Hz Mevlananın Son Sözleri

**Prof. Dr. Sinsi** · 09-02-2012

mevlananın son sözü
hz mevlananın son sözleri

Mevlâna’nın ölüm gününün hatırası olarak yapılan merasim hakkında kullanılan bir tabirdir; “Şeb-i Ârus”

İkindi vaktinden sonra Kur’an okumak ve Aynü’l-Cem’ yapılmak sûretiyle icra edilen bu merasimin gecesine aynı zamanda “Leyletü’l-Arûs” da denilir

Şeb, Farsça, ‘Leyle’, Arapça, ‘Gece’ demek olduğu için tabirlerin ikisi de aynı manaya delalet etmektedir

Mevlâna Celaleddin ölüm gününü “Hakk’a vuslat”, “Düğün günü” saymıştır

(Hilmi Yücebaş, Edebiyatımızda Mevlâna, (Konya İl Yıllığı) Konya 1973, 30)

Bilindiği gibi Mevlâna (hicri 672/miladi 17 Aralık 1273’de) Pazar günü akşam üstü güneş gözden kaybolup, Konya ufuklarını kızıla boyarken bu alemden can ve beka alemine göç etmiştir

Mevlâna ölümünü ‘gerdek gecesi’ “Şeb-i Ârus” sevgiliye kavuşma günü olarak kabullenmişti

Şeb-i Arûs, fedakarlıkla başlar, ölüm boyunca devam eder, öbür aleme kavuşmakla tamamlanır

Mevlâna, “Ölümümüzden sonra mezarımızı yerde arama, arif kişilerin gönlündedir, bizim mezarımız

Burada ölüm (olarak) tezahür ediyorsa da orada doğumdur” der

Yine Rabbine, “Ölmek, şeker gibi tatlı bir şey, canı sen aldıktan sonra, seninle olunca da tatlı, candan da tatlıdır, ölüm

” şeklinde seslenir

Böylelikle ölüme bir başka açı kazandırır

(Alişan Özattila, Hak Aşığı Mevlâna Celaleddin, 180-181)

Gerçekte iki türlü ölüm vardır

Birincisi, nefsi (egoyu) feda ederek oluşan “manevi ölüm”

Yani Hz

Peygamber (s

a

v

)’in “Ölmeden evvel ölünüz” emrince “Hak’ta yok olmak” anlamındadır

Bu ölüme, “ilk vuslat” adını da verebiliriz

İkinci ölüm ise, “fiziki ölüm”dür

Bu güne kadar, Şeb-i Arus olarak kabul ettiğimiz, canın beden kafesinden kurtularak aslına döndüğü, katrenin denize, ‘can ummanı’na erdiği an

Ki bu an “vuslat gecesi” olarak isimlendiriliyor

(Feyzi Halıcı, Mevlâna Sevgisi, 20)

09-02-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Hz Mevlananın Son Sözleri mevlananın son sözü hz mevlananın son sözleri Mevlâna’nın ölüm gününün hatırası olarak yapılan merasim hakkında kullanılan bir tabirdir; “Şeb-i Ârus” İkindi vaktinden sonra Kur’an okumak ve Aynü’l-Cem’ yapılmak sûretiyle icra edilen bu merasimin gecesine aynı zamanda “Leyletü’l-Arûs” da denilir Şeb, Farsça, ‘Leyle’, Arapça, ‘Gece’ demek olduğu için tabirlerin ikisi de aynı manaya delalet etmektedir Mevlâna Celaleddin ölüm gününü “Hakk’a vuslat”, “Düğün günü” saymıştır (Hilmi Yücebaş, Edebiyatımızda Mevlâna, (Konya İl Yıllığı) Konya 1973, 30) Bilindiği gibi Mevlâna (hicri 672/miladi 17 Aralık 1273’de) Pazar günü akşam üstü güneş gözden kaybolup, Konya ufuklarını kızıla boyarken bu alemden can ve beka alemine göç etmiştir Mevlâna ölümünü ‘gerdek gecesi’ “Şeb-i Ârus” sevgiliye kavuşma günü olarak kabullenmişti Şeb-i Arûs, fedakarlıkla başlar, ölüm boyunca devam eder, öbür aleme kavuşmakla tamamlanır Mevlâna, “Ölümümüzden sonra mezarımızı yerde arama, arif kişilerin gönlündedir, bizim mezarımız Burada ölüm (olarak) tezahür ediyorsa da orada doğumdur” der Yine Rabbine, “Ölmek, şeker gibi tatlı bir şey, canı sen aldıktan sonra, seninle olunca da tatlı, candan da tatlıdır, ölüm” şeklinde seslenir Böylelikle ölüme bir başka açı kazandırır (Alişan Özattila, Hak Aşığı Mevlâna Celaleddin, 180-181) Gerçekte iki türlü ölüm vardır Birincisi, nefsi (egoyu) feda ederek oluşan “manevi ölüm” Yani Hz Peygamber (sav)’in “Ölmeden evvel ölünüz” emrince “Hak’ta yok olmak” anlamındadır Bu ölüme, “ilk vuslat” adını da verebiliriz İkinci ölüm ise, “fiziki ölüm”dür Bu güne kadar, Şeb-i Arus olarak kabul ettiğimiz, canın beden kafesinden kurtularak aslına döndüğü, katrenin denize, ‘can ummanı’na erdiği an Ki bu an “vuslat gecesi” olarak isimlendiriliyor (Feyzi Halıcı, Mevlâna Sevgisi, 20)