir soru sordum Adam kaşlarını çatarak baktı:

"Git işine kızım o bu saatte evde olmaz" dedi ve kapıyı yüzüme kapattı Bütün gün okula gitmeden mahallenin her yanını aradım Ama yoktu! Eve çaresiz okul çıkış vaktinden çok daha geç kalarak geldim Babam gelmişti ve benim o saatte eve geldiğimi görünce yalanlarıma inanmayıp okulu aradı O gece ilk defa babamdan tokat yedim Ve dün o yeşil gözlü çocuğa attığım tokatı düşündüm Benimki gibi yanmış mıydı canı? Bende onun gibi kıpkırmızı olmuş muydum? O gece de uyuyamadım Sabah bir dayak pahasına olsa da o günde okula gitmeden karşımızdaki eve gizlice uğradım Kapıyı tıklattım ama birden kendiliğinden açılınca korktum Tüm korkuma rağmen içeri girdim


"Kimse yok mu?" Titrek sesim evin içinde yankılanınca evin boş olduğunu anladım Koşturarak panik içinde salona mutfağa baktım Merdivenleri koşarak aştım ve ilk gördüğüm odaya girdim Ve oranın benim "sessiz yeşilimin" odası olduğunu anladım Her yerde benim villadayken çekilmiş fotoğraflarım vardı Gizlice çekilmiş fotoğraflarıma bakarken kızmadım Kızamadım çünkü ağlıyordum İlk gördüğüm resmimin yanındaki nota bakarak ağlıyordum:


" Belki bir gün özlersin


Sokağın çöpçüsü "

Zeynep Yılmaz