Neden mi istemiyorum kimseyi ? Birini sevdim ben , çok…

**Prof. Dr. Sinsi** · 06-23-2012

Neden mi istemiyorum kimseyi ?

Birini sevdim ben , çok…
Hayaller kurdum onunla , gelecek olan günleri… Aynı okulu okuyacağım , aynı evi paylaşacağım ve onun olacağım ‘caktım…
Hep sevecekti beni ve bende onu…
Biz’e ayrılık hiç uğramayacaktı…
İşe gittiğinde bile beni özleyecek beş dakika bensiz duramayacaktı O ve ben’den başka kimse olmayacak hayat önceliklerimizde biz ve bize dair şeyler olacaktı…
Hayatım (ızın) her anında büyüyecekti sevgimiz…
Ölüm bile ikimizin olacaktıO bir gün ölürse ben , ben ölürsem o gelecekti arkamdan beş dakika düşünmeden…

Dünya iki kişilik olmasada onun içinde benim içinde iki tek kişi yaşayacaktı…
Birinci ve ikinci tekil şahıslar unutulmuştu bizde…
Yapamazdık biz birbirimizsiz , olmazdı , olamazdı
Ama oldu
Günler geçtikçe , belki daha çok sevdik birbirimizi söylediğimiz gibi ve sevgi zirvede yaşadı bir süre…
Sonra başladı bir düşme… İnişler çıkışlar gittikçe arttı En küçük tartışmalarda bile kızabilir olduk birbirmize…
Kıskançlığımız hayatın iki kişilik olduğu hevesimiz , hayatın bizden ibaret olduğu düşüncemiz kayba uğrattı bizi… Günden güne yok oldu , yok olduk…
Başlarda ben onu kaybettim , sonra o beni…
Yada önce o beni sonra ben onu Yavaş yavaş ayrılığın sessizliği çöktü üstümüze…
Yanyanayken konuşamaz , birbirimizden bekler olduk Her ne yapmak istediysek 'o yapmıyor ama !?' korumasına bürünür olduk
Biz kalktı ortadan ve aldı şahıslar yerini…
Her sabah aklında uyandığımın nadir gelir oldum aklına , her akş*** sevgi sözcükleriyle uyutulan yüreğim aşka uyutulur oldu…
Yapmacık hareketler çoğaldı içten içe… ‘Seni seviyorum ‘ demek için bile düşünür olduk…
Kurduğumuz hayallerin gerçek olmayacağı gerçeği bir tokat gibi çarptı yüzlerimize…
Belki istemedik ayrılığı , tüm bunlara rağmen denedik eskisi gibi olmayı…
Azalan ve tükenmeye yol alan sevgimizi çoğaltmaya çalıştık Oda bende sevmeye uğraştık…
Öpüşmelerdeki heyecanı , sarılmalardaki titremeyi aradık
Ama olmadı Gittikçe yordu bu uğraşmalar bizi…
Her geçen gün çirkinleştik birbirimizin gözünde , beğenmez olduk , eksik görür olduk…
Ve beklenen son geldi , bitişimizi izledik Ne o devam diyebildi ne ben
İkimizde biliyorduk bir şeylerin tükendiğini…
Ve bitmesi gerektiğini…
Bitti

Şimdi kimseyi istemiyorum hayatımda , korktuğumdan değil yada sevemeyeceğimden…
Ben onda kalsın istiyorum ‘aşk’…
Onunla hatırlamak istiyorum kurduğum onca hayali
Olmasada ve olmayacak olsada , hatta olmasını bende istemesemde ‘özel’ kalsın istediğimden…
Dudaklarım onda , ellerim ellerinde ve bedenimin sıcaklığı onun bıraktığı gibi kalsın
Hayat onda kalmasın ama ‘yaşanmışlık’ onda kalsın istediğimden…
Yeni birileri mi ? Tercihim yalnızlık değil elbet , ama ‘yeniden’ demeye yok istek

06-23-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Neden mi istemiyorum kimseyi ? Birini sevdim ben , çok… Neden mi istemiyorum kimseyi ? Birini sevdim ben , çok… Hayaller kurdum onunla , gelecek olan günleri… Aynı okulu okuyacağım , aynı evi paylaşacağım ve onun olacağım ‘caktım… Hep sevecekti beni ve bende onu… Biz’e ayrılık hiç uğramayacaktı… İşe gittiğinde bile beni özleyecek beş dakika bensiz duramayacaktı O ve ben’den başka kimse olmayacak hayat önceliklerimizde biz ve bize dair şeyler olacaktı… Hayatım (ızın) her anında büyüyecekti sevgimiz… Ölüm bile ikimizin olacaktıO bir gün ölürse ben , ben ölürsem o gelecekti arkamdan beş dakika düşünmeden… Dünya iki kişilik olmasada onun içinde benim içinde iki tek kişi yaşayacaktı… Birinci ve ikinci tekil şahıslar unutulmuştu bizde… Yapamazdık biz birbirimizsiz , olmazdı , olamazdı Ama oldu Günler geçtikçe , belki daha çok sevdik birbirimizi söylediğimiz gibi ve sevgi zirvede yaşadı bir süre… Sonra başladı bir düşme… İnişler çıkışlar gittikçe arttı En küçük tartışmalarda bile kızabilir olduk birbirmize… Kıskançlığımız hayatın iki kişilik olduğu hevesimiz , hayatın bizden ibaret olduğu düşüncemiz kayba uğrattı bizi… Günden güne yok oldu , yok olduk… Başlarda ben onu kaybettim , sonra o beni… Yada önce o beni sonra ben onu Yavaş yavaş ayrılığın sessizliği çöktü üstümüze… Yanyanayken konuşamaz , birbirimizden bekler olduk Her ne yapmak istediysek 'o yapmıyor ama !?' korumasına bürünür olduk Biz kalktı ortadan ve aldı şahıslar yerini… Her sabah aklında uyandığımın nadir gelir oldum aklına , her akş* sevgi sözcükleriyle uyutulan yüreğim aşka uyutulur oldu… Yapmacık hareketler çoğaldı içten içe… ‘Seni seviyorum ‘ demek için bile düşünür olduk… Kurduğumuz hayallerin gerçek olmayacağı gerçeği bir tokat gibi çarptı yüzlerimize… Belki istemedik ayrılığı , tüm bunlara rağmen denedik eskisi gibi olmayı… Azalan ve tükenmeye yol alan sevgimizi çoğaltmaya çalıştık Oda bende sevmeye uğraştık… Öpüşmelerdeki heyecanı , sarılmalardaki titremeyi aradık Ama olmadı Gittikçe yordu bu uğraşmalar bizi… Her geçen gün çirkinleştik birbirimizin gözünde , beğenmez olduk , eksik görür olduk… Ve beklenen son geldi , bitişimizi izledik Ne o devam diyebildi ne ben İkimizde biliyorduk bir şeylerin tükendiğini… Ve bitmesi gerektiğini… Bitti Şimdi kimseyi istemiyorum hayatımda , korktuğumdan değil yada sevemeyeceğimden… Ben onda kalsın istiyorum ‘aşk’… Onunla hatırlamak istiyorum kurduğum onca hayali Olmasada ve olmayacak olsada , hatta olmasını bende istemesemde ‘özel’ kalsın istediğimden… Dudaklarım onda , ellerim ellerinde ve bedenimin sıcaklığı onun bıraktığı gibi kalsın Hayat onda kalmasın ama ‘yaşanmışlık’ onda kalsın istediğimden… Yeni birileri mi ? Tercihim yalnızlık değil elbet , ama ‘yeniden’ demeye yok istek**