Aşkın Lahit Artıkları

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-26-2012

Aşk

Midye kabuklarının rahminde beslenen,
Dünyanın büsbütün
canhıraş hüzünlerine
göz kırpan bir ahbap selamı
ve bir anne şefkâtiyle,
Tadıldığında ise bilinçli bir sarhoşluk veren,
Gezgin dalgaların avı,
bir inci tanesi

Sevilene yakıcı bir ıslaklık boyunda
yahut
parlak bir yakamoz araladığında rastlarsın

Rastlayamazsan şayet,
Keder küflü seslenmelerin
yankısız bu derinlikte
boğazına bir bıçak gibi değerse geri,
Ölgün,
ağır kayalar açarlarsa sana kollarını
en sağlam üslupla büzerek alınlarındaki ciddi çizgileri,
Ve düşerse bir yıldız
arşın ebedi saçlarından
denizin kaygan tarlasına,
İşte o vakit sor Tanrı'ya:
Aşkın cennet elleri,
derisinin ardında
saklayabilir mi gerçekten,
bir cehennem iskeleti?

Saklayabilirdi

Bir solgun asır biriktirdim vedanın ardından,
satılıksız;
elimde kalan
antika inancımın kafesinde

Daha çok
akrebin kabuklu sırtını sıvazladım ki;
O ilerledikçe,
sen bana gerileyesin

(diye)
Ve bu koyu kederli sensizlikte
-Sen hep maviydin ya sevgilim!-
Ekşimiş kahve hatıraları paslanırken dilimde,
-Gölgelerin, çehreni gizleyen siyahlığına inat!-
Gözlerinin ilizyonunu
bir iğne ve bir iplik ile
diktim lime lime

Kaşlarını,
gecenin en titrek anlarından koparıp,
Burnunu
çiçeklerin taç yapraklarından yaptım

Fakat

Fakat dudakların

Bulamadım hiçbir mahlûkatta
Dudaklarının can veren cansızlığını

Öpüşlerde
bir ateş gibi çatırdayışını
Kırmızılığından damlayan gök kuşağını,
Ve akarken suyu boğazıma
göksel bir nefes taşıyışını

Tanrı,
dudaklarının bir benzerini
yahut zerresini
hiç yaratmamış olmalı(ydı)

-Bayat bir nektar tadında o hatıra
hala
gerdamının düğümlenen suskusunda

-

Ve irili ufaklı şiirler
şırıngaladım
kalemimin ses tellerine

Ancak
Ne benim soluğum kalmıştı
'Dön!' diye ünlemeye
Ne de
kalemimin mürekkebi
Seni,
benli bir aşk masalında işlemeye

Sen
gitmiştin ya geri dönmemek üzere

ben
Gözlerimi kapamıştım
bir daha uyanmamak üzere

08-26-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Aşkın Lahit Artıkları Aşk Midye kabuklarının rahminde beslenen, Dünyanın büsbütün canhıraş hüzünlerine göz kırpan bir ahbap selamı ve bir anne şefkâtiyle, Tadıldığında ise bilinçli bir sarhoşluk veren, Gezgin dalgaların avı, bir inci tanesi Sevilene yakıcı bir ıslaklık boyunda yahut parlak bir yakamoz araladığında rastlarsın Rastlayamazsan şayet, Keder küflü seslenmelerin yankısız bu derinlikte boğazına bir bıçak gibi değerse geri, Ölgün, ağır kayalar açarlarsa sana kollarını en sağlam üslupla büzerek alınlarındaki ciddi çizgileri, Ve düşerse bir yıldız arşın ebedi saçlarından denizin kaygan tarlasına, İşte o vakit sor Tanrı'ya: Aşkın cennet elleri, derisinin ardında saklayabilir mi gerçekten, bir cehennem iskeleti? Saklayabilirdi Bir solgun asır biriktirdim vedanın ardından, satılıksız; elimde kalan antika inancımın kafesinde Daha çok akrebin kabuklu sırtını sıvazladım ki; O ilerledikçe, sen bana gerileyesin (diye) Ve bu koyu kederli sensizlikte -Sen hep maviydin ya sevgilim!- Ekşimiş kahve hatıraları paslanırken dilimde, -Gölgelerin, çehreni gizleyen siyahlığına inat!- Gözlerinin ilizyonunu bir iğne ve bir iplik ile diktim lime lime Kaşlarını, gecenin en titrek anlarından koparıp, Burnunu çiçeklerin taç yapraklarından yaptım Fakat Fakat dudakların Bulamadım hiçbir mahlûkatta Dudaklarının can veren cansızlığını Öpüşlerde bir ateş gibi çatırdayışını Kırmızılığından damlayan gök kuşağını, Ve akarken suyu boğazıma göksel bir nefes taşıyışını Tanrı, dudaklarının bir benzerini yahut zerresini hiç yaratmamış olmalı(ydı) -Bayat bir nektar tadında o hatıra hala gerdamının düğümlenen suskusunda- Ve irili ufaklı şiirler şırıngaladım kalemimin ses tellerine Ancak Ne benim soluğum kalmıştı 'Dön!' diye ünlemeye Ne de kalemimin mürekkebi Seni, benli bir aşk masalında işlemeye Sen gitmiştin ya geri dönmemek üzere ben Gözlerimi kapamıştım bir daha uyanmamak üzere