Güneş Doğunca Fark Ettim.

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-13-2012

Güneş doğunca fark ettim

Kırmızılar terk etmiş Mavilerin yarısı bardağımda kalmış

Kızgınlığım bundan

İlk giden ben olacaktım

Kırmızılar dudağımda maviler saçımda kalmak isteyecekti

Kırmızının saçlarını yakacaktım Kıskanacaktı herkes

Kıskanacaklardı kaçışımı İntiharımın ilk hecesi olmak isteyeceklerdi

İzin vermeyecektim

Artık kitapların suyun ve bir anlamı yok Hayır anlamıyorsun

Çünkü sen hiçbir zaman aleve veremedin geçmişini

Sen hiçbir zaman kendinden öteye bir adım atamadın

Hiçbir zaman elini tutan biri olmadan yola çıkamadın sen

Benim saçlarımın yıldızı döküldü

Sense yıldızları masallardan öğrenen çocuklardansın

Sen kırılmış bir aynaya bakmaya cesareti olmayanlardansın

Yerden topluyorum yıldız parçalarını

Saçlarım asla eskisi gibi olamayacak

Biliyorum ama sen anlayamıyorsun

Odamda unutmuşsun düşlerini giderken

Denedim üzerime bir beden küçük geldiler

Kâbusların nerede? Sana biraz ödünç verebilirim

Sınırlarımı doğradım aylar önce

Kentleri sokakları kıtaları sevmiyorum

Kimliğim yok Kimliğimin bir önemi yok

Dün gece çatıya çıktım dolunayla konuştum

Karanlığın anlattı Dinlemedim

Cevap vermek yerine tükürdüm caddeye

gece alev alır yıldızlar söner martılar şehri terk eder

Bir ülkede ve üşür sokak köpekleri

Gecenin adını ben koydum Dişlerim birbirine çarpıyor soğuktan

Makyajım akmış Rujumun rengi kayıp

Odamın duvarındaki tabloda küçük bir kız çocuğu var

Kırmızı şemsiyesinin altında kitap okuyan

Odamın duvarındaki tabloda yaşayan kız çocuğunu uzun uzun baktım dün gece

ezilmeseydi kelimeler tarafından parmaklarını süslerdim

Gülümsedim Konuşmayan küçük kızın ceplerine birkaç misket bırakıp uğurladım

Uykum yok Uykum yeşile boyalı mücevher kutumun içinde

Kelepçeledim ellerimi Ağzımı bantladım

Sonra biraz müzik dinledim film izledim bir süre İyi geldi

Duvarların şarkılarını dinledim biraz

Markete girip kalem pil aldım Yağmur yağdı Dudaklarıma değdi damlalar

Bir gemi ödünç aldım denizden

Meydandaki heykelin önüne geldim biliyorum heykelin canı sıkılıyor

Geçen gece ağladığına tanık olduğum zaman söyledi bunu bana

Terk edildiğini ve çok sıkıldığını

Buz gibi mermer dudaklarına yağmur damlaları değmişti onunda

Ökçelerine âşık olduğum ayakkabılarımdan vazgeçtim

Yarım kalmışlıklar var biliyorsun

Biliyorsun ama anlamıyorsun Olsun

Ben senin içindeki elleri bağlı çocuğun yüzünü çizebiliyorum odamın duvarına

Sen dünyayı gözleriyle görmeye çalışanlardansın

O yüzden asla çizemezsin benim resmimi

Asla bana benzetemezsin hiçbir kâğıttaki hiçbir çizgiyi

Kanadına kurşun saplanmış bir kelebek var masamda giderken yanımda götüreceğim tek şey

Bu gece

Kelimelerin şu sevdaya dair bir yanlı tarafı olsa acıyı yaklaştırmasalar mesala

Ve biliyorum anlamayacaksın sen yine…

08-13-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Güneş Doğunca Fark Ettim. Güneş doğunca fark ettim Kırmızılar terk etmiş Mavilerin yarısı bardağımda kalmış Kızgınlığım bundan İlk giden ben olacaktım Kırmızılar dudağımda maviler saçımda kalmak isteyecekti Kırmızının saçlarını yakacaktım Kıskanacaktı herkes Kıskanacaklardı kaçışımı İntiharımın ilk hecesi olmak isteyeceklerdi İzin vermeyecektim Artık kitapların suyun ve bir anlamı yok Hayır anlamıyorsun Çünkü sen hiçbir zaman aleve veremedin geçmişini Sen hiçbir zaman kendinden öteye bir adım atamadın Hiçbir zaman elini tutan biri olmadan yola çıkamadın sen Benim saçlarımın yıldızı döküldü Sense yıldızları masallardan öğrenen çocuklardansın Sen kırılmış bir aynaya bakmaya cesareti olmayanlardansın Yerden topluyorum yıldız parçalarını Saçlarım asla eskisi gibi olamayacak Biliyorum ama sen anlayamıyorsun Odamda unutmuşsun düşlerini giderken Denedim üzerime bir beden küçük geldiler Kâbusların nerede? Sana biraz ödünç verebilirim Sınırlarımı doğradım aylar önce Kentleri sokakları kıtaları sevmiyorum Kimliğim yok Kimliğimin bir önemi yok Dün gece çatıya çıktım dolunayla konuştum Karanlığın anlattı Dinlemedim Cevap vermek yerine tükürdüm caddeye gece alev alır yıldızlar söner martılar şehri terk eder Bir ülkede ve üşür sokak köpekleri Gecenin adını ben koydum Dişlerim birbirine çarpıyor soğuktan Makyajım akmış Rujumun rengi kayıp Odamın duvarındaki tabloda küçük bir kız çocuğu var Kırmızı şemsiyesinin altında kitap okuyan Odamın duvarındaki tabloda yaşayan kız çocuğunu uzun uzun baktım dün gece ezilmeseydi kelimeler tarafından parmaklarını süslerdim Gülümsedim Konuşmayan küçük kızın ceplerine birkaç misket bırakıp uğurladım Uykum yok Uykum yeşile boyalı mücevher kutumun içinde Kelepçeledim ellerimi Ağzımı bantladım Sonra biraz müzik dinledim film izledim bir süre İyi geldi Duvarların şarkılarını dinledim biraz Markete girip kalem pil aldım Yağmur yağdı Dudaklarıma değdi damlalar Bir gemi ödünç aldım denizden Meydandaki heykelin önüne geldim biliyorum heykelin canı sıkılıyor Geçen gece ağladığına tanık olduğum zaman söyledi bunu bana Terk edildiğini ve çok sıkıldığını Buz gibi mermer dudaklarına yağmur damlaları değmişti onunda Ökçelerine âşık olduğum ayakkabılarımdan vazgeçtim Yarım kalmışlıklar var biliyorsun Biliyorsun ama anlamıyorsun Olsun Ben senin içindeki elleri bağlı çocuğun yüzünü çizebiliyorum odamın duvarına Sen dünyayı gözleriyle görmeye çalışanlardansın O yüzden asla çizemezsin benim resmimi Asla bana benzetemezsin hiçbir kâğıttaki hiçbir çizgiyi Kanadına kurşun saplanmış bir kelebek var masamda giderken yanımda götüreceğim tek şey Bu gece Kelimelerin şu sevdaya dair bir yanlı tarafı olsa acıyı yaklaştırmasalar mesala Ve biliyorum anlamayacaksın sen yine…