Murat İnce - Karanlıkta Kalmışım Anne

Karanlıkta kalmışım anne

Gün çoktan küsmüş yüzüme

Nicedir özlemişimde

Söyleyememişim anne


Hani o kınalı mübarek ellerini

Hani o hep secdede alnını

Bir kere daha öpememişim

Hani ak pak saçlarının bir telini

Ve ben o sırma tellere

Pür nur içindeki yüzüne

Hani o ela gözlerine hasret

Bir sabah daha göremeden

Duyamadan bir kere daha sesini

Genç ömrüme git demiş

Sensizliğe asılmışım anne


Yani ölmüşüm yaşarken

Kar beyaz olmuşum acına

Duvar gibi suvalarını dökmüş

Bir gecede bin yıl yaşlanmışım

Ölmüşüm anne ölmüş


Sana kim git dedi anne?

Bana sordun mu? Sordular mı?

Bu ne acelecilik anne?

Kimden kaçtın böyle?

Yoksa ben çile miydim

Dert miydim şu kısacık ömrüne?


Elimde değil anne

Bak kırıyorum bütün oyuncaklarımı

Ağaçtan arabamı

Hani babamdan yadigar kalanı diyorum

Sonra bana bıraktığın bütün tebessümleri

İnandığım her şeyi yıkıyorum

Elimde değil anne


Sen ki ömrüme yar

Arkama dağ

Sırtıma gardaştın

Nice hainliktir ki bu?

Yıkılmış, yıkmışlar,

Kim yapmış?

Kim kar yağdırmış dağlarıma?

Erken gelen şu ölüme

Kim arka çıkmış?

Kim ömrümü, can özümü,

Anamı, canımı, cananımı,

Asıl gerçeğimi

Bal sözlümü elimden almış?

Kim anne? Kim söylesene


Ve şimdi sen gidiyorsun

Gitme bile diyemiyorum

Dilim lal, özüm kan olmuş

Kaldım anne, ben sensiz kaldım

Görmüyor musun ey anne?

Çaresizliğim ciğerime oturmuş

Gidişin kalbime kapanmayan yara

Sesim kabrinde kalmış

Parmaklarım mezar taşında

Gövdem toprağında

Ve oğlun sende kalmış

Hani toprağa ram olduğun gibi

Hani çürüdüğün gibi

Çürümüş gövdem

Kurt düşmüş toprak düşmüş

Taş düşmüş ölmüşüm anne

ölmüş


Murat ince