Bir Saatlik Dost (Yaşanmış Bir Hikaye)

Hızlı bir çalışma temposunun ardından saatin beş olduğunu kat nöbetini devretmeye gelen hemşire arkadaşlar sayesinde farketmiştik Çocuk servisleri hastanelerin en yoğun ve gürültülü olan servisleridir

Günün yoğunluğu geçmiş, servis sessiz bir hal almıştı Akşam tedavilerini henüz bitirmiş ofiste çay içmeye gitme telaşındaydım "Günün ilk çayını içme fırsatını yakaladım" diye kendi kendime düşünüyordum Kep dağılmış saç baş karışmış yorgun bitkin bir haldeydim tedavi odasından çıktığımda Aynada kendimi tanıyamadım Ofise geldiğimde hemşire odasının telefonu çalıyordu Oturduğum yerden büyük bir güçlükle ayağa kalktım ve telefona gittim

Karşıdaki ses acilde trafik yaralılarının olduğunu, içlerinde çocukların da bulunduğunu, damar bulamadıklarından dolayı acile yardıma gelmemi söylüyordu Tüm yorgunluğumu unutmuş hızla acil servisine yönelmiştim ki diğer telefonda nöbetçi hekimin nöbetçi beyin cerrahı hekimiyle gelip gelmeme konusundaki tartışmasını duydum Nöbetçi hekimin sesi ortalığı çınlatıyordu:

-- Ne yapalım? Bırakalım ölsün mü bu insanlar? Gelmek zorundasınız!

-

-- Gittiğiniz davet beni ilgilendirmez! Nöbet değiştirseydiniz çok önemli
bir davetti madem

-

-- Siz Hipokrat yemini etmediniz mi?

Konuşma böyle sürüp giderken gelen asansöre binerek koşarak acil servisine gittim Her yer kan revan içinde, ağlayan koşuşturan yakınını bulmaya çalışan bir yığın insan vardı Bu kalabalıkta sağlıklı bir iş nasıl yapılırdı bilmiyordum ama her kez elinden geleni yapma, birilerine bakma gayretini gösteriyordu Acil serviste yatak kalmamış sedyelere insanlar yatırılıp ilk müd ahale yapılıncaya kadar bekletiliyor, yetersiz kalan personel yerine hastaları yukarı sevk edilen servise aileleri çıkartıyordu

Onca kazazede içinde başında kimsesi olmayan ama durumu da oldukça ağır 15-17 yaş arası bir genç vardı Gerekli müdahalesi yapılmış fakat sevk edildiği beyin cerrahi hekimi henüz görev yerine gelmediği için orada bekletiliyordu Kendime ait serum ve tedavileri uyguladıktan sonra o çocuğun başına giderek ilgilenmeye çalıştım Şuuru yerindeydi Konuştuklarımı anlıyor fakat cevap veremiyordu Son anlarını yaşadığını görüyor ve yalnız olduğu için korkunç derecede üzülüyordum Onu orada yalnız bırakamıyordum Zaten ben onunla ilgilenirken acil servis boşalmış, tüm hastalar gerekli servislere dağıtılmıştı Ellerimi sımsıkı tutuyordu," bırakma" dercesine gözlerinden yaşlar süzüldükçe kendimi ben de tutamaz hale gelmiştim, eğildim yanaklarından öptüm

"Bırakmayacağım seni sakin ol, Üzülme sakın"

diyordum hiç tanımadığım, daha önce hiç görmediğim bu insana anlatılmaz bir yakınlık hissediyor, sanki onun acısının aynısını çekiyordum Çok acı çekiyordu hem yalnızlığından hem de geçirmiş olduğu beyin travmasından Ne kadar süre daha onunla kaldığımı hatırlamıyorum Avucumu bırakmasıyla kendime geldim O artık aramızda değildi, bu dünyayı terk etmişti ve ben gelmeyen doktoru suçluyor içimden lanetler yağdırıyordum

Derken beyin cerrahı hekim gelmişti Hastanın, daha doğrusu ex (ölmüş) gencin üzerindeki çarşafı almamı söyledi Çarşafı kaldırdığımda doktorun hiç bir şey söyleme fırsatı olmadan yere düştüğünü gördüm Ne olduğunu anlamaya çalışıyordum Yemekli bir davetten gelmişti Acaba çok mu sarhoştu ya da kalp krizimi geçiriyordu diye düşünürken diğer hekim arkadaşları olaya müdahale etmişlerdi bile Ölen o gencecik insanin babasıydı bu doktor ve kendi evladının tedavisi için çok geç kalmıştı ne yazık ki O kötü günde o ğlunun acısıyla felç geçirmiş ve görevine yeniden dönememişti

Seni yeniden andım KEREM ruhun şad olsun hayattaki bir saatlik dost, bana yıllardır yaşattığın tecrübeyle "dost" kalan dost


Mutlaka 2-3 Ayda bir bu yazıyı okurum ben Size de tavsiye ediyorum

Dostluk her gün 2-3 kere telefonla konuşmak değildir

Dostluk; dost bildiğin kişinin en ince detaylarını bilme ihtiyacı ve gereği değildir Dostluk; dost bildiğin kişinin senin en karışık detaylarını bilmesi gerektiği de değildir

Dostluk her hafta 3-5 kere görüşmek değildir 1 ay, 1 sene, 5 sene seni aramayan, senin de aramadığın bir insanı birdenbire arayıp, dertleşmek, hatır sormak istersen ve o insan da seni geri çevirmez ve sanki daha az önce konuşmuşsun gibi kaldığınız yerden konuşmaya devam ederse, ve daha da önemlisi bu 1 ay, 1 sene, 5 sene ayrılığa rağmen bu insanın başı gerçekten sıkıştığında yardımına koşacak ilk insanlardan biriysen, ve aynı şekilde onun da öyle olduğunu biliyorsan EMiN OL Kİ O kişi senin DOSTUNDUR Sen de O'nun

''Her tür ilişki avuç içinde duran kum taneleri gibidir Avucumuzu sıkmadan, gevşekçe tutarsak, kum taneleri kaymaz, durur Avucumuzu kapatıp, sıkmaya başladığımız an kum taneleri parmaklarımızın arasından akmaya baslar Bir kısmını tutmayı başarsanız da, çoğu akıp gider İlişkiler de böyledir Esneklik varsa, diğer insana saygı duyuluyor ve özgürlük tanınıyorsa ilişkiler bozulmaz Ama d iğer insanı çok bunaltırsanız ilişki de yavaş yavaş bozulur ve biter''


''Hayatta pek çok insanla karsılaşırsın ama sadece gerçek dostlar senin kalbinde bir iz bırakır"

GERÇEK DOSTLARINIZI BULUP HİÇ KAYBETMEMENIZ DİLEĞİYLE!!!