Yunus Günce'nin Defne'ye Mektubu

Defne “JOY”


Çok insanla tanıştım Çoğunu unuttum çoktan Onlar da beni unutmuştur eminim Kızmam hiçbirine Alınmam Üstüme almam

Hayat çok hızlı bir tren gibi Senin camından baktığın çok hızlı bir tren Ne çok şey görürsün o camdan Ne azını hatırlarsın

Seninle tanıştığım günü hatırlıyorum mesela
Bilindik, alıştığımız “Tanışmalar”a benzemediğini hatırlıyorum Bir “Buluşma” gibiydi daha çok Bir “Kavuşma” Beni, benim seni sevdiğim kadar sevdiğini gördüğümde çok rahatlamıştım Çok korkmuştum beni sevmiyorsundur diye

Dokunurdu öyle olsaydı

Senin beni seviyor olman lazımdı

İnsan yaşarken hep bir “Aferin” arar ya, toplar ya bulduklarını Senin beni sevmen benim “Aferin”imdi

Neden sevdiğini bimiyorsan gerçektir o

Başka çaren yoksa eğer, sevmekten başka çaren yoksa gerçektir

Ben bilmiyordum neden seni sevdiğimi

“Başka” türlü bir kızdın sen “I am a virgin, but this is a very old t-shirt” yazan bir tişörtün vardı

Çok iyi yemek yapardın Zetinyağlı fasulyeni hatırlıyorum
Beslemeyi severdin Misafiri severdin

Sıkılınca “SıkıldımGit biraz” derdin

Ben de giderdim Bazen sen söylemeden anlardım, giderdim Ayakkabılarımı giyerken ben, sen bana bakar, gülümserdin

Çok yan yana uyuduk Hiç sevişmedik Kimseyi de inadıramadık

Zaten bir müddet sonra inandırmaya da uğraşmadıkYan yana uyumaya devam ettik

Kızardın bana

"Oğlum sen salaksınSen salak mısın? Niye böylesin?" diye azarlardın

"Peki sen niye böylesin?" dediğimde, susardın

Ben çok özlerim seni Defne! Çok !

Uyandığımda öldüğünü duyacağımı bilseydim, uyanmazdım

Bir daha yatsam, uyusam?

Sen dönene kadar uyanmasam?

Ağlamadım ilk duyduğumda, Defne

Ama bak

Şimdi ağlıyorum!