Eyvah Kayboldum!

Fransız Alplerinin yıkıcı soğuğunda donanımlı kurtarma ekibi bir hayat kurtarıyor



Kimse Andrew Wilsonu bir daha canlı görmeyi ummuyordu O, Şubat 1995te, İskoçya Dağlarında kayak yaparken grubundan ayrılmış ve ansızın bastıran fırtınaya yakalanmıştı Haber bültenlerinde arama faaliyetlerinin sürdüğü anons ediliyordu Wilsonın kayboluşunun üstünden tam üç dondurucu gece geçmişti Ümitler kırılmaya başlasa da, arama kurtarma ekiplerinin amansız çalışmaları devam ediyordu

Ekip helikopteri, tespit edilen bölgedeki son uçuşunu yapmaya hazırlanırken, mürettebatın gözüne ansızın bir karartı çarptı Bu Wilsondı, yorgunluk, su kaybı ve soğuktan bitkin düşmüş bedeniyle, bata çıka karda ilerlemeye çalışıyordu Dağda hayatta kalmanın birinci kuralını, kaybolduğun yerde dur ilkesini ihlal etmişti 20 yıllık dağcılık deneyimi ona, ne zaman kurallara uyması, ne zaman hiçe sayması gerektiği konusunda çok şey öğretmişti Arama kurtarma ekibinin lideri, mutlu haberi verirken O, nereye doğru gittiğini biliyordu demişti Yola doğru ilerliyordu

Kurtarma çalışmaları sırasında, ekibin bilgisi çok önemli



Wilsonı yola yönelten, tüm kayakçıların bildiği basit bir kuralı uygulamasıydı Çünkü, arama ve kurtarma ekipleri çalışmaya ilk önce yol üzerinde başlıyor Ekipler, kayıp kişinin son bulunduğu ya da görüldüğü yeri temel alarak, ne kadar uzağa gidebileceğini hesaplıyorlar Nehir ya da yolları sınır kabul ederek, aranacak alanı daraltıyorlar

Wilson hayatını, çok uzun zamandır kullanılan arama tekniklerine borçlu ve bunların çoğu sağduyuya dayanıyor Çağımızda, geleneksel bilgilerden yola çıkarak bilimsel tekniklerin geliştirilmesine uğraşılıyor Bu konudaki ilk adım II Dünya Savaşı sırasında, denizaltıların yerlerini saptamak amacıyla atıldı Ortaya çıkan kurallar o kadar başarılıydı ki, savaştan uzun yıllar sonra da kullanılmaya devam etti Bu araştırmalar sırasındaki kilit nokta, hedefin hareketiyle arama arasındaki ilişkiydi

Arama kurtarma teknikleri üzerine önemli araştırmala imza atmış, Southampton Üniversitesi profesörlerinden Lyn Thomas, bu ilişkiyi şöyle açıklıyor: Hedef, arayana göre daha yavaş hareket ediyorsa, zaman, rotadan daha önemli hale geliyor

II Dünya Savaşınıda arama, denizaltının konumuyla ilgili bilgi yoksa, hedef bölge üzerinde birbirine paralel, ileri-geri hareketlerle gerçekleştiriliyordu Denizaltının yeri belliyse, bu noktadan dışa doğru genişleyen kareler çiziliyordu Alan-zaman etkinliği böyle sağlanıyordu Bu iki arama tekniği günümüzde de kullanılıyor ve NATO yöntemlerinin çekirdeğini şekillendiriyor Ancak, bilim adamları belirgin durumlarda sağduyudan daha etkin sonuç verecek arama tekniklerini geliştirmeye uğraşıyorlar Örneğin, hareket eden bir cismin, sabit hedefe oranla daha zor bulunacağı açık



Her ülkede her türlü yardımlaşma için arama kurtarma ekipleri bulunuyor



Matematikçiler, nerede olduğu tahmin edilen bir kişinin, bu olası yerlerin sadece yüzde 50lik bölümünde aranarak bulunabildiğini; hareketli hedeflerde ise, yüzde 83lük bir alanın taranması gerektiğini ortaya koydular

Hareket den cisimlerde kurtarma olasılığını artırmak için çalışmalar sürse de, uzmanlar NATOnun standart tarama ve genişleyen kare yönteminin sabit hedeflerde başarıya ulaştığını belirtiyorlar Ancak kaybolan kişi kendindeyse ve zekiyse, hareket ederek kurtarma ekibinin işini kolaylaştırabiliyor

Lyn Thomas ve ekibi, bilgisayar ortamındaki canlandırmalar sırasında, helikopterle kayıp kişi arama yöntemlerinde daha etkin bir başka yol keşfettiler Daralan Kareyle Arama Tarama adını verdikleri bu teknik, NATOnun genişleyen kare yöntemini baş aşağı çeviriyor Helikopter, arama yerinin dış çevresini başlangıç olarak seçiyor ve helezonlar çizerek iç noktaya varıyor

Arama kurtarma çalışmalarında kullanılan bilimsel yöntemler hayati önem taşıyan durumların yanı sıra günlük olaylarda da işe yarayabilir İki kişinin kaybolan birini aradığını varsayalım, örneğin Belgrat Ormanında çocuklarını kaybeden anne ve babayı İkisinin de birbirlerinden ayrılıp farklı alanlarda arama yapmaları, akla gelen ilk yöntem Ancak, belirli bir yöntem izlemeden yapılan arama sonrası, anne çocuğu bulsa bile, babayı bulmak için başka bir arama işlemi daha gerekebilir Ve aile tüm günü birbirini aramakla geçirebilir

Thomas ve ekibinin üzerinde çalıştığı başka bir teknik daha var Bu yöntemin özü, arama ne kadar uzun sürerse, başarı şansı o kadar artar ilkesine dayanıyor Thomasın yöntemine göre, ebeveynlerin, 15 dakikalık arama sonrasında başlangıç noktasına geri dönmeleri gerekiyor İlk girişimde başarı sağlanamazsa, bu süre 12 dakikaya iniyor Aramanın süresi, her yeni girişimde azaltılarak tekrarlanıyor ve yer-zaman ilişkisinde en yüksek verim alınıyor


Kaynak: focusdergisicomtr