Vuslat

Vuslat

Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar,
Ömrün bütün ikbalini vuslatta duyanlar,
Görmezler ufuklarda, safak söktügü ani
Gördükleri rü'ya ezeli bahçedir aska;
Her mevsimi bir yaz ve esen rüzgari baska
Gül solmayi; mehtab, azalip gitmeyi bilmez
Gök kubbesi her lahza, bütün gözlere mavi
Zenginler o cennette fakirlerle müsavi;
Sevdalari hülyali havuzlarda serinler,
Sonsuz gibi, bir fiskiye ahengini dinler

Bir ruh, o derin bahçede bir defa yasarsa
Boynunda O'nun kollari, koynunda O varsa,
Dalmissa O'nun saçlarinin rayihasiyle,
Sevmekteki efsunu duyar her nefesiyle
Yildizlari, boydan boya dogmus gibi, varlik
Bir mucize halinde o gözlerdendir artik

Kanmaz, en uzun buseye, öptükçe susuzdur
Zira, susatan zevk, o dudaklardaki tuzdur
Insan ne yaratmissa yaratmistir o tuzdan
Bir sir gibidir azçok ilah oldugumuzdan
Onlar ki bu güller tutusan bahçededirler
Bir gün nereden hangi tesadüfle gelirler?
Ask, onlari sevkettigi günlerde, kaderden
Rüzgar gibi bir sevk alir, olduklari yerden
Geldikleri yol, ömrün isiktan yoludur o!
Alemde bir aksam ne semavi kosudur o!
Dört atli o gerdüne, gelirken dolu dizgin,
Sevmis iki ruh ufku görürler daha engin,
Simalari her lahza parildar bu zaferle;
Gök, her tarafindan, donanir mes'alerle!

Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar,
Varlikta bütün zevki o cennette duyanlar
Dünyayi unutmus bulunurken o sularda,
-Zalim saat ihmal edilen vakti çalar da-
Bir an uyanirlarsa leziz uykulardan,
Bastanbasa, heryer kesilir kapkara, zindan
Bir faciadir böyle bir alemde uyanmak
Günden güne, hicranla bunalmis gibi, yanmak
Ey tali! Ölümden ne beterdir bu karanlik!
Ey ask! O gönüller sana maloldular artik!
Ey vuslat! O asiklari efsuna ramet!
Ey tatli ve ulvi gece! Yillarca devam et!

Yahya Kemal Beyatli