Sözcükler Yetersiz Kaldığında

Çocuk burada kendini sözcükler yolu ile ifade edemediği için, davranış yoluyla ifade etmeye çalışmaktadır Çoğu zaman kendisi de ne anlatmak istediğini bilememektedir Sadece çocuklar değil, gençler ve yetişkinler de zaman zaman böyle davranırlar Okul eşyalarına zarar veren çocukların çoğu öğretmenlerin ve okul idaresinin uygulamalarına karşı "kızgın" olduklarını anlatmaya çalışırlar Çocuğun davranışının altındaki gizli sözsüz mesaj, ne kadar acil, derin ve sıkıntılı ise davranış o kadar kalıcılığını sürdürür Toplum ve ebeveynler böyle davrananlara, "hangi ihtiyacından dolayı böyle davranıyor, ne hissediyor" şeklinde düşünerek bakmazlar "Asi, uyumsuz, geçimsiz"vb tanımlamalarla ya uzak kalırlar ya da işe yaramayan ceza yöntemleri uygulamaya çalışırlar Onları hiç kimse istemez Çocuğun sadece davranışlarıyla ilgilenir ve sürekli onları düzeltmeye çalışırlar Büyüklere çocuğun hissettikleri ile ilgilenmek yerine, onları belli bir davranış kalıbına sokmak daha kolay gelir Öneriler, ahlak dersleri, sorgulamalar, çocuğun olumsuz davranışlarını iyice pekiştirir Ebeveynler çocuğun içinde duyduğu sıkıntı ve acıyı bu yolla ifade ettiğini anlamak istemez, çünkü çoğu zaman bu sıkıntının kendilerinden kaynaklandığını görmek istemezler Çoğu anne-baba çocuğuna karşı hatalı davrandığını dürüstçe itiraf edemez "Benim çocuğum kötü davranıyor, onun durumu iyi değil" yerine kaç insan "ben çocuğuma gerekli önemi vermedim, onun küçük tepkilerini bile sinirlilikle ve başımdan atar gibi geçiştirdim? demeyi tercih eder"Hiç kimse zevk için eziyet etmez Çocuk başkalarına zarar vermemeyi, "kimse benim canımı acıtamaz, acıtmıyor o halde ben de kimsenin canını yakmamalıyım" düşüncesini ancak temel güven duygusu gelişmişse, anne-babasına güveniyorsa oluşturabilir Öfke ve şiddet hem çocuk hem de yetişkinler için önlenemez duygulardır Önemli olan bunları empati ve yakınlık hisleriyle dengelemektir


Kaynak: Anneyiz