Unutturur Mu Hicran, Sinemi Burkan O An!

**MustafaCilasun** · 11-17-2011

Ne söylesem
Bin hüzün içinde nefesimi derlesem
Ah u zarımla inleyip, ruhumdan geçsem ve titresem
Mahcubiyetin eşiklerinde hıçkırıklarımı kime söyleyip yüzleşsem

Belki de anmayacaksın
Ruhumun firkatine ram olan lahzayı
Hiçe sayacaksın ve belki hayıflanarak ağlayacaksın
Yakılası hülyalardan vazgeçip, kuytu mekanlarda soluyacaksın

Neyleyim ki bir acizim
Yüzü kara, kalbi zan içinde olan zadeyim
Bilinçaltıma yerleşen lekelerle yol almış bir sefilim
Nasıl inkar ederim, peşimn hükümlü bir nefes olarak ne kepazeyim

Bir vakitler kadıydım
Nazar ettiğim her kimse dinlemeden yargılardım
Her ne hikmetse bunu takva adına yapacak kadar bağnazdım
Bilsen ne kadar yanıldım, yapraksız dal misali yaralı ve yalnızdım

Niçin bu kadar yanıldım
Okuyup tahkik etmek adına sanki tutkluydum
İnandığım nefeslere nasıl kandım, sonra aldanan ben oldum
Çıkmaz sokakların, yıkık duvarların umutları misali sararıp kaldım

Niçin taşlaşmıştı kalbim
Kifayetsiz izanım ve tutukluluk yaşayan aklım
Nasıl bir afakın zadesi ve gayesi olarak önyargılara inandım
En yakınlarıma hapis hayatı yaşattım, adeta kör bir gardiyandım

Dört duvar arasına hapsetmek
İnsan denen hakikatin umutlarını kurutup çürütmek
Kendini rızgın sahibi gibi nitelendirmek ve yakınları mecbur etmek
Ziyadesiyle şekliyete bürünüp ihlas adına, ruhları devşirmek ve eritmek

İnsan zan mı olup kararmalı
Cemaat asabiyetlerinden soyutlanmaya gerek mi duymamalı
Hanif bir kul olmak için aşkı mı hakkıyla anlamalı, yoksa mı avunmalı
Ruhuna ve kalbine yabancı olan nasıl bir insan olmalı, derdi anlaşılmalı

Niçin Zişanı efendim ötelenir
Zikredilen en ulvi yanı gizlenir, zikredilen adına paye aranır
Efendi diye bir düşün kimlerden çare adına dert yanılır ve aldanılır
Şefaata mazhar olmak ancak ihlas ve irfan üzre aranır ve böyle yaşanır

Mustafa CİLASUN

11-17-2011	#1
MustafaCilasun	Unutturur Mu Hicran, Sinemi Burkan O An! Ne söylesem Bin hüzün içinde nefesimi derlesem Ah u zarımla inleyip, ruhumdan geçsem ve titresem Mahcubiyetin eşiklerinde hıçkırıklarımı kime söyleyip yüzleşsem Belki de anmayacaksın Ruhumun firkatine ram olan lahzayı Hiçe sayacaksın ve belki hayıflanarak ağlayacaksın Yakılası hülyalardan vazgeçip, kuytu mekanlarda soluyacaksın Neyleyim ki bir acizim Yüzü kara, kalbi zan içinde olan zadeyim Bilinçaltıma yerleşen lekelerle yol almış bir sefilim Nasıl inkar ederim, peşimn hükümlü bir nefes olarak ne kepazeyim Bir vakitler kadıydım Nazar ettiğim her kimse dinlemeden yargılardım Her ne hikmetse bunu takva adına yapacak kadar bağnazdım Bilsen ne kadar yanıldım, yapraksız dal misali yaralı ve yalnızdım Niçin bu kadar yanıldım Okuyup tahkik etmek adına sanki tutkluydum İnandığım nefeslere nasıl kandım, sonra aldanan ben oldum Çıkmaz sokakların, yıkık duvarların umutları misali sararıp kaldım Niçin taşlaşmıştı kalbim Kifayetsiz izanım ve tutukluluk yaşayan aklım Nasıl bir afakın zadesi ve gayesi olarak önyargılara inandım En yakınlarıma hapis hayatı yaşattım, adeta kör bir gardiyandım Dört duvar arasına hapsetmek İnsan denen hakikatin umutlarını kurutup çürütmek Kendini rızgın sahibi gibi nitelendirmek ve yakınları mecbur etmek Ziyadesiyle şekliyete bürünüp ihlas adına, ruhları devşirmek ve eritmek İnsan zan mı olup kararmalı Cemaat asabiyetlerinden soyutlanmaya gerek mi duymamalı Hanif bir kul olmak için aşkı mı hakkıyla anlamalı, yoksa mı avunmalı Ruhuna ve kalbine yabancı olan nasıl bir insan olmalı, derdi anlaşılmalı Niçin Zişanı efendim ötelenir Zikredilen en ulvi yanı gizlenir, zikredilen adına paye aranır Efendi diye bir düşün kimlerden çare adına dert yanılır ve aldanılır Şefaata mazhar olmak ancak ihlas ve irfan üzre aranır ve böyle yaşanır Mustafa CİLASUN __________________ Aşk; halin demidir!