Mihriban Türküsünün Hikayesi

Mihriban Türküsünün Hikayesi

Sarı saçlarına deli gönlümü/Bağlamıştın, çözülmüyor Mihriban” diye başlayıp her gönüle değen bir şiirin yazarı Abdurrahim Karakoç

Mistik bir olgunlukla, Son bir kez diyor, Son bir kez daha görmek istemezdim O beni hayalindeki gibi yaşatsın, ben de onu hayalimdeki gibi O aşk, masum bir aşktı Güzel bir aşktı Bırakalım öyle kalsın

Ne adı Mihriban, ne saçları sarı

O, Abdurrahim Karakoçun Mihribanı

1960 yılında yaşadığı ölümsüz aşkı kelimelerle ebedi kılan Abdurrahim Karakoçun gerçek adını gizleyip, Mihriban diye seslendiği o güzel Anadolu kızının hikayesi bu

Ya da, hayatlarını birleştirmek isterken, ümitsiz aşklarına ayrılık nikahı kıyan iki sevgilinin, ümitsiz, duygu yüklü hikayesi

Ayrılık tadında hüzünlü

Mihribana olan aşkı, Karakoça farklı bir olgunluk kazandırmış Hani şu yürek genişliği denilen şey var ya, öylesine bir yaklaşımı var Karakoçun

Mistik bir olgunlukla, “Son bir kez” diyor, “Son bir kez daha görmek istemezdim O beni hayalindeki gibi yaşatsın, ben de onu hayalimdeki gibi O aşk, masum bir aşktı Güzel bir aşktı Bırakalım öyle kalsın”

Sarı saçlarına deli gönlümü,
Bağlamıştın, çözülmüyor Mihriban
Ayrılıktan zor belleme ölümü
Görmeyince sezilmiyor Mihriban

Bu eşsiz duygu yoğunluğu olan dizelerle aşkın gücünü anlatan şairimiz, Mihribandan aldığı “Unutmak kolay değil” başlıklı mektup üzerine, şiirin devamını yazıyor Yazıyor ama, yarasını sarmış bir Yunus Emre olgunluğu ile de bilgeliğini dışa vuruyor

Unutmak kolay mı? deme,
Unutursun Mihribanım
Oğlun, kızın olsun hele,
Unutursun Mihrabınım

***

Düzen böyle bu gemide,
Eskiler yiter yenide
Beni değil, sen seni de,
Unutursun Mihribanım

Nedir Mihribanın gerçek hikayesi?

Bazıları “Gerçek mi” diyor Gerçek diyorum Ama adı Mihriban değil O gençliğimde yaşanmış bir aşktı Ama şimdi adını deşifre etmem, ayıp olur Benim takmış olduğum sembol bir isimdir Mihriban

Masa başında yazılmış, hayal bir aşk, bu tadı ve lezzeti vermez Yaşayacaksın ki, yazacaksın

O zamanlar elektrik yoktu Lamba ışığı altında yazıyordum Şiire başladığımda lambadaki alev titremeye başladı “Lambadaki alev üşüyor” çıktı

-Hangi seneydi ?
1960

O aşkınıza kavuşamadınız

Yo olmadı Seviyordum Olmadı Ayıp olur şimdi adını söylemem Törelerimize aykırı İkinci bir Mihriban şiirim var Biliyorsunuz “Unutmak kolay unutursun Mihriban” diye O da öyledir Bunlar hep gerçeğe dayalıdır

Güzel tertemiz bir sevgiydi, tertemiz de bir ayrılma oldu

Nerde olduğunu biliyor musunuz?
Bilmiyorum Zaten benim memleketlim de değildi

Yaşayıp yaşamadığını biliyor musunuz?

Onu da bilmiyorum Sivasta bir televizyona çıktım Telefon bağlantısı var Bir hanım çıktı, “Abi o yaşıyor mu” dedi “Bilmiyorum” dedim “Nasıl bilmiyorsun” dedi “Bilmiyorum işte” dedim O bayan, “Eğer yaşıyor da, bu türküyü dinliyorsa, Allah ona yardım etsin” dedi Hanımların dayanışması işte! Yaşayıp yaşamadığını bilmiyorum vallahi

Hâlâ seviyor musunuz?

Bazen aklıma düşüyor Ben unutursun diyorum ama, insan hiçbir zaman unutamıyor O bir mektup üzerine yazılmıştır Benim gönderdiğim bir mektuptan dolayı bir cevap aldım “Unutmak kolay mı” başlığı mektubun “Unutmak kolay mı deme/Unutursun Mihribanım” diyorum “Düzen böyle bu gemide/Eskiler yiter yeni de/Beni değil, sen seni de unutursun Mihribanım” dedim

Allah o hallere düşürmesin, insan kendini de unutur

Mihribandan başka aşkınız oldu mu?
Yok Mihribandan başka aşkım olmadı

Mihriban nasıl biriydi?
Valla ne bileyim, sıradan insanlara benzer birisiydi

Çok mu güzeldi Sarı saçlarına deli gönlümü/Bağlamıştın, çözülmüyor Mihriban diyorsunuz
Saçı da sarı değildi

Belki bu şiirin bu kadar beğenilmesinin sebebi herkesin içinde bir Mihribanın olması

Gerçek yaşanıp, yazıldığı zaman okuyucu kendini bulur
Bu yüzden diyorum ki, ben herkesin hayatında bir Mihriban var

Bundan 7-8 sene önce Cebecide bir düğün salonunda, sanatçı Mihribanı okudu Karşımızda yaşlı bir çift oturuyor 80inden yukarı ikisi de Tanıyanlar, hocam çok güzel yazmışsınız falan deyince, ihtiyar teyze, “Oğlum bunu sen mi yazdın” dedi “Evet” deyince de “Hay diline sağlık, ne kadar güzel” dedi Yanındaki ihtiyar amcayı gösterdi, “Evde birisi bu şarkı çalarken birşey söylesin, üstüne yürür Öyle dalar gider, dinler dinler, gözlerinden yaş akar, oturur” dedi “Bunun derdi ne” dedim “Oğul oğul, herkesin gençliğinde bir Mihribanı vardır” dedi “Öyle yazmışsın ki, herkes Mihribanını buluyor o türküde” dedi

Musa Eroğlu da çok güzel bestelemiş
Beste de güzel olup güfteyle örtüşünce daha bir güzel oluyor

Bunlar birbirini tamamlayan şeylerdir Bestelendikten sonra herkes hayret etti “40 senedir okuyorsunuz” dedim Ama bestelenince daha güzel oldu

>Bir gün Mihribanı göreceğinize inanıyor musunuz?

Bilmiyorum, görmek de istemiyorum Değişmiştir şimdi Ben onun nazarında değiştim, o benim nazarımda değişti Niye görelim? Öyle kalsın ya İnsanların gönülde kalması, gözde kalması daha iyidir