Olmak Ve Ölmek Arasına Atılan Ad'ım

-Fotoğraf: Umay Umay

Sevdiğim şiirleri unuttum, sevdiğim şehirleri terk ettim ve sevdiğim şairler öldüler

Bilmediğim bir neden olmalı, burada olmam için '

Notalarını kaybetmiş şarkılardan, dizeleri yitmiş şiirlerden geliyordum

Sesszliğimi alnına dayayıp, tehditler savurduğum çığlıklardan dönerken,

bilincin altına hayati şantajlarla yatırılmış ölümlerin rahminden düş'tüm

Kanadım,

kendi kanımı emdim,

kanımı yüzünüze tükürürken dua diye okuduğum lânetlerdi

Gelmişinize, geçmişinize söverken, küfrüm Tanrı'mdı oku diyen; taptım

Canınıza okudum!

Her an biraz daha ölmek miydi hayat?

- Tanrı'm ol dedin, öldüm!

Ben seni yanlış anladım

Dudaklarında neşter izinden bozma tebessümlere soyunmuş, çıplak, arsız, yeni yetme cesetlere dokundum!

Kendi kendini becerenlerin orgazm çığlıklarının kucağında büyüttüğüm bir çocuğa ağlarken,

sözlerimden damlayan lânetlenmiş yaşamların ölü spermlerinden arınamadım

Yürüyüşe çıktığım dikenli yollarda koşmak mıydı yazgı?

Ben böyle yazının ta dibini silerim!

- Tanrı'm, hiçbir oğlunun aramıza girmesine izin verme bu kez ve dürüst ol;

bu yalnızlığı hak edecek ne yaptın?

Salyaları akan insan kıyafetli sürüngenlerin arasına bırakılmış kabuğu sağlam içi çürük bir yem güdüsü saplanırken boğazıma Bir zar, evet bir zar sarıp sarmalayan ve ar ve namus gibi yaftalara sarmalanmış ve ürkünç ve utandırıcı ve hayvani!

- Akıl vermek gibi olmasın da Tanrı'm

Neden insanlığa dikmedin o zarı?

Bakar anlardık, yırtıksa; ne mal olduğunu!

Kabuğumu soyun,

soyunurken üzerimdeki irinli cesetten

Ruhumu bağlayan kabuğu soyun!

Yalnız yaralarımla Tanrı'nın gölgesinden kaçacağım

Yalanların arka sokaklarında güzel yüzlü, elleri tinerli gerçeklere sarıldım

Ayakları olmayan, hayat koşan; dudaksız adamlarla öpüştüm

Tanrı ellerinden kayıp düşmüş, Tanrı evlerine terkedilmiş şiirlerin annesiydim

Ölgün inançların pazarında ırzına geçilen sermayeydim, kendimle seviştim

Çok ****** tanıdım; çocukları arkadaşımdı, dostumdu, sevgilimdi, bir şeyimdi işte

Hiçbir ****** çocukluklarını görmedim!

- İnancımı kaybettim, Tanrı'm! İnandır beni

Apoletleri düşerken vicdanın,

şeytanı etten kemikten yaratan bedenlerce,

ateşe verildiğinin şahidiyim, Tanrı'nın

Bu yük ne ağır,

bu yük kimsenin cennetine göre değil,

bu yük sığmıyor cehennemime!

Kimin kitabı aklayacak siyahımı?

Hangi kan döken emir,

örtecek kanamamı?

Tanrı'nın bana sunduğu ahlâksız bir teklifti; yaşamak

Kabul ettim ya da öyle sandım

Ki bazen insan, içindeki Tanrı'yı dahi bavulu elinde, kendinden uzaklaşırken yakalıyor,

kırılıyor daha çok

Tanrı'm kırılma bana!

Bir kitap daha yazsaydın,

inanırdım!

Tanrı gibi

Ben hep bir baba aradım; bana anne olabilecek

Bütün ******ler annem olmak isterken

ve bütün ******lerin babam içindeyken

Sevdiğim insanları tanımak istemiyorum!

Her sabah enseme çivi gibi çakılan soğuk nefeslerin intiharımı bekleyişiyle uyanıyorum

Ölümü sevişim yanıltmasın, daha değil

Hayat toplasan yazılacak iki şiir kadardı;

bir geceydi,

kirpiklerinden sallandığım imgelerden,

ve yarı bele kadar sarktığım dizelerden

bir şiir yazdım

Son şiirim, yazılmadı!

Her uyandığımda bütün adamları öldürüyorum babam diye

ve annem sanıyorum her kadını

Uyumalıyım şimdi, unutmalı ve asla uyanmamalı

- Uyut beni Tanrı'm, sonsuza!

Beni kimsenin bulamayacağı bir yere, kendime gidiyorum

Ki kendim güzel bir kadın ölüsüdür,

yaşamanın ne olduğunu en iyi O bilir

Adı sessizlik olan bir çocuk büyüteceğim;

kırılgandır

Ses etmeyin, kırılır

' Bilmediğim her şeyi biliyorum '

Dilek Akın