Yetim Sevindirmek

“On” yaşında bir çocuk, zamanı seâdette,

Kaybetti babasını kâfirlerle bir harpte

Adı "Abdullah" olup, çok mahzûn hâli vardı

Oynayan çocuklara, bakar bakar ağlardı

Peygamber Efendimiz geçiyorken o yerden,

“Abdullah”ı gördü ve yaklaştı ona hemen

Buyurdu: (Evlâdım sen, niçin oynamıyorsun?

Ve niçin bir kenara çekilmiş ağlıyorsun?)

Dedi ki: (Şehîd oldu bir cenkte benim babam

Bu yüzden onlar gibi sevinip oynıyamam)

Resûlullah, şefkatle sordu ki ona yine:

(Sen kardeş olur musun Hasan ve Hüseyin'e?)

Çocuk (Evet) deyince, sordu ki sonra şunu:

(İster misin olasın Peygamberin torunu?)

Sevinip, (Çok isterim) deyince de Abdullah,

O zaman buyurdu ki yetîme Resûlullah:

(Ey Abdullah, öyleyse torunumsun sen benim

Haydi gel, tut elimden, bizim eve gidelim)

Abdullah, o Server'in bir elinden tutarak,

Yürüdü Onun ile çok sevinçli olarak

Sevgili Peygamberin evinde çok mutluydu

Yetîmliği unutmuş, artık ağlamıyordu

Sonra güzel bir kaftan giyinip üzerine,

Resûl’den izin alıp, geldi oyun yerine

Lâkin ağlamıyor ve sevinçten hopluyordu

(Ben, Peygamberimizin torunuyum) diyordu

Çocuklar, Abdullah'ın yanına seğirterek,

Ona şöyle dediler çok gıbta eyliyerek:

(Ey Abdullah, bizler de keşke yetîm olsaydık

Kavuştuğun şerefe biz dahî kavuşsaydık)

“Hazreti Âişe” de anlatır ki şöyle hem:

Benimle otururdu bir gece Fahr-i âlem

Başını, kucağıma koyuverdi bir ara

Ben “Ay”a bakıyordum, O ise “Yıldızlar”a

Resûl’ün nûr cemâli, "Dolunay"a nazaran,

Daha parlak ve nûrlu göründü bana o an

Kendimi tutamayıp, ağlamaya başladım

Damladı nûr yüzüne, iki damla gözyaşım

O zaman buyurdu ki o Resûl-i müctebâ:

(Yâ Âişe, ne için ağlıyorsun acabâ?)

Dedim: (Yâ Resûlallah, Ay'a baktım ve lâkin,

Ay’dan nûrlu göründü, bana senin cemâlin

Senin güzelliğini görmekten mahrûm olan,

Kimseleri düşünüp, ağlıyorum ben şu an)

Allah'ın Peygamberi buyurdu: (Doğru dersin

Ve lâkin bu husûsta niçin hayret edersin?

Zîrâ ay ve güneşin nûrunu da evvelâ,

Bil ki, benim nûrumdan yarattı Hak teâlâ)