Taşa Benzettim Kendimi

Ben hep suskunluğumu yazdım boş çerçevelere kalemimle


Kelimelerin anlamları sıcaklığını yitirmiş, heceler kor bir ateşken küle dönüşmüş, taşa benzettim kendimi bir anda, sessizliğimin lehçesi susmuş bir mülteci gibiDeğirmen 'de öğüttüm taşlığımı, acıyı, hüznü öğüttüm, aşıma ekledimSenin dönüşlerinde yoğurdum sevgimi, o ayaz kuytu köşelerde

Hani severiz ya kahramanların mutlu sonla biten hikayelerinibenim ki de onlardan daha derin ve yerleşmiş bir sevgi şimdiTaş dedim ya kendime usulca sokulu ver şimdi yanıma, taşın da duyguları vardır aslında


Bir fotoğrafın var masamda ki çerçevemde, gülüşün yayılıyor soğuktan üşüdüğüm odama ısıtıveriyor geçiçi de olsa kendimi taşımaya mecalim kalmamış artık, metanetimi atmışım ummanlaraiki nefesin ortasında susmuş sevdamız Suskunluğumuz taş olmaktan belki , sözsüzlüğümüz taşa devredildi belki de, başımda ağır ve soğuk bir suskunluğun sesi, taşıdığım sadece senin sevgindi, sözlerime sığdıramadığım, ve hiç susturamadığımTaş ağlar mı ? derseniz evet ağlar derim sizlere, ağlar sessizce, gözyaşları süzülür göremezsiniz hiçbir şekilde